หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5186

หูหม่าซือหัวเราะเบาๆ “ไปเลยสหาย อาณาจักรแดนสรวงชั้นสี่รอเราอยู่”

เฉินผิงเหลือบมองหญิงสาวทั้งสองเป็นครั้งสุดท้าย ยืดตัวตรงแล้วพุ่งเข้าไปพร้อมกับหูหม่าซือ “แล้วผมจะกลับมา!” คำสัญญาของเขาดังก้องไปทั่วลานกว้าง

ประตูมิติกลืนกินทั้งสอง ฮั่วจิงจิงไม่อาจกลั้นอยู่ น้ำตาไหลรินไม่หยุด ม่อชิงหยุนวางมือลงบนไหล่ของเธอ ในแววตามีความหวังริบหรี่

ระหว่างทางเข้า กระแสมิติโหมกระหน่ำฟาดใส่เฉินผิงและหูหม่าซือ ทั้งสองก้าวไปข้างหน้า ส่งพลังไปยังโล่แสงขณะที่ใกล้ถึงปลายทาง

หลังจากความมืดมิดไม่มีที่สิ้นสุด ในที่สุดแสงริบหรี่ก็ส่องประกายที่เบื้องหน้า แววตาของเฉินผิงตื่นเต้น เขาพุ่งตัวไปข้างหน้า หูหม่าซือตามไป และทั้งคู่ก็ออกมาจากทางเดินที่คดเคี้ยวไปด้วยกัน พวกเขาร่อนลงบนผืนดินที่ไม่คุ้นเคย พร้อมสูดหายใจเข้าลึกๆ อย่างโล่งอก

ปรารเซียนของที่นี่เข้มข้นกว่าอาณาจักรแดนสรวงชั้นสามหลายสิบเท่า ท้องฟ้าสีน้ำเงินแผ่กระจายอยู่เหนือศีรษะ ยอดเขาคมกริบสูงทะลุเมฆ ขณะที่สัตว์ร้ายขนาดมหึมาพุ่งผ่านแนวต้นไม้ไกลๆ

เฉินผิงรู้สึกถึงพลังแห่งกฎอันแน่นหนาของอาณาจักรแดนสรวงชั้นสี่ที่กระจายทั่วบรรยากาศ ราวกับมีนแรงกดดันบางเบากดทับหน้าอกของพวกเขา

“ที่นี่ดูคุ้นเคยแบบแปลกๆ” หูหม่าซือพึมพำ

“ก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว” เฉินผิงกล่าว “คุณเคยอยู่ที่ชั้นหกและตอนนี้ก็กลับขึ้นมาถึงอาณาจักรแดนสรวงชั้นสี่ จะรู้สึกคุ้นเคยก็ไม่แปลก”

เฉินผิงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าฉีเต้าจางเป็นเซียนในอาณาจักรแดนสรวงชั้นสี่ บางทีเราอาจจะได้พบกันอีกครั้ง

หูหม่าซือถอนหายใจเบาๆ “ผ่านมาหลายร้อยปีแล้ว ข้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างกับคนของข้า”

ขณะที่คุยกัน ลมแรงก็พัดมาจากเบื้องล่าง จิ้งจอกติดปีกสีแดงเลือดเจ็ดถึงแปดตัวบินขึ้นสู่ท้องฟ้า พิษหยดลงมาจากเขี้ยวขณะที่พวกมันหมายตาเหยื่อทั้งสอง

“น่ารำคาญจริง” เฉินผิงพึมพำ ดวงตาเย็นชา

กระบี่พิฆาตมังกรข้างกายเขาขยับ ลแสงดาบสีทองพุ่งทะลุอากาศ ฝูงสัตว์อสูรแตกกระจัดกระจายก่อนที่พวกมันจะทันได้กรีดร้อง เลือดเหม็นเน่าไหลรินลงมาปกคลุมผืนป่า ก่อให้เกิดเสียงดังกรอบแกรบ แต่ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดกล้าแสดงตนอีก

หูหม่าซือเม้มปาก “ดาบของเจ้าอันตรายดีแท้ สมัยก่อนข้าน่ะ-”

“พอเลย” เฉินผิงแทรกขึ้นมาและโบกมือให้เขาเงียบ “เก็บวีรกรรมไว้เล่าให้คนในตระกูลคุณฟังเถอะ ถ้าเราเหาะไปอีกครึ่งวันแต่ไม่เจออะไร เราจะจับตัวนักเดินทางคนแรกที่เจอแล้วถามทาง”