หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5264

หนานป้าเถียนพยักหน้า ความทรงจำผุดขึ้นมา “เราโตมาด้วยกันในหมู่บ้านเล็กๆ บนภูเขา ตอนนั้นนางไม่ได้ใช้ชื่อคุณนายซุ่ย เป็นแค่อาซุ่ย เป็นเด็กมีชีวิตชีวา สดใส อาจจะไม่ได้สวยล้นฟ้า แต่ก็มีเสน่ห์มากพอที่ผู้ใหญ่ชอบพูดติดตลกว่าเราเกิดมาคู่กัน”

แววตาของเขาอ่อนลง ราวกับยังคงเห็นหญิงสาวร่างผอมบางถักผมเปียสองข้างวิ่งไล่ตามเขาผ่านทุ่งนาพลางหัวเราะ “รอด้วยสิ หนานป้าเถียน!”

“เราเข้าเมืองมาด้วยกันเพื่อฝึกวิชา พรสวรรค์ของข้ารุดหน้า แต่ของนาง... ถอยหลัง ชื่อเสียงของข้าแพร่ไปไกล และข้าเห็นบางสิ่งในดวงตาของนาง ความไม่มั่นใจในตัวเอง ความกลัวว่าจะไม่คู่ควรกับชายคนที่ข้ากำลังจะเป็น ข้าหัวเราะกลบเกลื่อน บอกนางว่าแค่นี้ก็เก่งพอแล้ว แต่คำพูดไม่อาจต้านทานความกลัวที่ฝังลึกได้”

“ไม่นึกเลยว่านางจะเลือกเส้นทางที่สิ้นหวัง” เสียงของหนานป้าเถียนทุ้มขึ้น “นางค้นพบวิชาบำเพ็ญมารโบราณ พลังจึงพุ่งพล่านชั่วข้ามคืน แต่แลกมาด้วยราคาแพง วิชานั้นบิดเบือนร่างกาย เนื้อหนังบวมเป่ง กระดูกบิดเบี้ยว กว่าข้าจะเข้าใจ การเปลี่ยนแปลงก็เริ่มไปแล้ว นางมีพละกำลังเหนือกว่าข้า แต่รูปลักษณ์กลับทำให้นางหวาดกลัว ข้าตกใจและโกรธจัด ข้าถามหาเหตุผลที่นางทำเช่นนั้น แต่นางกลับร้องไห้และบอกว่าไม่อยากถูกทิ้งไว้ข้างหลัง นางต้องการอยู่เคียงข้างข้าเสมอ และไม่อยากให้ใครมาพูดว่านางไม่เก่งพอสำหรับข้า การเห็นนางยินดีและทุกข์ทรมานในเวลาเดียวกันมันเหมือนกับมีดกรีดหัวใจ การผงาดขึ้นเร็วเกินไปของข้าทำให้นางตกอยู่ในความบ้าคลั่ง แต่ข้าไม่อาจยอมรับสิ่งที่นางต้องแลก และข้าก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าความทะเยอทะยานของข้าผลักดันนางมาสู่จุดนี้”

หนานป้าเถียนสูดหายใจเข้าและนิ้วมือสั่นเหมือนกำลังซ่อนความละอาย “ความจริงนั้นถาโถมเข้าใส่ข้าอย่างรุนแรงและฉับพลัน ข้าไม่รู้ว่าจะรับมือยังไง ดังนั้น... ข้าจึงหนี หลอกตัวเองว่ากาลเวลาจะเยียวยาความเจ็บปวด สักวันหนึ่งนางจะเห็นความรู้สึกที่อยู่เบื้องหลังความขี้ขลาดของข้า จ้าไม่นึกเลยว่าการหนีมาจะทำให้ข้ารู้สึกเดียวดายถึงขนาดนี้ ขณะที่ข้าซ่อนตัว นางยังสู้ต่อไป นางใช้ชื่อคุณนายซุ่ย สร้างหอคอยกระซิบ สร้างเครือข่ายที่กว้างใหญ่พอจนขยายอิทธิพลไปทั่วเมืองเจี่ยนเชิง ทั้งหมดนี้ก็เพื่อจุดประสงค์เดียว คือตามหาร่องรอยของข้า”