หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5265

“ข้ารู้” หนานป้าเถียนตอบด้วยรอยยิ้มขมขื่น “แต่หลายปีผ่านไป นางกลายเป็นคนที่ข้าจำแทบไม่ได้ เราจะย้อนกลับไปเป็นแบบเดิมได้จริงหรือ”

“อดีตผ่านไปแล้ว” เฉินผิงพูดอย่างแน่วแน่ “แต่อนาคตยังไม่แน่นอน การหนีไม่ช่วยอะไร และใช่ว่าจะรักษาอาซุ่ยไม่ได้”

“เจ้าว่ายังไงนะ” หนานป้าเถียนเงยหน้าขึ้น ดวงตามีประกายความหวัง “เฉินผิง เจ้ามีหนทางจริง หรือ”

“ผมคงรับปากไม่ได้” เฉินผิงยอมรับพลางลูบผมอย่างอายๆ “แต่ผมจะลองดู ตำราโบราณที่ผมเคยศึกษาเล่าถึงกรณีที่การบำเพ็ญเพียรวิชามารทำให้ร่างกายบิดเบี้ยว หากเราค้นพบแกนกลางของวิชานี้ หาเส้นทางโคจรพลังของมัน แล้วปรับสมดุลด้วยยาและต้านวิชามาร เราก็อาจแก้ไขได้”

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็พูดว่า “หนานป้าเถียน ผมขอคุยกับกับอาซุ่ยได้ไหม ผมต้องฟังรู้ทุกรายละเอียดของวิชานั่นก่อนถึงจะหาวิธีรักษาได้”

หนานป้าเถียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า “ตกลง... ขอบคุณ เฉินผิง”

เขารู้ว่านี่อาจเป็นโอกาสเดียวของอาซุ่ย และเป็นโอกาสเดียวของเขาที่จะได้ชดใช้ความผิด

ไม่นานหลังจากนั้น อาซุ่ยก็เดินขวักไขว่ไปทั่วหอคอย ความสุขของเธอปรากฎชัด ขณะที่ลากหนานป้าเถียนไปยังห้องจัดเลี้ยงที่เธอเตรียมไว้

“หนานป้าเถียน มานี่สิ! ข้าเตรียมสุราชั้นดีและอาหารรสเลิศไว้แล้ว เราต้องคุยกัน มีเรื่องต้องพูดมากมายหลังจากผ่านมาหลายปี!”

หนานป้าเถียนเหลือบมองเฉินผิงอย่างประหม่า ซึ่งเฉินผิงตอบกลับด้วยการพยักหน้าเบาๆ และขยิบตาเพื่อให้เขาวางใจ

“อาซุ่ย... ข้ามีเรื่องต้องคุยกับเจ้า อีกอย่าง เฉินผิงเชื่อว่าเขาอาจจะ แค่อาจจะ ช่วยเจ้าได้”

คำพูดนั้นเปิดหัวใจของเธอราวกับกุญแจ เสียงหัวเราะของเธอดังก้อง เธอจ้องมองหนานป้าเถียนอย่างเงียบงัน ความปรารถนาและความเหลือเชื่อผุดขึ้นในดวงตา

แน่นอนว่าเธอต้องการ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เธอใฝ่ฝันว่าจะได้กลับไปเป็นเด็กสาวชื่ออาซุ่ยอีกครั้ง ซุกตัวอยู่กับหนานป้าเถียนใต้แสงจันทร์ แต่เธอตื่นขึ้นมาทุกเช้าด้วยความผิดหวัง เธอจะพบกับร่างที่บวมเป่งของเธอ และความสิ้นหวังจะหลั่งไหลเข้ามา

“มี... โอกาสจริงๆ เหรอ?” เธอกระซิบ คำพูดนั้นแผ่วเบา แต่มีความหวังอันเปราะบาง

“โอกาสประมาณเจ็ดในสิบ เท่าที่ผมคำนวณ” เขากล่าว จากที่เขาตรวจดูข้อมูลอย่างละเอียดในตำราฝุ่นจับเหล่านั้น “แต่ผมต้องการทุกอย่าง ทุกรายละเอียดเกี่ยวกับวิชาบำเพ็ญเพียรมารนั่น ทั้งบทสวด เส้นทางโคจรพลัง สิ่งที่คุณรู้สึก และการเปลี่ยนแปลงของร่างกายคุณ”

อาซุ่ยลังเล เหลือบมองแววตาของหนานป้าเถียนที่ให้กำลังใจ ความทรงจำหลายปีที่ต้องทนทุกข์ทรมานและเกลียดตัวเองทำให้เธอจุกแน่นในลำคอ จากนั้นก็สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพยักหน้า “ตกลง! ถ้ามีความหวังแม้เพียงน้อยนิด ข้าจะลองดู ถ้าล้มเหลวก็ช่างมัน”