หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5198

“ได้ผล!” หูหม่าซืออุทานด้วยความตกใจและดีใจ

เพราะกำลังตื่นเต้นเขาจึงรีบลงไป รองเท้าย่ำผ่านความมืดเบื้องล่าง

หลังจากดำดิ่งลงสู่เบื้องล่างที่ลึกราวกับไม่สิ้นสุด ในที่สุดเท้าก็สัมผัสหินแข็ง

เฉินผิงเงยหน้าขึ้นมอง หมอกควันที่ลอยอยู่เหนือพวกเขาปิดผนึกอีกครั้ง หนาทึบจนแสงแดดไม่อาจส่องผ่านได้ รอบตัวพวกเขามืดมิด มีเพียงแสงสลัวจากจี้ของหูหม่าซือและจากสีบนบันไดหินเก่าๆ บันไดทอดยาวลงมา ขณะที่ผนังทั้งสองด้านมีลวดลายสีแดงเข้ม จารึกอักขระขนาดเล็กที่บิดเบี้ยวราวกับมีชีวิต เมื่อเฉินผิงปัดหิน ปลายนิ้วของเขาก็สัมผัสความเย็นจัด และเมื่อปดปล่อยปราณสัมผัส พลังเย็นยะเยือกก็สะท้อนกลับมา

“ระวังตัวด้วย” เฉินผิงเตือนเสียงเบา “อักขระพวกนั้นดูดกลืนปราณสัมผัส รัศมีมารอาจเข้ามาในจิตได้ถ้าเผลอจ้องมองมัน”

หูหม่าซือยกจี้ขึ้นสูงแล้วมองไปทางอื่น แสงของจี้ขยายกว้างจนพอที่จะเผยให้เห็นประตูหินตรงฐานบันได จารึกโบราณที่เขียนว่า “สุสานมาร” ถูกสลักไว้ที่หลังประตู บานประตูแง้มออก มีลมพัดผ่าน พร้อมเสียงกระซิบแผ่วเบา ราวกับดวงวิญญาณทุกข์ทรมานนับพันอยู่เบื้องหน้า

นิ้วของหูหม่าซือกำรอบมีดสั้นที่เข็มขัด หัวใจเต้นแรงจนกระแทกเข้ากับซี่โครง “เฉินผิง ข้างในนั้น...” เขากระซิบ

“ไม่รู้ว่ามีอะไร มีแต่ต้องเข้าไปดู” เฉินผิงตอบ

เฉินผิงดันแผ่นหินออก คลื่นรัศมีมารที่หนาแน่นพุ่งเข้าใส่เกราะ ผิวสีทองของเกราะสั่นไหวอย่างรุนแรงก่อนจะสงบลง

ทางเดินทอดยาวออกไป กำแพงประดับด้วยผลึกเรืองแสงอ่อนๆ ส่องสว่างตามทางเดินราวกับแสงอาทิตย์สลัว แสงสีเขียวพัดพาความเย็นมาสู่ผิวของพวกเขา พื้นเต็มไปด้วยด้วยกระดูก ทั้งกระดูกมนุษย์ กระดูกมารหรือแม้แต่กระดูกซี่โครงขนาดใหญ่ของสัตว์อสูรที่ทั้งสองไม่เคยเห็นมาก่อน หลักฐานของการเข่นฆ่าที่เก่าแก่นับศตวรรษ