หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5248

เฉินผิงกระพริบตา ตั้วตัวไม่ทันกับข้อเสนอนั้น “ผมซาบซึ้งในความกรุณา แต่ตอนนี้ผมต้องสะสางความแค้น คงไม่มีเวลาฝึกซ้อมดาบ”

ม่อเฉินลูบเคราขาว ยังคงยิ้มอยู่ แต่ดวงตาของเขากลับคมกริบ “เจ้ากลัวที่จะถูกดึงเข้าไปพัวพันกับความบาดหมางระหว่างสำนักดาบและเคหาสน์ดาบศักดิ์สิทธิ์ แต่ทุกดาบที่เจ้าฟาดฟันลงไปแฝงด้วยมรกดของเรา และข้าไม่ยอมปล่อยให้พรสวรรค์ของเจ้าเสียเปล่า”

เขาก้าวไปที่ลานหลังบ้าน จากนั้นดาบไม้เล่มหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในมือของเขา ร่องรอยดาบบ่งบอกถึงการต่อสู้และบทเรียนที่สั่งสมมาหลายปี “มาสิ ประลองฉันท์มิตร เจ้าแค่ต้องหลบให้ครบร้อยดาบหรือไม่ก็ฟันให้โดนข้าแค่ครั้งเดียว แล้วข้าจะไม่ชวนเจ้าเข้าสำนักอีกและปล่อยเจ้าไป”

เฉินผิงขมวดคิ้ว เขาไม่อยากสู้กับอดีตเจ้าสำนัก แต่ท่าทีของม่อเฉินไม่ยอมให้ปฏิเสธ เขาเหลือบมองหูหม่าซือ แววตาของตาแก่ดูหมดหนทาง เขาถอนหายใจ “ผู้อาวุโส ผมยังแข็งแกร่งไม่พอ เกรงว่าจะทำให้ท่านผิดหวัง”

“ลงมือเต็มที่ เท่านั้นก็พอแล้ว” ม่อเฉินสะบัดข้อมือ ปลายดาบไม้ชี้ไปยังแผ่นหิน “เริ่มได้”

เฉินผิงชักกระบี่พิฆาตมังกร เสียงดาบดังกระหึ่มราวกับมังกร สาดแสงสีทองออกมา ในเมื่อถอยไม่ได้ก็ต้องสู้ เขาสูดลมหายใจลึกๆ แล้วพุ่งทะยานไปข้างหน้าด้วยฝีเท้าที่ต่อเนื่อง ปราณดาบไหลรินดุจสายธาร ผสานกับการฟาดฟันครั้งแล้วครั้งเล่าที่ถาโถมใส่ม่อเฉิน

ดวงตาของม่อเฉินเปล่งประกายพลางยิ้ม “ดี” เจ้าสำนักชรายกดาบไม้ขึ้น การเคลื่อนไหวดูเหมือนเชื่องช้า แต่ทุกครั้งที่กระบี่ของเฉินผิงแทงเข้าไปจะถูกดาบไม้กั้นไว้ ปัดป้องการโจมตีได้ทันท่วงที

เหล็กกระทบกับไม้ดังเป็นจังหวะ ไม่ว่ากระบี่พิฆาตมังกรจะร่ายรำเร็วแค่ไหน ก็ไม่อาจผ่านกำแพงดาบไม้ไปได้

ดาบไม้เก่าๆ ในมือของม่อเฉินพลิกแพลงหลายรูปแบบ เดี๋ยวก็เป็นรากไม้โบราณที่หนักแน่นไม่สะเทือน พริบตาหนึ่งกลายเป็นอสรพิษที่ฉกด้วยความเร็วน่าตกใจ

หลังจากปะทะกันหลายสิบดาบ เหงื่อก็ผุดขึ้นบนหน้าผากของเฉินผิง และความประหลาดใจก็ทำให้หัวใจของเขาเต้นรัวกว่าเดิม

ดวงตาของเฉินผิงมีประกายท้าทาย เขาพุ่งไปข้างหน้า ใช้ท่าดาบเมฆาที่แฝงด้วยจิตดาบที่เขาขัดเกลาด้วยตัวเอง แสงสีทองสาดส่องจากกระบี่ราวแสงรุ่งอรุณ

แม้จะใช้แค่มือเดียว การป้องกันของม่อเฉินก็หนาแน่นดุจกำแพงเหล็ก ทุกครั้งที่เฉินผิงโจมตี เขารู้สึกว่าผู้เฒ่าตอบโต้ได้ทุกดาบอย่างง่ายดาย

ผ่านไปหลายสิบกระบวนท่า ดาบไม้ของม่อเฉินก็สะบัดขึ้นและแตะลงบนสันกระบี่พิฆาตมังกรอย่างแม่นยำ ข้อมือของเฉินผิงชาไปหมด อาวุธหลุดจากมือและตกลงสู่แปลงผัก

เฉินผิงยืนนิ่ง จ้องมองมือที่ว่างเปล่าของเขา รู้สึกได้ทั้งความอัปยศ ความเกรงขามและความชื่นชม นี่น่ะเหรอจุดสูงสุดของวิชาดาบ ทั้งที่ลงมือเต็มกำลัง ฉันกลับสู้เขาที่ถือดาบด้วยมือเดียวไม่ได้