หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5191

แม่ทัพรู้สึกถึงความหวาดกลัว เจตจำนงสังหารของเฉินผิงไม่ใช่แค่คำขู่

“ถอยไป” หยูเย่วสั่ง เสียงของเธอราวกับเสี้ยวแสงจันทร์

ชายผู้ถูกตัดแขนใบหน้าเปลี่ยนจากแดงก่ำเป็นขาวซีด ก้มหัวเมื่อได้ยินคำสั่งของเธอ จ้องมองเฉินผิงด้วยสายตาอาฆาตอีกครั้ง ก่อนจะเดินโซเซออกไปขณะใช้รัศมีมารห้ามเลือด

จากนั้นหยูเย่วจึงหันมาจ้องมองเฉินผิง ม่านตาสีม่วงของเธอราวกับมีหมู่ดาวอยู่ภายใน แม้แต่เธอเองก็ยังมองไม่ทัน นอกจากริ้วสีทองที่เฉือนผ่านอากาศ ก่อนที่แขนของชายชราจะหล่นลงพื้น

แม่ทัพอยู่ที่ขั้นเซียนโลการะดับสอง ซึ่งถือเป็นยอดฝีมือในวังมารทมิฬ แต่เฉินผิงกลับเล่นงานเขาหมดสภาพ

“คิดไม่ถึงเลยว่าขั้นเซียนพเนจรระดับหกจะทรงพลังขนาดนี้ เจ้าทำให้ข้าประหลาดใจจริงๆ” หยูเย่วกล่าว ริมฝีปากสีทับทิมของเธอไม่ได้ชื่นชมหรือตำหนิ

“ไม่ได้น่าประทับใจขนาดนั้น” เฉินผิงตอบอย่างถ่อมตัว “เมื่อครู่ผมออมมือ”

อย่างไรก็ตาม ในสายตาของหยูเย่ว ความถ่อมตัวของเขากลับดูเหมือนโอ้อวดเสียมากกว่า

หูหม่าซือเดาะลิ้น เฉินผิงน่าทึ่งที่สังหารผู้อาวุโสในขั้นเซียนโลการะดับหนึ่งได้ แต่ตอนที่เขาตัดแขนเซียนโลการะดับสองช่างน่าสะพรึงกลัว

เขาดึงแขนเสื้อของเฉินผิงแล้วกระซิบ “องค์หญิงมารคนนี้ดูไม่เป็นมิตรเลย เรารีบไปตอนที่ยังมีโอกาสดีไหม”

เฉินผิงไม่แม้แต่จะหันกลับไป เขาจ้องมองอย่างสงบนิ่งพลางกวาดสายตามองสันเขา

พอเธอโบกมือ ประตูบานใหญ่ก็เปิดออกดังเอี๊ยด พ่นสายลมมารออกมา สีหน้าของเฉินผิงยังคงสงบนิ่ง แต่หูหม่าซือกลับตัวสั่น

ทันใดนั้น ผู้บำเพ็ญเพียรในชุดเกราะสีดำสี่คนก็พุ่งตัวออกมาจากความมืด พวกเขายกหอกขึ้น ตาข่ายสีดำขนาดมหึมากางออกเบื้องบน ตกลงมาทับเฉินผิงและหูหม่าซือ หูหม่าซือร้องเสียงหลง ขณะที่เฉินผิงขมวดคิ้ว ใบหน้าของเขาเคร่งเครียด

สีหน้าของหยูเย่วบึ้งตึง แต่ก่อนที่เธอจะพูดอะไร ร่างสูงใหญ่ก็ก้าวลงบันไดหิน ข้างกายเขาคือมารแขนเดียวที่ถูกเฉินผิงทำร้าย

ชายแขนขาดยิ้มเยาะ คำพูดเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม “พวกมนุษย์ชั้นต่ำทั้งสองบังอาจ-”

แสงสีทองสว่างวาบ รอยยิ้มเยาะของมารหายไปเมื่อหัวของเขากระเด็น ลอยผ่านความมืดมิดก่อนจะกระแทกลงบนกระเบื้อง ตาข่ายสีดำสนิทที่ปกคลุมเฉินผิงและหูหม่าซือขาดวิ่น ขณะที่เฉินผิงลดกระบี่พิฆาตมังกรลง เขาก็เอ่ยขึ้นว่า “ปากมากสิ้นดี”