“ผมบอกท่านรัฐมนตรีหลี่ไปแล้วนี่ครับ ว่าผมจะไม่ทำงานที่กระทรวงยุติธรรม ผมมีเรื่องส่วนตัวที่ต้องทำครับ ท่านรัฐมนตรีจ้าว ผมว่าคุณเลิกหยิบยกศีลธรรมหรือชาตินิยมขึ้นมาจูงใจผมเถอะ มันไม่ได้ผลกับผมหรอกครับ…”
เฉินผิงมีทีท่าสงบเยือกเย็นมากตอนที่พูดออกมา
“ถ้าคุณเข้าทำงานที่กระทรวงยุติธรรมแล้วล่ะก็ ผมจะให้คุณเข้าถึงคัมภีร์ศิลปะการต่อสู้ลับ คุณอาจจะได้บรรลุถึงขั้นปรมาจารย์อาวุโสในเวลาอันสั้น ฟังดูเป็นไงล่ะ?” อู๋ฉียังไม่ยอมแพ้ขณะที่ยื่นข้อเสนอให้กับเฉินผิง
“ปรมาจารย์อาวุโสงั้นเหรอ?” เฉินผิงแค่นเสียงเย้ย “เหมือนคุณจะได้ยินข่าวช้าเกินไปนะครับ ไม่รู้เหรอว่าผมได้ฆ่าเยี่ยหลางที่เป็นคนตระกูลฉินไปแล้ว และเขาเป็นปรมาจารย์อาวุโส!”
“เลิกโม้ซะทีเถอะ! เยี่ยหลางจากตระกูลฉินนั้นเป็นคนแข็งแกร่ง ขนาดฉันเองยังเอาชนะเขาไม่ได้เลย แกเป็นใครถึงจะไปฆ่าเขาเพียงลำพังได้? แกฆ่าเขาสำเร็จเพราะมีพวกตระกูลไป๋ช่วยเหลือน่ะสิ อย่าภูมิใจมากเกินไปนักเลย!”
เสี่ยวลี่ยิ้มเยาะเมื่อได้ยินเฉินผิงพูดอย่างนั้น
อู๋ฉีรู้เรื่องนั้น และเขาสงสัยว่าตระกูลไป๋อาจจะช่วยเฉินผิงอยู่อย่างลับๆ เขาเชื่อไม่ลงว่าเฉินผิงคนเดียวจะสามารถฆ่าปรมาจารย์อาวุโสได้ง่ายดายขนาดนั้น
“โม้เหรอ?” ท่าทีเฉินผิงตึงเครียดขึ้นขณะที่ร่างของเขาแผ่รังสีอำมหิตออกมา รังสีนั้นกว้างใหญ่ครอบคลุมไปทั่วร่างเสี่ยวลี่
อู๋ฉีตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาจึงปลดปล่อยพลังออกมาเพื่อต่อต้านรังสีนั้น
แต่ถึงอย่างนั้น เสี่ยวลี่ก็ทรุดลงไปกองกับพื้นเพราะพลังของเฉินผิง เสี่ยวลี่พยายามขัดขืนพลังนั้นจนคุกเข่าลงไปและหายใจหอบหนัก หากอู๋ฉีไม่เคลื่อนไหวอะไร ผลจากพลังของเฉินผิงก็อาจทำให้เขาถึงขั้นกระอักเลือดได้
เฉินผิงดึงพลังของเขากลับมาและจ้องเสี่ยวลี่อย่างเฉยเมย “ผมบอกคุณแล้วว่าพลังคุณมันเบาบางเมื่อเทียบกับคนอื่นๆ คุณคิดว่าคุณแข็งแกร่งมาก แต่คุณเป็นแค่คู่ต่อสู้ที่อ่อนแอในสายตาคนอื่นเท่านั้น”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...