หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5188

ชายชราที่ได้ยินชื่อนั้นครุ่นคิด “ตระกูลหูหม่า?” เขาหัวเราะเสียงแหบพร่า “ข้าปกป้องเขาเก้าอสรพิษมาเป็นร้อยปีแล้ว และไม่เคยได้ยินชื่อตระกูลหูหม่า ภูเขานี้เป็นของวังมารทมิฬ มนุษย์ธรรมดากล้าดียังถึงกังขาเรา”

ใบหน้าของหูหม่าซือแดงก่ำ “อยากตายนักหรือ!”

ความโกรธเกรี้ยวพลุ่งพล่านอยู่ภายใน พลังวิญญาณของเขาราวกับพายุ ระดับพลังของเขาลดน้อยลงหลังจากกลับชาติมาเกิดก็จริง แต่ความเชี่ยวชาญยังคงเดิม เขาสร้างผนึกมือระรัว เกิดเป็นฝ่ามือดินขนาดมหึมาที่ทะยานไปข้างหน้า น้ำหนักของมันมากพอที่จะทำลายภูผาได้

ผู้อาวุโสเยาะเย้ย “ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง” เขาไม่คิดจะใช้ของวิเศษ แค่สะบัดมือเบาๆ หนึ่งที รัศมีมารขดตัวเป็นกรงเล็บคมกริบและทำลายฝ่ามือดิน จากนั้นก็แทงเข้าที่อกของหูหม่าซืออย่างต่อเนื่อง

หูหม่าซือไอโขลกๆ เลือดสูบฉีดไปทั่ว ร่างกายของเขาลอยละลิ่วราวกับว่าวสายขาด พุ่งชนพื้นดินและเกิดเป็นหลุมลึก

“หูหม่าซือ!” ดวงตาของเฉินผิงเย็นชา เขาปรากฎตัวตรงหน้าหูหม่าซือในพริบตา กระบี่พิฆาตมังกรชี้ไปที่ผู้อาวุโส “ผู้บำเพ็ญเพียรเผ่ามารกล้าหยามหน้าเราหรือ”

ชายชราจ้องมองเฉินผิง ความเหยียดหยามในดวงตาของเขายิ่งมากขึ้นเมื่อสัมผัสได้ถึงพลังของขั้นเซียนพเนจรระดับหก “เด็กเหลือขออย่างเจ้าคงคิดว่าแค่ปราบสัตว์อสูรไม่กี่ตัวจะทำให้เจ้าเก่งกาจเหนือใครในชั้นสี่ ความห่างชั้นระหว่างเซียนโลกาและเซียนพเนจรนั้นยิ่งกว่าที่เจ้าคิดไว้มากนัก”

“จริงเหรอ?” เฉินผิงพูดพร้อมยิ้มเยาะ “งั้นขอทดสอบหน่อยว่าเซียนโลการะดับหนึ่งเก่งแค่ไหน”

เสียงของเฉินผิงแผ่วเบาลงเมื่อเขาหายวับไป นัยน์ตาของชายชราหรี่ลง รับรู้ได้ถึงเจตจำนงสังหารที่พุ่งตรงมาที่เขา เขายกโล่สีดำที่สลักด้วยวิญญาณอาฆาตขึ้นมาตามสัญชาตญาณ รัศมีชั่วร้ายของมันแผ่ไปทั่วบริเวณรอบตัวเขา

เกิดเสียงขูดโลหะเมื่อกระบี่พิฆาตมังกรฟาดใส่โล่

แรงกระแทกซัดผ่านแขนของชายชรา ทำให้แขนชาและลบรอยยิ้มเยาะออกจากใบหน้า เป็นครั้งแรกที่เขายอมรับว่าผู้บำเพ็ญเพียรมนุษย์ขั้นเซียนพเนจรระดับหกตรงหน้าคือภัยร้ายแรง