หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5260

“วิเศษ สมกับที่ข้าต้องการ!” คุณนายซุ่ยหัวเราะเสียงดังจนคานสั่น เธอพุ่งตัวไปข้างหน้า มือที่ใหญ่เท่าจานเหวี่ยงลงมาราวกับหิมะถล่ม ปะทะกับดาบ

เหล็กกล้าและกายเนื้อส่งเสียงดังเคร้ง!

คลื่นกระแทกแผ่ขยายออกไป ทำลายหน้าต่าง โต๊ะและซัดศิษย์ที่อ่อนแอใส่กำแพงของหอคอยกระซิบ ปรมาจารย์ทั้งสองห้ำหั่นกันจนร่างเป็นหนึ่งเดียว ไม่มีใครยอมถอย

วิชาดาบของม่อเฉินราวกับงานศิลป์อักษร ชั่วขณะหนึ่งดาบเจิดจ้าดุจแสงอาทิตย์สาดส่องลงบนผืนน้ำ พุ่งทะยานเร็วเกินกว่าดวงตาจะมองทัน ชั่วขณะถัดมาดาบฟาดฟันดุเดือดดุจสายฟ้า พลังผ่าอากาศเป็นระลอกคลื่นที่ไม่อาจหยุดยั้ง ทุกการโจมตีเปี่ยมล้นด้วยจิตดาบเฉียบแหลม เหล่าศิษย์ของสำนักดาบที่รวมตัวกันรู้สึกว่าเลือดร้อนผ่าว

คุณนายซุ่ยโต้ตอบด้วยความดิบเถื่อนอันงดงาม เธอถนัดปะทะตรงๆ กวาดล้าง และทุบทำลายอย่าสง่า ด้วยความแข็งแกร่งของเซียนโลกา เธอจึงเผชิญหน้ากับดาบไม่ถอยหนี ฟาดทุกฝ่ามือด้วยพลังมหาศาลจนอากาศสะเทือน

ลำแสงดาบและเงาฝ่ามือประสานกัน เปลี่ยนเวลากลางวันให้กลายเป็นพายุที่โหมกระหน่ำยามกลางคืน เสียงคำรามก้องกังวานไม่หยุด โต๊ะแตกกระจายเป็นเศษ เสาหักโค่น และหอคอยโบราณสั่นสะเทือน ผู้คนที่ประสบพลังรุนแรงพากันหลบจ้าละหวั่น ความเกรงขามปรากฏชัดบนใบหน้า

“โอ้สวรรค์ นี่หรือการต่อสู้ระหว่างเซียนโลกา น่าสะพรึงกลัวนัก!”

“สมกับเป็นม่อเฉิน วิชาดาบร้ายกาจ!”

“กายเนื้อของคุณนายซุ่ยมันบ้าชัดๆ เธอรับดาบเหล่านั้นด้วยมือเปล่า!”

การต่อสู้ดุเดือดและต่อเนื่อง ถ้านับดูดีๆ จะพบว่าทั้งคู่ปะมือกันไปแล้วสามร้อยกระบวนท่าโดยไม่มีผู้ชนะชัดเจน

ในที่สุดความเหนื่อยล้าก็ครอบงำ เสื้อคลุมของม่อเฉินขาดวิ่นตรงจุดที่ลมจากฝ่ามือเชือดเฉือน เลือดสดๆ ไหลออกมาจากมุมปากของเขา

คุณนายซุ่ยก็ไม่ดีไปกว่ากัน ตามตัวมีรอยแดงก่ำ แผลลึกถึงกระดูกรอบๆ ทรวงอก ลมหายใจของเธอเหือดแห้ง นักรบทั้งสองใช้พลังมหาศาลเพื่อประคองตัวเอง

ร่างกายของนางแกร่งอย่างกับเหล็กวิชาของข้าเพียงอย่างเดียวไม่อาจจบการต่อสู้ได้ เขาจับด้ามดาบด้วยเรี่ยวแรงที่เหลือจนข้อนิ้วขาวซีด

“วิชาลับของสำนักดาบ ดาบชุมนุม!” ม่อเฉินสัมผัสได้ถึงพลังอันน่าสะพรึงกลัวที่พุ่งตรงมาที่เขา และรู้ว่ากำลังตกอยู่ในอันตราย เขารวมพลังทุกหยาดหยดลงในคมดาบ แสงสีขาวกระพริบ

คลื่นพลังคมกริบนับพันพุ่งออกมาจากร่างของเขา หลอมรวมที่ด้านบนกลายเป็นเงาดาบขนาดมหึมา ฟันลงมาด้วยความโกรธเกรี้ยว เล็งไปที่ร่างยักษ์อาบเลือดของคุณนายซุ่ย

พายุหมุนสีแดงเข้มพุ่งเข้าใส่เงาดาบเล่มมหึมา แรงกระแทกทำเอาท้องฟ้าสะท้านและดังกึกก้องราวกับโลกทั้งใบใกล้แตก

ตูม!

สิ้นเสียงระเบิด เมืองเจี่ยนเชิงก็ทรุดตัวลง หอคอยกระซิบพังทลายกลายเป็นซาก ตึกโดยรอบถล่ม ฝุ่นสีดำปกคลุมเป็นวงกว้าง เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรที่ยืนเรียงรายริมถนนตกตะลึง ดวงตาจ้องไปที่ม่านควัน ผ่านไปนานหมอกจึงเริ่มจางลง มองเห็นสนามรบอีกครั้ง

เมื่อแสงสุดท้ายลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า ร่างสองร่างก็ปรากฏขึ้น ม่อเฉินยืนโซเซ มือข้างหนึ่งกำดาบยาวไว้แน่นแทนไม้ค้ำยัน ใบหน้าซีดขาว เลือดสดๆ ไหลออกมาจากมุมปากทุกครั้งที่หายใจ รัศมีของเขาซึ่งครั้งหนึ่งเคยคมกริบ ตอนนี้ริบหรี่ลงราวกับเทียนใกล้ดับ