หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5155

อสูรกลืนสวรรค์อ้าปากและสูดลมหายใจ ตะเกียงภูต ริ้วผ้าสีแดง ขวาน สายลมเย็นยะเยือก ทุกสิ่งหายเข้าไปในลำคอของมัน และผู้อาวุโสในชุดสีเทากับสหายทั้งสามของเขาถูกดึงเข้าไปในความมืด

“ช่วยข้าด้วย!”

หญิงสาวในชุดแดงสะบัดริ้วผ้าของเธอเพื่อยึดตัวเองไว้กับพื้น แต่อสูรกลืนสวรรค์ตบอุ้งเท้าข้างหนึ่งลงเหยียบริ้วผ้าและตัวเธอ ก่อนจะเหวี่ยงทั้งสองเข้าไปในกรามอันกว้างใหญ่ของมัน ชายร่างยักษ์ฟันขวานศึกเข้าที่กรงเล็บของมัน คมขวานหายไปราวกับจมลงใต้น้ำ และชั่วพริบตานั้นทั้งขวานทั้งคนก็ถูกกลืนหายไปไร้ร่องรอย

ภูตมารสัมผัสได้ถึงศัตรู มันส่งเสียงคำรามด้วยความหวาดกลัวและพยายามหนี แต่อสูรกลืนสวรรค์งับเขี้ยวรอบคอภูตมาร หมอกดำที่ก่อตัวเป็นร่างของมันถูกคมเขี้ยวฉีกกระชาก และลำแสงสีเขียวมรกตนับร้อยที่พุ่งออกมาจากดวงตาของมันไม่อาจสร้างรอยขีดข่วนบนเกล็ดสีเงินได้แม้แต่น้อย

กิเลนเพลิงที่อยู่ไม่ไกลวิ่งเหยาะๆ กลับมาหาเฉินผิงพร้อมก้มหน้าลงด้วยความอับอาย มันอยู่ในแหวนเก็บของของเฉินผิงกับอสูรกลืนสวรรค์ก็จริง แต่พอถึงเวลาต่อสู้ ทุกคนยังคงหวังพึ่งอสูรกลืนสวรรค์ มันช่วยเฉินผิงไม่ได้เลย

เฉินผิงลูบแผงคอเพลิงของกิเลนแล้วพึมพำ “แกเก่งแล้ว อย่าโทษตัวเองเลย”

เขาส่งมันกลับเข้าไปรักษาตัวในแหวน ในนั้นมีทรัพยากรมากมายที่รักษาบาดแผลและบำรุงมันได้ พอเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง เขาก็เห็นอสูรกลืนสวรรค์กำลังเคี้ยวภูตมาร หน้ากากมารกับพวกที่เหลือราวกับกินขนม กลืนกินจนแทบไม่เหลือแม้แต่รัศมี

“นี่มัน...” หยุนหวู่เอนกายพิงธงสีฟ้าครามหักๆ ใบหน้าซีดเผือด “ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนพเนจรระดับเก้า...ถูกกินง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอ?”

หูหม่าซือโผล่หัวออกมาจากประตูหินและจ้องมองอย่างตะลึง “คุณพระคุณเจ้า เจ้าสัตว์อสูรนั่นร้ายกาจจริงๆ!”

เฉินผิงหัวเราะเบาๆ “ระวังด้วยล่ะ หูหม่าซือ มันเข้าใจทุกคำ พูดแบบนั้นเดี๋ยวมันก็กินคุณหรอก”

หูหม่าซือร้องเสียงแหลมแล้วรีบหลบ อสูรกลืนสวรรค์พ่นลมหายใจอย่างพึงพอใจ จากนั้นก็สลายกลายเป็นดวงแสงสีทอง ก่อนจะกลับเข้าไปในแหวนเก็บของ ความเงียบปกคลุมซากปรักหักพังของวังซั่วหยิง มีเพียงเสียงปริแตกของเปลวเพลิงที่กำลังจะดับลงและเสียงเหล่าศิษย์ที่กำลังขนสมบัติอยู่ไกลๆ เฉินผิงครุ่นคิด แต่มันไม่เคยพูดกับฉันเลย ทุกอย่างคงง่ายขึ้นมากถ้ามันยอมทำตามคำสั่ง