หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5194

ก่อนที่ผู้อาวุโสกุ่ยจะพูดข่มขู่จบ นัยน์ตาของเขาก็หรี่ลง ราวกับมองเห็นบางสิ่งมหึมาลอยขึ้น

เฉินผิงขยับตัว คล้ายกับอากาศสะเทือนเบาๆ ทันใดนั้นเขาก็ถอยห่างออกไปสิบก้าว จังหวะถัดมาก็มีเสียงแหวกอากาศ ผู้อาวุโสกุ่ยไม่ทันได้ใช้รัศมีมารหรือโบกไม้เท้ากระดูกของเขา ก่อนที่ความเจ็บปวดจะกัดกินแขนขวา

“อ๊าก!” เขาร้องออกมา เสียงโหยหวนแหบพร่า ดูเจ็บปวดยิ่งกว่าแม่ทัพมารที่ถูกตัดแขนก่อนหน้านี้เสียอีก

ผู้อาวุโสกุ่ยก้มลงมองและพบว่าแขนของเขาหายไปแล้ว เลือดสีเขียวเข้มไหลซึมออกมานองพื้นหิน คทากระดูกที่ใช้มานานหลายปีกระทบพื้นดังก้อง ผลึกสีแดงเข้มกระพริบสองครั้งก่อนจะดับลง

“จะ-เจ้า...” เขาพูดตะกุกตะกัก มือกำแผลไว้แน่น สั่นสะท้านไปทั้งร่าง เฉินผิงถอยออกไปไกลขนาดนั้นได้ยังไง? ทำไมถึงโจมตีได้รวดเร็วเพียงนั้น?

เฉินผิงเหยียบคทาบนพื้น บดขยี้ไม้และผลึกช้าๆ อย่างไร้ปราณี สายตาของเขาจับจ้องผู้อาวุโสกุ่ย “ผมจะไม่พูดซ้ำเป็นครั้งที่สาม”

ผู้อาวุโสกุ่ยเซถอยหลังไปสิบ สิบสอง สิบห้าก้าวกว่าจะทรงตัวได้ เจตจำนงสังหารที่ออกมาจากเฉินผิงบีบลำคอเขา หากพูดแม้แต่คำเดียว หัวของเขาคงจะขาดแน่

เหล่านักรบมารทมิฬรอบๆ ยืนตะลึง ผู้อาวุโสกุ่ยไปถึงขั้นเซียนโลการะดับสามแล้ว และเป็นกำลังหลักของวัง แต่ผู้บำเพ็ญเพียรมนุษย์ขั้นเซียนพเนจรระดับหกกลับตัดแขนของเขาขาด ทำเอาพวกเขาสับสนไปหมด

เหล่านักรบมารทมิฬทั้งสองด้านของกำแพงวังคุกเข่าและก้มหน้าลง ขยับตัวให้น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ ในที่สุดลานก็เงียบ เหลือเพียงศพและเลือดเป็นหลักฐานถึงสิ่งที่เพิ่งจบลง

หยูเย่วยืนตรงหน้าเฉินผิง ตาสีม่วงของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและเธอรู้สึกขอบคุณอย่างไม่เต็มใจนัก “ขอบคุณ” เธอกล่าว

แม้คำพูดเย้ยของเฉินผิงจะทำให้เธอไม่พอใจ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาช่วยให้เธอพ้นจากสถานการณ์คับขัน หากเรื่องเหตุการณ์วันนี้แพร่สะพัดออกไป ศักดิ์ศรีและฐานะองค์หญิงมารของข้าคงด่างพร้อย

เฉินผิงเลิกคิ้ว ไม่เห็นด้วยและไม่ปฏิเสธ “ไม่ต้องขอบคุณหรอก” เขาพึมพำ จากนั้นเขาก็หันไปหาหูหม่าซือที่ยืนอ้าปากค้างมองเขา แล้วก็หัวเราะ “มาเถอะ ไม่อยากรู้เรื่องตระกูลของคุณเหรอ”