หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5259

“ปะ-เป็นไปได้ยังไง”

“เซียนพเนจรที่รับมือเซียนโลกาได้เป็นสิบกระบวนท่า สัตว์ประหลาดชัดๆ!”

“ความมุ่งมั่นกับพลังระดับนี้ อนาคตไกลแน่!”

เสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นด้วยความยำเกรง ทุกสายตาจับจ้องไปที่นักดาบผู้บอบช้ำ ตาเบิกกว้างด้วยความตกตะลึงและนับถือ

การโจมตีครั้งที่สิบเอ็ด ฝ่ามืออันใหญ่โตของคุณนายซุ่ยในที่สุดก็ลอดผ่านการป้องกันของเฉินผิงและกระแทกเข้าที่อกของเขา

“อั่ก” เสียงดังออกมาจากปากของเขาพร้อมกับเลือดสีดำ เขาลอยละลิ่วชนกำแพงหิน ไถลลงสู่พื้นด้วยร่างอ่อนปวกเปียกและเงียบไป

ดวงตาของหูหม่าซือเบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนก “เฉินผิง!” เขาร้องออกมา ดิ้นรนขัดขืนทหารยามที่ตรึงแขนเขาไว้ เกราะของพวกเขาส่งเสียงดังขณะที่บังคับให้เขาอยู่นิ่งๆ

คุณนายซุ่ยก้มตัวลงหอบหายใจ เธอจ้องมองร่างที่เพิ่งถูกบดขยี้ สีหน้าของเธอดูขัดแย้ง ชัยชนะรู้สึกขมขื่นเพราะความเจ็บปวดที่แขนของเธอ

เธอใช้เวลานานเกินไปในการปราบเซียนพเนจรระดับเจ็ด และรอยแผลที่เขาทิ้งไว้ก็ยิ่งทำให้อับอายกว่าเดิม เธอค่อยๆ ก้าวเข้าไปใกล้ พร้อมที่จะจบการต่อสู้

“พอแล้ว” คำสั่งดังมาจากด้านในหอคอยกระซิบ เหล่าศิษย์สำนักดาบเดินผ่านประตูในเสื้อคลุมสีเงิน ม่อเฉินก้าวเดินนำหน้า หลิงเสวี่ยอยู่ข้างๆ

ทันทีที่หลิงเสวี่ยเห็นเฉินผิงนอนบนพื้นกระเบื้อง แก้มของเธอก็แดงก่ำ ม่อเฉินกวาดสายตามองห้องโถงที่พังทลาย บาดแผลของคุณนายซุ่ย เลือดของเฉินผิง เครื่องเรือนที่แตกละเอียด สายตาของเขาเย็นชา

“คุณนายซุ่ย เป็นการต่อสู้ที่ตระการตายิ่ง” ม่อเฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงสงบนิ่งแต่แฝงด้วยอำนาจ “แต่ศิษย์ของข้าเกือบตายในหอคอยของเจ้า ข้าคิดว่าเจ้าคงมีคำอธิบาย”