หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5197

นอกจากชื่อแล้ว ยังมีตราสัญลักษณ์บิดเบี้ยวหลายแห่งราวกับเป็นคำเตือน

ลายมือในบันทึกเร่งรีบและเลือนราง มีบันทึกของระดับรัศมีมารและชื่อสัตว์อสูรที่เพ่นพ่านในนั้น หน้าหนึ่งระบุว่าวิญญาณจากยุคโบราณยังคงวนเวียนอยู่ที่เบื้องล่าง และพวกมันมีความสามารถในการหลอนจิต เฉินผิงขมวดคิ้ว

หูหม่าซือดูรีบร้อน “เราจะออกเดินทางเมื่อไหร่”

เฉินผิงม้วนแผนที่เก็บไว้ “อีกสามวัน เราต้องการเสบียง”

หยูเย่วตอบตกลงทันที เธอจัดห้องและส่งผู้บำเพ็ญเพียรมารสองคนไปรับใช้ หรือไปเฝ้าพวกเขา

เมื่อถึงห้อง หูหม่าซือล็อกประตูและอ่านบันทึกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ด้วยความอยากรู้ถึงร่องรอยในอดีตของตระกูล

เฉินผิงยืนอยู่ริมหน้าต่าง มองดูเขาเก้าอสรพิษที่อบอวลด้วยรัศมีมาร ขณะที่ปราณสัมผัสของเขาแผ่ออกไป จดจำอันตรายทุกอย่างที่อยู่ภายนอก

วังแห่งนี้ลึกกว่าที่เห็น พลังที่เฉินผิงสัมผัสได้เป็นของนักล่า ไม่ใช่ของเจ้าบ้าน หากหยูเย่วส่งพวกเขาลงสุสาน เป้าหมายอาจไม่ใช่แค่สมบัติ เธออาจตั้งใจใช้พวกเขาเป็นเหยื่อล่อ เพื่อประเมินอันตรายที่แท้จริงที่หลับใหลอยู่เบื้องล่าง กระนั้นหูหม่าซือก็ต้องการคำตอบ และตัวเฉินผิงเองก็หมายปองโอกาสที่หยูเย่วกล่าวถึง

สามวันต่อมา เฉินผิงและหูหม่าซือก็มาพบกับหยูเย่วที่ด้านนอกประตูวัง เธอยังคงสวมชุดคลุมสีม่วง มีผู้บำเพ็ญเพียรมารสิบคนยืนอยู่ข้างหลัง แต่ละคนถือห่อสีดำ

หยูเย่วพยักหน้า และเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรก็ยื่นห่อเหล่านั้นให้ “เสบียงและยาพวกนี้อาจจะไม่ใช่ของชั้นเลิศ แต่มันช่วยยับยั้งรัศมีของสุสานได้ ทางเข้าอยู่ใจกลางภูเขา ข้าจะให้คนของข้าพาไปที่นั่น”