หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5195

หูหม่าซือหลุดจากภวังค์ เขากลืนน้ำลาย รีบวิ่งไปข้างๆ เฉินผิง และทั้งคู่ก็เดินข้ามลานไปด้วยกัน

หยูเย่วลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะก้าวเท้าตามไป สายตาของเธอมองผ่านชายทั้งสองคน

พ้นลานอันกว้างใหญ่ พวกเขาก้าวผ่านประตูที่สูงพอที่จะนำเหล่ายักษ์เข้ามาในวังมารทมิฬได้ หินดำเป็นเงาวับราวกับดูดกลืนได้ทุกแสง ภายในห้องโถงใหญ่ เพดานสูงกว่าร้อยเมตร ผนังโค้งมนสลักลวดลายปีศาจที่เปล่งประกายสีเขียว เสาสีดำรูปมังกรมารเรียงราย ล้อมรอบบัลลังก์ศิลาดำบริสุทธิ์ที่ประดับด้วยอัญมณีวาววับ เปล่งรัศมีอันเยือกเย็นและหรูหรา

หยูเย่วชี้มือให้เฉินผิงและหูหม่าซือนั่งลงบนเก้าอี้หินที่ข้างห้องโถงใหญ่ เธอปรบมือหนึ่งครั้ง และสาวใช้มารสองคนในชุดคลุมสีดำก็เดินเข้ามาพร้อมกับถ้วยร้อนๆ พวกเธอก้มหน้าลง วางถ้วยชาลงบนโต๊ะหินก่อนจะออกไป ไม่เงยหน้ามองเฉินผิงแม้แต่ครั้งเดียว

“รอสักครู่ ข้าส่งคนไปตรวจสอบบันทึกโบราณที่เก็บไว้ในวังแล้ว” หยูเย่วกล่าวพลางยกถ้วยชาแตะริมฝีปาก “ถ้าเขาเก้าอสรพิษมีอะไรเกี่ยวข้องกับตระกูลหูหม่า บันทึกจะบอกเราเอง”

เฉินผิงยกถ้วยชาขึ้นแต่ชะงัก ของเหลวเป็นสีเขียวเข้มและมีกลิ่นโลหะจางๆ บ่งบอกว่าเป็นเครื่องดื่มสำหรับมาร ไม่ใช่มนุษย์

หูหม่าซือทำตามเฉินผิง เขาประคองถ้วยไว้ สายตากวาดมองไปทั่วห้องโถงใหญ่ ที่นี่เคยเป็นดินแดนบรรพบุรุษของตระกูลหูหม่า เมื่อได้เห็นมารเข้ามาแทนที่ก็ทำให้ลำคอของเขาตีบตันด้วยความเศร้าโศก

ความเงียบเข้าปกคลุม มีเพียงแสงตรามารที่กระพริบเป็นระยะด้านบน ทอดเงาสะท้อนลงบนใบหน้าของทั้งสามคน

“เกิดอะไรขึ้นจากนั้น” หูหม่าซือถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

ผู้อาวุโสพูดต่อพร้อมถอนหายใจ “ราวสองพันแปดร้อยปีก่อน กองกำลังลึกลับในชุดดำได้กวาดล้างและทำลายภูเขาจนราบเป็นหน้ากลอง ตระกูลหูหม่าถูกกำจัดเกือบทั้งหมด ไม่กี่คนเหลือรอดและหายสาบสูญไป และบันทึกโบราณไม่ได้บอกว่าเป็นฝีมือใคร”

หูหม่าซือเซถอยหลังราวสายฟ้าผ่าใส่เขา ใบหน้าถอดสี “อะไรนะ? ถูกกวาดล้าง ตระกูลหูหม่าของข้าหมดสิ้นไปแล้ว”

เขากำหมัดทั้งสองข้างแน่นจนข้อนิ้วแตก เล็บจิกลึกลงไปในฝ่ามือจนเลือดสดๆ ซึมออกมาและหยดลงพื้น แต่ความเจ็บปวดไม่อาจลบความจริงที่โหดร้ายได้ เขาเตรียมใจไว้สำหรับข่าวร้าย แต่ไม่ได้นึกถึงหายนะในระดับนี้