หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5156

“เจ้าหนู! ตราประทับมีอะไรแปลกๆ ไม่เห็นหรือไง” ทันใดนั้นจ้าวมารสีชาดก็ร้องออกมา

“แปลก? แปลกยังไง?” เฉินผิงขมวดคิ้วพลางนำตราประทับออกมา

ตัวอักษร “ภูต” ยังคงแผ่ประกายเยือกเย็น แต่เขาก็ไม่เห็นอะไรผิดปกติ

“เฮอะ!” จ้าวมารสีชาดพ่นลมหายใจ “ปราณสัมผัสของเจ้ายังตื้นเขินนัก มีภาพลวงตาอยู่บนพื้นผิวของตราประทับ ถ้าเป็นของธรรมดา เสี้ยววิญญาณของข้าก็คงไม่รู้สึกถึงกลิ่นอายชั่วร้าย”

สีหน้าของเฉินผิงตึงเครียด เขาพลิกตราประทับไปมา แต่ก็ไม่พบอะไร

“ใช้เนตรส่องนภา!” จ้าวมารสีชาดตะโกน “แล้วก็ตั้งสมาธิ”

เฉินผิงขนลุกเกรียว เมื่อรู้ว่าจ้าวมารสีชาดสัมผัสได้ถึงบางอย่าง เขาจึงใช้เนตรส่องนภา ดวงตาดวงหนึ่งเปิดขึ้นบนหน้าผาก และโลกก็กลายเป็นหมอกควันสีเทา

ภายใต้เนตรส่องนภาที่จ้องเขม็ง หมอกสีดำที่ปกคลุมตราประทับเริ่มบิดเบี้ยวราวกับมีชีวิต

ตัวอักษร ‘ภูต’ เริ่มหลุดลอกออก เผยให้เห็นคำเล็กๆ ข้างใต้นั้น ”เทียนหลิน”

ตัวอักษรเล็กๆ เปล่งประกายอ่อนโยนดุจอัญมณี ขัดแย้งอย่างสิ้นเชิงกับไอเย็นที่ปกคลุมตราประทับส่วนอื่น

เฉินผิงสูดหายใจเข้าลึกๆ และหันไปถามจ้าวมารสีชาดที่กำลังพักอยู่ในทะเลจิตสำนึกของเขา “จ้าวมาร นี่มันอะไรกัน...?”

“อย่างที่ข้าคิดไว้เลย!”

วิญญาณของจ้าวมารสีชาดสั่นสะท้านอย่างรุนแรง “ถ้ำเทียนหลิน หนึ่งในสิ่งที่ลี้ลับที่สุดแห่งยุคโบราณ! ตำนานเล่าขานว่าคนที่อยู่ในถ้ำนั้นสามารถข้ามได้ทุกมิติ คอยคัดเลือกผู้บำเพ็ญเพียรตามที่โชคชะตากำหนด แม้แต่บรรพบุรุษหลายคนในอาณาจักรแดนสรวงก็เคยถูกพวกเขาพาตัวไป ทว่าเมื่อหมื่นปีก่อน ที่แห่งนั้นหายไปพร้อมกับสำนักที่อยู่เบื้องหลัง ราวกับว่าพวกเขาไม่เคยมีตัวตนอยู่จริง”

เฉินผิงขมวดคิ้ว หรือว่าสำนักที่สาบสูญจะมีความเชื่อมโยงกับสำนักลึกลับที่เรากำลังตามล่า? แล้วทำไมชื่อของมันถึงปรากฏบนตราประทับนี้ ในเมื่อสาบสูญไปนานแล้ว?

ความเร็วระดับนี้ทำเอาการบำเพ็ญเพียรของฉันดูช้าไปเลย!

ความคิดน่าตกใจผุดขึ้นในหัวเขา จะเป็นยังไงถ้าเวลาในนั้นไม่เหมือนภายนอก สามวันของข้างนอกอาจจะเป็นสามปีของข้างในก็ได้

หากมีทรัพยากรมากพอ แม้แต่ตัวเขาเองก็เพิ่มระดับถึงขั้นถัดไปได้ภายในสามปี

เดิมทีการฝึกฝนในหอสะกดมารเป็นเวลาสามวันก็เท่ากับเวลาหนึ่งปีแล้ว

หูหม่าซือที่ได้ยินขยับเข้ามาใกล้ ดวงตาเบิกกว้าง “บ้าไปแล้ว! ถ้าเราได้เข้าสำนักเทียนหลิน ป่านนี้คงขึ้นไปถึงระดับสูงสุดแล้ว!”

“หูหม่าซือ คุณไม่เคยได้ยินเรื่องนี้เลยเหรอ” เฉินผิงถาม

หูหม่าซือหัวเราะอย่างอายๆ “ไม่รู้ว่าข้าตายเกิดวนเวียนมากี่รอบแล้ว ความรู้ก็เลยไม่ทันชาวบ้าน”

เฉินผิงเก็บตราประทับลงในกระเป๋าพร้อมขมวดคิ้ว “ตอนนี้เรื่องสำนักลึกลับนั่นเอาไว้ก่อน เรามีตำหนักลำดับเจ็ดต้องจัดการ”