หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5185

“ไม่ลองก็คงไม่รู้” ความมุ่งมั่นปรากฎชัดในแววตาของเฉินผิง แม้เหนื่อยล้า เขาก็ยังเชื่อว่าพลังของเขาสามารถเรียกอัสนีบาตและเปิดทางไปสู่ชั้นสี่ได้

ที่ข้างนอกตำหนักลำดับเจ็ด เขานั่งลงบนลานที่แตกร้าว สูดหายใจเข้าลึกๆ ขณะที่พลังวิญญาณของเขาปะทุขึ้น พลังของขั้นเซียนพเนจรระดับหกคำรามอย่างอิสระ พัดพาอากาศให้เป็นพายุหมุน

ฮั่วจิงจิงมองดูเขา ความกังวลแฝงในน้ำเสียงของเธอ “นั่นเขาคิดจะทำอะไร?”

สีหน้าของเจ้าตำหนักชี่เคร่งขรึม เขากล่าวอย่างจริงจัง “เขาตั้งใจจะเรียกอัสนีบาต แล้วใช้พลังของอัสนีบาตเปิดทางไปสู่ชั้นสี่!”

“อะไรนะ?” ฮั่วจิงจิงและม่อชิงหยุนอุทานพร้อมกันด้วยความตกตะลึง การกระตุ้นอัสนีบาตอันตรายเกินไป แต่เฉินผิงกลับตั้งใจจะใช้พลังของมันเปิดประตูมิติ เขากำลังเดิมพันด้วยชีวิตตัวเอง!

ท้องฟ้ามืดมิดลงโดยไม่ทันตั้งตัว เมฆดำทะมึนลอยวนอยู่เหนือหุบเหวมืดมิด สายฟ้าเส้นยาวราวกับงูเลื้อยผ่านฟ้า แผ่พลังกดดันหนักหน่วงลงมา

“เริ่มแล้ว” เจ้าตำหนักชี่พึมพำ

ตูม!

สายฟ้าสีม่วงเข้มที่ใหญ่เท่าต้นไม้พุ่งลงมาจากก้อนเมฆราวมังกร เปล่งรัศมีทำลายล้างเข้าใส่เฉินผิง

ดวงตาของเฉินผิงเบิกกว้าง เปล่งประกายด้วยความมุ่งมั่น ขณะที่พลังวิญญาณของเขาพุ่งทะยานถึงขีดสุด กระบี่พิฆาตมังกรปรากฎในกำมือของเขา และเขาก็ตวัดขึ้นไปปะทะสายฟ้าโดยตรง

ปราณดาบทองปะทะกับสายฟ้าสีม่วงอย่างรุนแรง ทำให้เกิดเสียงระเบิดดังสนั่น คลื่นพลังรุนแรงกระเพื่อมไปทุกทิศทาง คลื่นกระแทกซัดเฉินผิงจนถอยกรูด เลือดเปื้อนริมฝีปากเขา ทว่าไฟสู้ของเขากลับร้อนแรงยิ่งขึ้น

“เข้ามาเลย!” เขาคำราม ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าปั่นป่วน

ตูม! ตูม!

สายฟ้าฟาดที่บางครั้งมีขนาดเท่าดาบ บ้างก็ใหญ่เท่าค้อน และบางสายขดตัวคล้ายงูผ่าลงมาใส่เขาอย่างไม่หยุดยั้ง

เปรี๊ยะ!

เฉินผิงคว้าโอกาสดูดซับพลังที่กระจัดกระจายจากอัสนีบาต พลังวิญญาณของเขาถูกเติมเต็ม และบาดแผลก็เริ่มประสานกัน

เพียงกระโจนครั้งเดียว เขาก็ไปถึงประตูมิติ

“เฉินผิง!” ดวงตาของฮั่วจิงจิงและม่อชิงหยุนเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ขณะที่ทั้งคู่วิ่งเข้ามาหา

เขาหันไปหาและพูดเบาๆ “ผมต้องไปแล้ว”

“ดูแลตัวเองด้วย” เสียงของฮั่วจิงจิงติดขัดในลำคอ น้ำตาคลอเบ้า

ม่อชิงหยุนยังคงจ้องมองเฉินผิง มีคำพูดมากมายที่อยากบอก แต่มีเพียงเสียงกระซิบที่เล็ดลอดออกมา “เราจะรอเจ้ากลับมา”

เฉินผิงตอบพร้อมกับพยักหน้าเคร่งขรึม จ้องมองหญิงสาวทั้งสองครู่หนึ่ง ก่อนจะหันไปทางหูหม่าซือแล้วพูด “ไปกันเถอะ หูหม่าซือ”