หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5261

คุณนายซุ่ยสภาพดีกว่าเล็กน้อย เลือดสีแดงฉานที่ลอยวนรอบตัวเธอหายไปแล้ว ร่างของเธอหดกลับคืนสู่ขนาดปกติ เธอยืนนิ่งขณะที่ตามตัวมีรอยฟกช้ำและเลือดไหล หายใจหอบเหนื่อย แต่ก็ยังยืนอยู่

“ม่อเฉิน เจ้าแพ้แล้ว” เธอพูดเสียงหอบ ความสะใจชัดเจนในน้ำเสียง คำตอบของม่อเฉินคือสายตาที่เงียบงันและขมขื่น เขาทำได้เพียงยอมรับผลการต่อสู้

เหล่าศิษย์สำนักดาบรีบรุดเข้ามา ประคองม่อเฉินด้วยแขนที่สั่นเทาและดวงตาเคียดแค้น แต่ความสิ้นหวังมีมากกว่า ทุกคนรู้ดีว่าหากอาจารย์พ่ายแพ้ ดาบของพวกเขาก็คงไร้ประโยชน์

สายตาของคุณนายซุ่ยมองผ่านพวกเขาไปและจ้องมองเฉินผิงที่นอนบนพื้น แววตาของเธอปล่อยจิตสังหาร “ได้เวลาเก็บกวาด”

เธอก้าวช้าๆ ทีละก้าวไปหาชายผู้บาดเจ็บ

หลิงเสวี่ยเดินโซเซเข้ามาขวางทาง แม้เข่าจะสั่นแต่เธอก็ยืนตัวตรง “หะ-ห้ามแตะต้องอาจารย์!”

คุณนายซุ่ยหัวเราะ “หลบไปซะ เด็กน้อย”

หลิงเสวี่ยสะบัดแขนเสื้อเบาๆ ลมแรงพัดเธอออกไปด้านข้าง เสียงร้องของเธอกลืนหายไปกับสายลม

เมื่อฝ่ามือกำลังจะฟาดใส่กะโหลกของเฉินผิง เสียงที่ตึงเครียดก็ดังมาจากซากปรักหักพัง “ฉัน... ฉันยังไม่ตาย”

เฉินผิงพยายามลุกขึ้นยืน กระดูกกระทบกัน แขนขาสั่นเทา สีหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด แต่รอยยิ้มยังคงปรากฏบนริมฝีปากที่เปื้อนเลือด “ฆ่าฉัน... มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก”

ความตกใจของคุณนายซุ่ยกลายเป็นความโกรธ “ดื้อด้านนัก! ตายซะ!”

เธอยกมือขึ้นอีกครั้ง ฟาดไปที่เฉินผิง

เขามาทำอะไรที่นี่? จิตใจของเฉินผิงสับสน เมื่อเช้าเฉินผิงกับหูหม่าซือไม่พบแม้แต่เงาของเขา

หนานป้าเถียนหันขวับ ยืนขวางระหว่างเฉินผิงและคุณนายซุ่ย สายตาของเขาสงบนิ่ง แต่คำพูดหนักแน่นดุจเหล็กกล้า “ถ้าคิดจะฆ่าเขา” เขาพูดเสียงต่ำแต่ไม่สะทกสะท้าน “เจ้าต้องฆ่าข้าก่อน”

“นะ-หนานป้าเถียน...” คุณนายซุ่ยพึมพำ

เธอจ้องมองใบหน้าคมกริบของหนานป้าเถียน และสีหน้าดุดันของเธอก็หายไปราวกับไม่มีอยู่จริง สิ่งที่มาแทนที่คือส่วนผสมของความอับอาย ความยินดีและความคับแค้นใจที่ฝังแน่นมานาน

เสียงของเธอเบาลง ขัดกับเสียงคำรามเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง “เจ้ามาทำอะไรที่นี่”

การเปลี่ยนแปลงกะทันหันทำเอาทุกคนตกใจอ้าปากค้าง