หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5261

คุณนายซุ่ยสภาพดีกว่าเล็กน้อย เลือดสีแดงฉานที่ลอยวนรอบตัวเธอหายไปแล้ว ร่างของเธอหดกลับคืนสู่ขนาดปกติ เธอยืนนิ่งขณะที่ตามตัวมีรอยฟกช้ำและเลือดไหล หายใจหอบเหนื่อย แต่ก็ยังยืนอยู่

“ม่อเฉิน เจ้าแพ้แล้ว” เธอพูดเสียงหอบ ความสะใจชัดเจนในน้ำเสียง คำตอบของม่อเฉินคือสายตาที่เงียบงันและขมขื่น เขาทำได้เพียงยอมรับผลการต่อสู้

เหล่าศิษย์สำนักดาบรีบรุดเข้ามา ประคองม่อเฉินด้วยแขนที่สั่นเทาและดวงตาเคียดแค้น แต่ความสิ้นหวังมีมากกว่า ทุกคนรู้ดีว่าหากอาจารย์พ่ายแพ้ ดาบของพวกเขาก็คงไร้ประโยชน์

สายตาของคุณนายซุ่ยมองผ่านพวกเขาไปและจ้องมองเฉินผิงที่นอนบนพื้น แววตาของเธอปล่อยจิตสังหาร “ได้เวลาเก็บกวาด”

เธอก้าวช้าๆ ทีละก้าวไปหาชายผู้บาดเจ็บ

หลิงเสวี่ยเดินโซเซเข้ามาขวางทาง แม้เข่าจะสั่นแต่เธอก็ยืนตัวตรง “หะ-ห้ามแตะต้องอาจารย์!”

คุณนายซุ่ยหัวเราะ “หลบไปซะ เด็กน้อย”

หลิงเสวี่ยสะบัดแขนเสื้อเบาๆ ลมแรงพัดเธอออกไปด้านข้าง เสียงร้องของเธอกลืนหายไปกับสายลม

เมื่อฝ่ามือกำลังจะฟาดใส่กะโหลกของเฉินผิง เสียงที่ตึงเครียดก็ดังมาจากซากปรักหักพัง “ฉัน... ฉันยังไม่ตาย”

เฉินผิงพยายามลุกขึ้นยืน กระดูกกระทบกัน แขนขาสั่นเทา สีหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด แต่รอยยิ้มยังคงปรากฏบนริมฝีปากที่เปื้อนเลือด “ฆ่าฉัน... มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก”

ความตกใจของคุณนายซุ่ยกลายเป็นความโกรธ “ดื้อด้านนัก! ตายซะ!”

เธอยกมือขึ้นอีกครั้ง ฟาดไปที่เฉินผิง