หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5175

“จ้าวมาร ขอบคุณสำหรับทุกอย่างในครั้งนี้” เฉินผิงพูดเบาๆ

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เสียงเอื่อยๆ ของจ้าวมารสีชาดก็ผุดขึ้นมาในหัว “เจ้าหนู อย่าเพิ่งดีใจเร็วนัก เจ้าแก่สองคนนั่นเป็นแค่ปลายแถว สำนักที่ส่งคนแบบนั้นมาล่าเจ้า จะต้องมีสัตว์ประหลาดที่แข็งแกร่งกว่ามากอยู่เบื้องหลังแน่ ด้วยพลังของเจ้าในตอนนี้ เจ้าควรจะหนีถ้าพวกมันปรากฏตัวครั้งหน้า”

เฉินผิงยิ้มมุมปาก “หนีเหรอ? คำนั้นไม่เคยอยู่ในพจนานุกรมของผม”

“ก็เออสิ! ถ้าข้าไม่เข้าไปช่วยเหมือนหลายๆ ครั้งที่ผ่านมา เจ้าคงกลายเป็นปุ๋ยไปแล้ว”

จ้าวมารสีชาดตำหนิอย่างไม่ไว้หน้า

เฉินผิงหน้าแดงก่ำ จากนั้นก็กลายร่างเป็นแสงสีทอง เขาพุ่งออกมาจากหอคอยเข้าไปในห้องหิน

“เฉินผิง!” ฮั่วจิงจิงพุ่งเข้ามาขณะที่ประตูเปิดออก ทันทีที่เธอเห็นเขาเปล่งประกายด้วยพลัง ใจที่ห่อเหี่ยวก็ฟื้นคืน ทว่าดวงตายังคงแดงก่ำ “เจ้าทำข้ากลัวแทบแย่!”

ม่อชิงหยุนตามเข้ามาทันทีหลังจากนั้น หญิงสาวทั้งสองกอดเฉินผิงแน่นโดยไม่สนว่าใครจะมอง

พวกเธอใช้ชีวิตด้วยความกังวลมาหลายวัน กลัวว่าเขาจะบาดเจ็บจนไม่รอด

เจ้าตำหนักชี่รีบตามเข้ามา เมื่อสัมผัสได้ถึงรัศมีของเซียนพเนจรระดับหกที่แผ่ออกมาจากตัวเฉินผิง ดวงตาของเขาก็แทบจะหลุดจากเบ้า “แค่ไม่กี่วัน... เจ้าก็เพิ่มระดับได้แล้วหรือ?”

แต่ละระดับในขั้นเซียนพเนจรคืออุปสรรคที่สูงลิบลิ่ว ผู้บำเพ็ญเพียรทั่วไปอาจต้องใช้เวลาเป็นสิบปีแต่ก็ยังไม่อาจข้ามขีดจำกัดนั้นได้ แต่เฉินผิงกลับข้ามผ่านสองระดับได้ทั้งที่บาดเจ็บหนัก ความเร็วระดับนี้ทำเอาความรู้ของเจ้าตำหนักชี่ในด้านการบำเพ็ญเพียรกลับตาลปัตร

เฉินผิงเพียงยิ้มและไม่ได้อธิบายอะไร “ขอบคุณที่ดูแลทุกอย่าง เจ้าตำหนักชี่”

หนึ่งปีที่ข้างนอกนั้นเทียบเท่ากับหนึ่งศตวรรษในหอสะกดมาร แม้ว่าเฉินผิงจะอยู่ในนั้นเพียงสามวัน แต่เวลาภายในหอคอยก็ผ่านไปเกือบหนึ่งปี

เขารู้สึกถึงคลื่นพลังที่ไหลเวียนผ่านร่างของเขา แต่พอมองฮั่วจิงจิงและม่อชิงหยุน แววตาของเขาก็อ่อนลงทันที

เขาสังเกตเห็นได้ทันทีที่ออกมา แม้ว่าพวกเธอจะไม่พูดอะไร แต่ก็เห็นความเหนื่อยล้าบนสีหน้า และพลังวิญญาณของพวกเธอก็ไหลเวียนช้าลง