หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5267

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ก่อนที่เฉินผิงจะตัดเส้นใยเชื่อมพลังเส้นสุดท้ายและวางมือลง ความเหนื่อยล้าซัดสาดเข้าใส่เขาราวกับคลื่น เขาเกือบจะทรุดลงคุกเข่า แต่รอยยิ้มกลับผุดขึ้นบนริมฝีปาก

หนานป้าเถียนพุ่งไปข้างหน้า ภายในอาคมที่ยังคงส่องแสง หญิงสาวรูปร่างสมส่วนและความงามบอบบางลืมตาขึ้น แม้ว่าจะยังซีดเซียวอยู่บ้างจากการเปลี่ยนร่าง แต่กาลเวลาได้หล่อหลอมสีหน้าของเธอให้งดงามและอ่อนโยนอย่างเป็นผู้ใหญ่ กระนั้นเฉินผิงยังมองเห็นหญิงสาวผู้เปี่ยมไปด้วยความร่าเริงที่ชื่ออาซุ่ย

“อาซุ่ย...” เสียงของหนานป้าเถียนแผ่วเบาขณะเอื้อมมือออกไป กลัวว่าแม้แต่ลมหายใจของเขาอาจบดบังภาพที่เห็น

“หนานป้าเถียน นั่นเจ้าจริงๆ” เธอกระซิบ รอยยิ้มของเธอทั้งเขินอายและอ่อนหวาน สะท้อนถึงหญิงสาวผู้งดงามที่เธอเคยเป็น

“ใช่ นี่ข้าเอง อาซุ่ย...” หนานป้าเถียนไม่อาจกลั้นไว้ได้อีกต่อไป เขากอดเธอไว้แน่น น้ำตาเอ่อล้น ความห่างเหิน เจ็บปวดและความเงียบงันหายไปท่ามกลางจังหวะการเต้นของหัวใจที่ประสานกัน ทั้งสองกอดรัดกันแน่นราวกับเรื่องทั้งหมดที่ผ่านมาถูกเยียวยาด้วยอ้อมแขนของพวกเขา

เฉินผิงมองคู่รักที่กลับมาคืนดีกอดกันร้องไห้ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปเงียบๆ พวกเขาควรได้ใช้เวลาด้วยกัน และในที่สุดก็ได้รับโอกาสเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

วันต่อมา พลังของอาซุ่ยกลับมาคงที่อย่างสมบูรณ์ แม้ว่าระดับจะตกไปอยู่ที่ขั้นกึ่งเซียนระดับหนึ่ง แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอสดใสจนทางเดินที่ดูมืดมนสว่างไสวขึ้น

ในที่สุดภาระอันหนักอึ้งในใจหนานป้าเถียนก็หายไป เขากับอาซุ่ยแทบไม่แยกจากกัน

พวกเขาจัดงานเลี้ยงเล็กๆ เพื่อขอบคุณเฉินผิง แสงไฟจากโคมไฟระยิบระยับเหนือไม้ขัดเงา ขณะที่อาซุ่ยยกแก้วสุราโค้งคำนับ แล้วกล่าวว่า “เฉินผิง เราไม่รู้จะพูดอะไร เจ้ารักษาร่างกายของข้า และที่สำคัญกว่านั้นคือเยียวยาหัวใจสองดวง ข้าจะจดจำความเมตตาครั้งนี้จนกว่าชีวิตจะหาไม่”

หนานป้าเถียนก็ยกแก้วขึ้นเช่นกัน “เฉินผิง เจ้าคือผู้มีพระคุณของเรา ไม่ว่าในอนาคตเจ้าต้องการอะไร ข้าจะบุกน้ำลุยไฟไปช่วยเจ้าอย่างไม่ลังเล”