หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5192

เลือดสาดกระเซ็นใส่เสื้อคลุมดำของผู้เฒ่า ศีรษะกลิ้งไปมา กลิ่นคาวเลือดมาก่อน จากนั้นก็ความโกรธเกรี้ยว “โอหังนัก!” เขาคำรามกึกก้อง เสียงตะโกนดังไปทั่วลาน รัศมีมารแผ่รอบตัวเขาอย่างรุนแรง ความมืดกระจายออกไปราวกับหมึก ลมพายุพัดกระหน่ำและอากาศเย็นยะเยือก

แสงสีแดงเข้มพุ่งออกมาจากดวงตาของชายชรา ขณะที่เขาจ้องมองเฉินผิง ราวกับตั้งใจจะกลืนกินชายหนุ่มทั้งตัว “วังมารทมิฬไม่ใช่สนามเด็กเล่นของเด็กเหลือขอ” เขาขู่

เขาสะบัดมือในพริบตา ไม้เท้ากระดูกสีเขียวซีดปรากฏขึ้นในมือของเขา มงกุฎที่ประดับด้วยผลึกสีแดงเข้มสั่นไหว “จับเจ้าโง่นี่แล้วฉีกมันเป็นชิ้นๆ!”

องครักษ์ชุดดำทั้งสี่ผู้ถือหอกคำรามพร้อมกัน รัศมีขั้นเซียนโลการะดับหนึ่งพุ่งพล่านออกมาจากร่างของพวกเขา ขณะที่พุ่งทะยานเป็นหนึ่งเดียว ปลายหอกเปล่งประกายน้ำแข็งที่หมายจะแทงหัวใจของเฉินผิงในจังหวะเดียว

หูหม่าซือกำเครื่องรางไว้โดยสัญชาตญาณ หัวใจเต้นแรง ทั้งสี่คนนี้แข็งแกร่งกว่าชายชราที่เฉินผิงตัดแขนก่อนหน้านี้ แม้แต่ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนโลการะดับสองยังต้องถอยห่างจากการโจมตีประสานกันของพวกเขา

กระนั้นสีหน้าของเฉินผิงยังคงสงบนิ่ง ไม่หวั่นไหวไม่ตื่นตระหนก ชั่วพริบตาก่อนที่หอกจะถึงตัว เขาก็เคลื่อนไหว ไม่มีเสียงดังสนั่นหวั่นไหว เขาแค่ขยับ มีเพียงแสงวาบสีทองอร่าม แสงอรุณรุ่งที่สาดส่องความมืดมิดและหายไป

เสียงหอกทั้งสี่ประสานกันเป็นเสียงเดียว ชัดเจนและแม่นยำราวกับตัดผ่านปุยนุ่น

หูหม่าซือไม่เห็นเฉินผิงชักกระบี่ออกมา เขารับรู้เพียงแสงสีทองเลือนราง

“ตั้งแต่มาถึงเขาเก้าอสรพิษ ผมก็โดนทดสอบความอดทนตลอดเวลา” เฉินผิงก้าวไปข้างหน้า แต่ละก้าวทำเอาแผ่นหินสั่นสะเทือน แรงกดดันที่มองไม่เห็นแผ่ออกมาราวกับคลื่น “ก่อหน้านี้ผมเตือนเขาด้วยการตัดแขน แต่เขากลับต้องมาตายเพราะไม่ยอมเลิกรา”

เขาอยู่ห่างออกไปสิบก้าว จ้องมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยของชายชรา “ผมให้ทางเลือกสองทาง อยู่เฉยๆ หรือจะหัวขาดอีกคน”

ลำคอของชายชรากระตุก ไม้เท้ากระดูกสั่นอยู่ใต้นิ้วมือซีดขาว เขาอยู่มานานเกือบพันปีและนึกว่าตัวเขาผ่านร้อนหนาวมามาก แต่กลับไม่เคยรู้สึกหวาดกลัวเช่นนี้มาก่อน

ความสงบในแววตาของเฉินผิงแฝงด้วยสัญญาณมรณะ