หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5190

ชายคนนั้นก้มหน้าลงพลางตอบ “องค์หญิง มนุษย์สองคนนี้บุกรุกเข้ามาในวังมารทมิฬและฆ่าพวกเรา ข้าเพียงต้องการสั่งสอนพวกเขา-”

“สั่งสอนหรือ?” น้ำเสียงของหญิงสาวเย็นเฉียบ “หากข้ามาช้ากว่านี้ เจ้าคงฆ่าพวกเขาไปแล้วใช่ไหม?”

เหงื่อผุดขึ้นบนหน้าผากของแม่ทัพมาร เขาไม่กล้าพูดอะไรอีก

หญิงสาวไม่สนใจเขา เธอหันไปทางเฉินผิงและหูหม่าซือ จ้องมองครู่หนึ่งก่อนจะถามหูหม่าซือ “เจ้าอ้างว่าที่นี่เคยเป็นดินแดนของตระกูลหูหม่าอย่างนั้นหรือ?”

หูหม่าซือกุมหน้าอกที่บอบช้ำพลางพูดเสียงแหบพร่า “ใช่! เขาเก้าอสรพิษเป็นบ้านของพวกเรามาหลายชั่วอายุคน เผ่ามารของเจ้าเข้ามายึดครองตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

หญิงสาวขมวดคิ้วครุ่นคิด ก่อนจะส่ายหน้า “วังมารทมิฬครอบครองดินแดนนี้มานานหลายร้อยปี ข้าไม่เคยได้ยินชื่อตระกูลหูหม่า ถ้าที่นี่คือดินแดนบรรพบุรุษของเจ้าจริง ญาติพี่น้องของเจ้าอยู่ที่ไหน”

หูหม่าซือขมวดคิ้ว “อย่าบอกนะว่า... ถูกกวาดล้างไปนานแล้ว?”

เขาจากอาณาจักรแดนสรวงชั้นหกมานาน กลับมาเกิดใหม่หลายครั้งจนนับไม่ถ้วน กาลเวลานับพันปีล่วงเลยไป เขาไม่รู้ชะตากรรมของตระกูลเลย

เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ ก็ตระหนักถึงความจริงอันเจ็บปวด ตระกูลของเขาสูญสิ้นไปนานแล้ว ในอาณาจักรแดนสรวงแห่งนี้ ที่ซึ่งผู้แข็งแกร่งกลืนกินผู้อ่อนแอ ตระกูลหรือสำนักอาจสูญสิ้นได้ในชั่วพริบตา

สีหน้าของเธออ่อนลงเล็กน้อย “อาจจะใช่” เธอพึมพำ

แม่ทัพมารไม่อาจอดกลั้นได้อีกต่อไป “องค์หญิง เขาเก้าอสรพิษเป็นดินแดนที่ไม่มีเจ้าของ พวกมันหาข้ออ้างยั่วยุพวกเรา คิดว่าแต่พูดพล่อยๆ จะทำให้เจ้ามีสิทธิครอบครองดินแดนนี้หรือ?”

“เงียบ!” คำพูดของหญิงสาวดุจคมมีด แม่ทัพกัดฟันแน่น ตัวสั่นเทิ้มเมื่อรู้สึกถึงความไม่พอใจของเธอเข้าครอบงำเขา

เสียงเหล็กกระซิบและบรรเลง แขนขวาของแม่ทัพขาดจากไหล่ น้ำพุสีแดงพุ่ง

เขากรีดร้องเซถอยหลัง ใบหน้าซีดขาวราวกระดาษ ตัวสั่นด้วยความเจ็บปวดและกำแผลไว้แน่น เขาจ้องมองเฉินผิงด้วยความหวาดกลัวและเคียดแค้น จิตใจของเขาสับสน ทำไมผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนพเนจรระดับหกถึงเร็วและมีพลังอันน่าสะพรึงกลัวเช่นนี้? ข้าเรียกรัศมีมารออกมาป้องกันแล้ว แต่ก็ยังมองไม่ทันกระบี่ของเขา

“จะ-เจ้าตัดแขนข้า!” ชายคนนั้นพูดเสียงแหบพร่า เส้นเลือดบนหน้าผากปูดโปน “วันนี้แขนข้า วันหน้าเจ้าต้องชดใช้ด้วยหัวของเจ้า”

เฉินผิงทำความสะอาดกระบี่และยืนนิ่ง “ถ้าเก่งไม่เท่าฝีปาก เงียบไว้ก่อนย่อมดีกว่า ลองท้าทายผมอีกที คราวนี้จะไม่ใช่แค่แขน”

คำขู่นั้นมาพร้อมกับความมั่นใจจนทำให้แม่ทัพต้องหุบปาก ลูกกระเดือกของเขาขยับครั้งหนึ่ง แต่ไม่มีเสียงใดๆ เล็ดลอดออกมาอีก