หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5187

ทั้งสองเดินทางต่อไป และสัตว์อสูรทุกตัวที่เขามาขวางตามทางต่างล้มตายภายใต้คมกระบี่อันว่องไวดุจสายฟ้าของเฉินผิง

ไม่นานเขาก็ได้แก่นอสูรเปล่งแสงระยิบระยับเจ็ดถึงแปดชิ้น แต่ละแก่นมีพลังที่บริสุทธิ์ยิ่งกว่าสิ่งใดในชั้นสาม เขาตั้งใจจะใช้ทำยาภายหลัง

เมื่อดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าตะวันตก ท้องฟ้าก็เป็นสีทองอร่าม ก้อนเมฆราวกับถูกชุบด้วยทองเหลือง

หูหม่าซือหยุดชะงักกลางอากาศ ขมวดคิ้วขณะจ้องมองหุบเขาที่ปกคลุมไปด้วยหมอกเบื้องหน้า “มีบางอย่างผิดปกติ” เขาพึมพำ “พลังวิญญาณในหุบเขานั้นบิดเบี้ยวอย่างที่สายลมธรรมชาติไม่อาจควบคุมได้ ให้ความรู้สึกเหมือนถูกบังคับ เหมือนถูกมนุษย์บงการ”

เมื่อมองตามไป เฉินผิงก็เห็นเพียงยอดเขาที่พร่ามัวล้อมรอบด้วยหมอกสีซีดราวกับมีดวงวิญญาณล่องลอย จากนั้นเมื่อใช้เนตรส่องนภา แสงสีเงินก็ส่องประกายผ่านม่านตาสีดำสนิทของเขา ทะลุผ่านหมอกเข้าไป

“ผิดปกติจริงด้วย” เขาพูดเบาๆ “หมอกนั่นคือวงแหวนลวงตาขนาดใหญ่ แกนกลางของมันฝังอยู่ใต้ยอดเขาตรงกลาง ถ้าไม่มีใครหาเจอ วงแหวนลวงตาจะทำให้ผู้บุกรุกเดินทางอ้อมภูเขาไป”

“นึกแล้ว!” หูหม่าซือเบิกตากว้าง “ตระกูลเราคงซ่อนอาณาเขตไว้ด้วยวงแหวนลวงตา ทำลายมันซะ เร็วเข้า!”

เฉินผิงสูดลมหายใจ ปล่อยปราณดาบลงสู่กระบี่พิฆาตมังกร ปราณดาบสีทองส่องประกายระยิบระยับตามคมกระบี่ แผ่พลังรุนแรงจนแทบควบคุมไม่อยู่ แทนที่จะโจมตีแกนกลาง เขากลับแทงกระบี่เข้าที่รอยต่อที่บางที่สุดของวงแหวนลวงตาและคำราม “ทำลาย!”

ปราณดาบฉีกกระชากท้องฟ้า กระแทกเข้ากับสิ่งที่ดูเหมือนหมอกว่างเปล่า

ทันทีที่วงแหวนลวงตาแตกสลาย ยอดเขาที่อยู่ตรงกลางเขาทั้งเก้าก็ระเบิดรัศมีอันน่าเกรงขาม เสียงชายชราเยือกเย็นดังก้องไปในอากาศ “เจ้าโง่ที่ไหนกันกล้าบุกรุกดินแดนของวังมารทมิฬ?”

ทันทีที่เสียงเงียบลง เงาในชุดคลุมดำก็พุ่งขึ้นจากวังบนยอดเขากลาง หยุดอยู่ตรงหน้าพวกเขาในพริบตา ชายชราร่างผอมแห้ง ดวงตากลวง นัยน์ตาสีเขียวหม่น มีเงามืดปกคลุมตัว แผ่รัศมีของผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนโลการะดับหนึ่ง

“พวกมนุษย์ขยะขั้นเซียนพเนจร” ชายชราเย้ยหยันหลังจากสัมผัสถึงรัศมีของหูหม่าซือ “เผ่าพันธุ์มนุษย์ในชั้นสี่ไม่รู้เกรงกลัวพวกเราหรือไง?”

“เหลวไหล!” หูหม่าซือตัวสั่นด้วยความโกรธพร้อมชี้นิ้วใส่ชายชรา “เขาเก้าอสรพิษเป็นของตระกูลหูหม่า มารกระจอกอย่างพวกเจ้ากล้าดียังไง!”