หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5189

มารชรารู้สึกถึงความร้อนระอุที่โหมกระหน่ำลงมาและตื่นตระหนก เขาใช้พลังทั้งหมดถอยหนี แต่กลับพบว่าร่างกายถูกตรึงไว้ด้วยพลังที่มองไม่เห็น เขาขยับตัวไม่ได้แม้แต่น้อย

เขาหมดหนทาง ทำได้เพียงเฝ้ามองลำแสงดาบสีทองพุ่งเข้ามา มันเปล่งแสงจนตาพร่า

ด้วยการฟันอย่างเฉียบขาดและเสียงเพียงแผ่วเบา ศีรษะของชายชราก็ลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า เลือดสีดำกระฉูดออกมาจากแผลที่คอ พ่นสีแดงเข้มไปทั่ว ความหวาดกลัวและเหลือเชื่อทำให้ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยว ขณะที่หัวของเขาร่วงลงมากระแทกพื้นสองครั้ง ก่อนจะหยุดนิ่ง พลังชีวิตดับวูบในพริบตา

หูหม่าซือตะเกียกตะกายออกจากหลุมลึก มือข้างหนึ่งกดลงบนหน้าอกที่ฟกช้ำ เขาเดินกะเผลกไปหาเฉินผิง จ้องมองศีรษะที่ถูกตัดขาด จากนั้นก็จ้องมองเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรมารที่ตกตะลึง ก่อนจะดีดลิ้น “เจ้านี่ไม่รู้จักออมมือเอาเสียเลย เจ้าหนู”

“ความเมตตาต่อศัตรู” เฉินผิงตอบเรียบๆ “คือหายนะต่อตัวเอง โดยเฉพาะเมื่อศัตรูคือมารที่ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี ทำเหมือนชีวิตมนุษย์เป็นวัชพืช ผมไม่มีเหตุผลต้องออมมือ”

หูหม่าซือได้แต่ส่ายหัว เยี่ยมเลย นับวันเฉินผิงยิ่งโอหังขึ้นเรื่อยๆ

มิติสั่นไหวโดยไม่มีสัญญาณเตือนใดๆ ราวกับโลกทั้งใบเขย่า หลังจากนั้นชายวัยกลางคนก็ปรากฏตัวต่อหน้าเฉินผิงและหูหม่าซือ การมาถึงของเขาทำให้เกิดแรงกดดันเย็นยะเยือกในอากาศ

“พวกมนุษย์” ผู้มาเยือนกล่าว สายตาเย็นชา “เจ้าสังหารคนของเผ่ามารของข้าหรือ?”

เฉินผิงพ่นลมหายใจ “นั่นไง... มาอีกคนแล้ว...”

“มนุษย์โง่เขลาสองคนบุกเข้ามาในอาณาเขตของเผ่ามาร คิดหรือว่าพวกเจ้าจะรอดไปได้” ชายคนนั้นตะโกนเสียงดังด้วยความโกรธ “พวกเจ้ารนหาที่แล้ว”

เฉินผิงหันไปหาเพื่อนร่วมทาง “หูหม่าซือ ช่วยตอบได้ไหม?”

หูหม่าซือก้าวไปข้างหน้าจนกระทั่งเขายืนประจันหน้ากับคนแปลกหน้า “ดินแดนแห่งนี้เป็นของตระกูลหูหม่ามานานก่อนที่พวกเจ้าจะคลานออกมาจากเงามืดด้วยซ้ำ มนุษย์อาศัยอยู่ที่นี่ก่อน ไม่ใช่เผ่ามาร”

ชายวัยกลางคนขมวดคิ้ว “ไร้สาระ!”

โทสะของหูหม่าซือพลุ่งพล่าน “เจ้าต่างหากที่ไร้สาระ!” เขากระโดดขึ้นไปพร้อมกำหมัดแน่น

ตูม!

ถ้าไม่สูญเสียพลังไปครึ่งหนึ่งหลังกลับชาติมาเกิดนับครั้งไม่ถ้วนข้าคงบดขยี้มารตนนี้เป็นผุยผงไปแล้ว! หูหม่าซือหงุดหงิด

สีหน้าของหูหม่าซือเปลี่ยนไป การโจมตีครั้งนี้ทรงพลังยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ด้วยสภาพที่อ่อนแอของเขา หากรับตรงๆ คงไม่ดีแน่

ก่อนที่เปลวไฟจะปะทุ เสียงหญิงสาวที่เฉียบคมก็ดังขึ้นแทรก “หยุด!”

พริบตานั้น ร่างผอมเพรียวก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าหูหม่าซือ มือข้างหนึ่งบรรจงวาดเส้นโค้ง และเปลวเพลิงสีดำสนิทก็สลายไปราวกับน้ำค้างแข็งใต้แสงแดด

มารวัยกลางคนสะดุ้ง ดวงตาเบิกกว้าง ก่อนจะโค้งคำนับอย่างรีบร้อน “องค์หญิง!”

เฉินผิงหรี่ตามองผู้มาเยือน หญิงสาวสวมชุดคลุมสีดำพลิ้วไสวที่แนบสนิทกับผิวซีดขาวราวกับกระเบื้องเคลือบ ใบหน้าของเธอบอบบางไร้ที่ติราวกับภาพวาด ทว่าดวงตากลับลึกล้ำดุจห้วงลึก และคมกริบดุจน้ำแข็งฤดูหนาว พลังโอบล้อมเธอดุจเสื้อคลุมกำมะหยี่ พลังที่เงียบสงัดแต่ยากหยั่งถึง

“เซียนโลการะดับสาม?” หัวใจของเฉินผิงสั่นสะท้านด้วยความตื่นตระหนก พลังของเธอเหนือกว่าชายชราคนนั้นทุกด้าน

หญิงสาวเหลือบมองมารชราด้วยสายตาเย็นชา “ใครอนุญาตให้เจ้าโจมตีทั้งที่ไม่มีคำสั่ง?”