หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5247

วิถีดาบดูธรรมดา แต่จังหวะที่ซ่อนในนั้นกลับลื่นไหลดุจเมฆลอยละลิ่ว นี่คือกระบวนท่าแรกของร่างดาบเมฆาที่บันทึกไว้ที่ซากสำนักดาบ

ดวงตาของผู้เฒ่าเปล่งประกายและหายฝ้าฟาง ลมหายใจของเขาสะดุด “ยอดเยี่ยม ร่างดาบเมฆาที่แท้จริง!”

“เจ้าเห็นเพียงผิวเผิน” เขาพูดด้วยความเกรงขามระคนยินดี “แต่แสดงออกมาอย่างไร้ที่ติ ดีกว่าที่หลิงเสวี่ยเคยทำได้เสียอีก” หลิงเสวี่ยทำแก้มป่องเงียบๆ แต่ก็ไม่โต้แย้ง คำพูดของอาจารย์เป็นความจริง

ผู้เฒ่าวางจอบและก้าวเข้ามาใกล้ จ้องมองท่วงท่าของเฉินผิงราวกับช่างอัญมณีที่ศึกษาเพชร “เจ้าเรียนรู้กระบวนท่านั้นมาจากไหน? บอกข้าที”

เฉินผิงรู้ว่าคงไม่อาจโกหกดวงตาคู่นั้นได้ “จากซากปรักหักพังที่อาณาจักรแดนสรวงชั้นสาม” เขาตอบ “ผมไม่รู้ว่าซากนั้นเคยเป็นสำนักดาบ”

ความโศกเศร้าผุดขึ้นใบหน้าของผู้อาวุโส “ประตูเก่ากลายเป็นซากไปแล้วสินะ” เขาพึมพำ “ครั้งหนึ่งเราเคยยืนอยู่ท่ามกลางผู้ยิ่งใหญ่ในชั้นสาม บัดนี้กลายเป็นเพียงฝุ่นผงในอดีต” เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ “เข้าไปคุยข้างในเถอะ”

พวกเขาเข้าไปในกระท่อมหลังเล็กๆ ดูเรียบง่าย มีโต๊ะตัวหนึ่ง เก้าอี้กระจัดกระจาย กลิ่นหอมอบอวลของใบชาแห้งตราตรึงในความทรงจำ

ผู้อาวุโสรินชาสามถ้วยพลางยิ้มน้อยๆ “ข้าชื่อม่อเฉิน” เขากล่าว “ข้าเคยเป็นเจ้าสำนักดาบ เมื่อเกิดภัยพิบัติ ข้าหนีมาจากชั้นสามพร้อมกับศิษย์จำนวนหนึ่งเพื่อสืบทอดสำนักของพวกเราไว้”

เฉินผิงและหูหม่าซือสบตากันด้วยความตกใจ คนสวนชราเคยเป็นถึงเจ้าสำนัก

เฉินผิงโน้มตัวเข้ามา “ม่อเฉิน ท่านรู้จักตำหนักวิถีมารหรือไม่”

เมื่อได้ยินชื่อนั้น สีหน้าของม่อเฉินก็แข็งกระด้าง “เจ้าปีศาจพวกนั้นมันทำไม”

“เราต้องไปถามใคร” เฉินผิงถามต่อโดยไม่ยอมจำนน

ม่อเฉินเรียบเรียงความทรงจำ “หอคอยกระซิบในเมืองเจี่ยนเชิง คนที่นั่นขายข่าวลือเหมือนที่ช่างตีเหล็กขายเหล็ก จ่ายให้พอ พวกเขาอาจจะกระซิบบอกตำแหน่งของตำหนักวิถีมารก็ได้”

“จำเอาไว้” เขาพูดเสียงเบาลง “หอคอยนี้รับใช้บางฝ่ายที่ข้าไม่รู้จัก และพวกมันใช่ว่าจะวางใจได้ ระวังตัวด้วย”

เฉินผิงลุกขึ้นยืนและโค้งคำนับ “ขอบคุณ ผู้อาวุโส เราจะไปที่นั่นเดี๋ยวนี้”

“เดี๋ยวก่อน” เสียงสงบของม่อเฉินหยุดพวกเขาไว้ “พรสวรรค์ด้านดาบของเจ้าหาตัวจับได้ยากนัก ทำไมไม่เข้าร่วมสำนักดาบเลยล่ะ? คนของเรามีน้อยนิด กระนั้นเราก็พอจะสอนและชุบเลี้ยงเจ้าได้ และถ้าหากเจ้าครอบครองตราประจำสำนัก จะไม่มีใครในเมืองเจี่ยนเชิงกล้าแตะต้องเจ้า”