“ท่านรัฐมนตรีจ้าวครับ เรียนตามตรง ผมมีแผนจะเดินทางไปทางตะวันตกเฉียงใต้ เพื่อเจอกับพวกซีหนานส๋วนเยว่ ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องฉินเฟิง ผมคงไปถึงที่นั่นแล้ว!” เฉินผิงสารภาพ
ใจของอู๋ฉีเปี่ยมไปด้วยความยินดีที่ได้ยินเช่นนั้น “ดีเลย หลังจากผมกลับไป ผมจะจัดคนของผมให้ไปหาคุณที่เจียงเป่ย ก่อนจะเดินทางไปทางตะวันตกเฉียงใต้ ผมคงโล่งใจถ้าคุณจะให้พวกเขาไปกับคุณด้วย!”
“ได้ครับ!” เฉินผิงพยักหน้า เขาคิดว่าเขาต้องไปที่นั่นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ดังนั้นเขาจึงไม่รังเกียจที่จะรับคำอู๋ฉี
หลังจากอู๋ฉีกับพวกเดินทางกลับออกไป เทียนหู่ก็บ่นอย่างหัวเสียว่า “คุณเฉิน คุณนี่ใจดีมากไปจริงๆ คุณน่าจะสั่งสอนเขาสักหน่อย!”
“ไม่เป็นไรหรอก พวกคุณควรจะไปฝึกต่อนะ!” เฉินผิงยิ้มบางๆ
เมื่อเทียนหู่กับชื่อเฟิ่งเดินออกไป อวี่ฉีกับหลิงเอ๋อร์ก็ลงมาจากชั้นบน
“เฉินผิง คนพวกนั้นมาจับตัวคุณเหรอ?” อวี่ฉีจ้องหน้าเฉินผิงและถามด้วยความกังวล
เฉินผิงส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้ม “ไม่หรอก ไม่ต้องกังวล!”
“เฉินผิง ฉันเป็นคนที่ฆ่าฉินเฟิง ถ้ากระทรวงต้องการจะจับคุณ ฉันจะไปอธิบายให้พวกเขาฟังเอง ฉันจะไม่ยอมให้คุณรับโทษแทนฉันหรอก!”
หลิงเอ๋อร์มีน้ำเสียงมุ่งมั่นและแน่วแน่
“เอาเถอะ ไม่ต้องคิดมากไป ผมบอกแล้วว่าพวกนั้นไม่ได้มาจับผม และไม่ต้องพูดถึงฉินเฟิงนะ มันน่ะสมควรตาย!”
เฉินผิงยิ้ม จากนั้นก็พูดต่อ “ว่าแต่ พวกคุณไปซื้อของพวกนี้มาจากไหน? ขอผมดูหน่อย…”
“ทำไมคุณถึงมาสนใจของพวกนั้น? หลิงเอ๋อร์ซื้อเสื้อชั้นในลูกไม้มา อยากดูไหมล่ะ? ฉันไม่ถือนะ เพราะคุณก็เคยเห็นมาก่อนแล้วนี่!”
อวี่ฉีมองเฉินผิงด้วยสายตาล้อเลียน
“อวี่ฉี เธอพูดอะไรน่ะ?” หลิงเอ๋อร์หน้าแดงซ่านด้วยความอาย
เฉินผิงกระแอมออกมาแล้วส่ายหน้า “ไม่ล่ะ ขอบคุณนะ ผมจะไปฝึกเทียนหู่กับคนที่เหลือ…”
เฉินผิงรีบหลบฉากออกไปทันที ฉันไม่เข้าใจเลยว่าผู้หญิงพวกนี้คิดอะไรอยู่ในหัว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...