หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5194

ก่อนที่ผู้อาวุโสกุ่ยจะพูดข่มขู่จบ นัยน์ตาของเขาก็หรี่ลง ราวกับมองเห็นบางสิ่งมหึมาลอยขึ้น

เฉินผิงขยับตัว คล้ายกับอากาศสะเทือนเบาๆ ทันใดนั้นเขาก็ถอยห่างออกไปสิบก้าว จังหวะถัดมาก็มีเสียงแหวกอากาศ ผู้อาวุโสกุ่ยไม่ทันได้ใช้รัศมีมารหรือโบกไม้เท้ากระดูกของเขา ก่อนที่ความเจ็บปวดจะกัดกินแขนขวา

“อ๊าก!” เขาร้องออกมา เสียงโหยหวนแหบพร่า ดูเจ็บปวดยิ่งกว่าแม่ทัพมารที่ถูกตัดแขนก่อนหน้านี้เสียอีก

ผู้อาวุโสกุ่ยก้มลงมองและพบว่าแขนของเขาหายไปแล้ว เลือดสีเขียวเข้มไหลซึมออกมานองพื้นหิน คทากระดูกที่ใช้มานานหลายปีกระทบพื้นดังก้อง ผลึกสีแดงเข้มกระพริบสองครั้งก่อนจะดับลง

“จะ-เจ้า...” เขาพูดตะกุกตะกัก มือกำแผลไว้แน่น สั่นสะท้านไปทั้งร่าง เฉินผิงถอยออกไปไกลขนาดนั้นได้ยังไง? ทำไมถึงโจมตีได้รวดเร็วเพียงนั้น?

เฉินผิงเหยียบคทาบนพื้น บดขยี้ไม้และผลึกช้าๆ อย่างไร้ปราณี สายตาของเขาจับจ้องผู้อาวุโสกุ่ย “ผมจะไม่พูดซ้ำเป็นครั้งที่สาม”

ผู้อาวุโสกุ่ยเซถอยหลังไปสิบ สิบสอง สิบห้าก้าวกว่าจะทรงตัวได้ เจตจำนงสังหารที่ออกมาจากเฉินผิงบีบลำคอเขา หากพูดแม้แต่คำเดียว หัวของเขาคงจะขาดแน่

เหล่านักรบมารทมิฬรอบๆ ยืนตะลึง ผู้อาวุโสกุ่ยไปถึงขั้นเซียนโลการะดับสามแล้ว และเป็นกำลังหลักของวัง แต่ผู้บำเพ็ญเพียรมนุษย์ขั้นเซียนพเนจรระดับหกกลับตัดแขนของเขาขาด ทำเอาพวกเขาสับสนไปหมด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน