หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5193

วงดาบสีทองสองสายตัดผ่านความมืดมิดอย่างรวดเร็วจนอากาศส่งเสียง พวกมันหายไปก่อนที่เสียงสะท้อนของเหล็กกล้าจะดังขึ้น

แค่ขั้นเซียนพเนจรระดับหกทำไมถึงใช้กระบวนท่าที่รวดเร็วและทรงพลังขนาดนี้ได้ไม่สมเหตุสมผลเลย! ชายชรานึกว่าตัวเองตาฝาด แต่ความหนาวเหน็บที่คืบคลานไปตามสันหลังของเขายืนยันว่าผู้บำเพ็ญเพียรมนุษย์กำลังซ่อนฝีมือในความมืดมิด และอันตรายยิ่งกว่าที่พวกเขาคาดไว้มาก

ความโกรธเกรี้ยวที่ลุกโชนในดวงตาเริ่มจางไป ความหวาดกลัวเข้ามาแทนที่ คทากระดูกของเขาห้อยลง และรัศมีมารรอบตัวเขาราวกับน้ำที่ไหลลงบนเหล็กร้อนๆ

เขาเข้าใจในทันที หากลงมือ ร่างของเขาจะแหกสลาย เลือดนองผืนดินเหมือนห้าคนนั้น

“ผู้อาวุโสกุ่ย นี่เจ้ากำลังทำอะไรอยู่” ทันใดนั้นหยูเย่วก็ก้าวออกมา ดวงตาสีม่วงวาวโรจน์ด้วยความโกรธ อากาศรอบตัวเธอร้อนระอุ เธอพูดต่อ “ข้าบอกเจ้าแล้ว คนเหล่านี้เป็นแขกของวังมารทมิฬ เหตุใดจึงโจมตีกะทันหัน ทั้งยังใช้นักรบมารทมิฬด้วย”

ผู้บำเพ็ญเพียรในชุดเกราะทั้งสี่คือนักรบมารทมิฬผู้สาบานตนว่าจะปกป้องสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของตำหนัก พวกเขารับคำสั่งจากผู้อาวุโสกุ่ยคนเดียว แม้แต่องค์หญิงมารหยูเย่วก็ไม่อาจเรียกใช้ได้ตามใจ

ในเมื่อกล้าใช้นักรบระดับสูงของวัง เท่ากับว่าผู้อาวุโสกุ่ยไม่ได้เห็นเธอในสายตา

“แขก?” ผู้อาวุโสกุ่ยหันกลับมา ความระแวดระวังก่อนหน้านี้กลับกลายเป็นความโกรธ นิ้วมือของเขาสั่นเทา “หยูเย่ว ลืมไปแล้วหรือว่าท่านเป็นใคร? ท่านคือองค์หญิงมารแห่งวังมารทมิฬ รัชทายาทผู้สืบทอดบัลลังก์ของพวกเรา เหตุใดถึงได้เรียกผู้บำเพ็ญเพียรมนุษย์สองคนนั้นว่าแขก ในเมื่อพวกมันสังหารคนของวังและลบหลู่เรา เจ้าจะพาพวกมันเข้าไปในโถงใหญ่และถ่มน้ำลายรดความทรงจำบรรพบุรุษของเราหรือ”