หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5267

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ก่อนที่เฉินผิงจะตัดเส้นใยเชื่อมพลังเส้นสุดท้ายและวางมือลง ความเหนื่อยล้าซัดสาดเข้าใส่เขาราวกับคลื่น เขาเกือบจะทรุดลงคุกเข่า แต่รอยยิ้มกลับผุดขึ้นบนริมฝีปาก

หนานป้าเถียนพุ่งไปข้างหน้า ภายในอาคมที่ยังคงส่องแสง หญิงสาวรูปร่างสมส่วนและความงามบอบบางลืมตาขึ้น แม้ว่าจะยังซีดเซียวอยู่บ้างจากการเปลี่ยนร่าง แต่กาลเวลาได้หล่อหลอมสีหน้าของเธอให้งดงามและอ่อนโยนอย่างเป็นผู้ใหญ่ กระนั้นเฉินผิงยังมองเห็นหญิงสาวผู้เปี่ยมไปด้วยความร่าเริงที่ชื่ออาซุ่ย

“อาซุ่ย...” เสียงของหนานป้าเถียนแผ่วเบาขณะเอื้อมมือออกไป กลัวว่าแม้แต่ลมหายใจของเขาอาจบดบังภาพที่เห็น

“หนานป้าเถียน นั่นเจ้าจริงๆ” เธอกระซิบ รอยยิ้มของเธอทั้งเขินอายและอ่อนหวาน สะท้อนถึงหญิงสาวผู้งดงามที่เธอเคยเป็น

“ใช่ นี่ข้าเอง อาซุ่ย...” หนานป้าเถียนไม่อาจกลั้นไว้ได้อีกต่อไป เขากอดเธอไว้แน่น น้ำตาเอ่อล้น ความห่างเหิน เจ็บปวดและความเงียบงันหายไปท่ามกลางจังหวะการเต้นของหัวใจที่ประสานกัน ทั้งสองกอดรัดกันแน่นราวกับเรื่องทั้งหมดที่ผ่านมาถูกเยียวยาด้วยอ้อมแขนของพวกเขา

เฉินผิงมองคู่รักที่กลับมาคืนดีกอดกันร้องไห้ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปเงียบๆ พวกเขาควรได้ใช้เวลาด้วยกัน และในที่สุดก็ได้รับโอกาสเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

วันต่อมา พลังของอาซุ่ยกลับมาคงที่อย่างสมบูรณ์ แม้ว่าระดับจะตกไปอยู่ที่ขั้นกึ่งเซียนระดับหนึ่ง แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอสดใสจนทางเดินที่ดูมืดมนสว่างไสวขึ้น

ในที่สุดภาระอันหนักอึ้งในใจหนานป้าเถียนก็หายไป เขากับอาซุ่ยแทบไม่แยกจากกัน

พวกเขาจัดงานเลี้ยงเล็กๆ เพื่อขอบคุณเฉินผิง แสงไฟจากโคมไฟระยิบระยับเหนือไม้ขัดเงา ขณะที่อาซุ่ยยกแก้วสุราโค้งคำนับ แล้วกล่าวว่า “เฉินผิง เราไม่รู้จะพูดอะไร เจ้ารักษาร่างกายของข้า และที่สำคัญกว่านั้นคือเยียวยาหัวใจสองดวง ข้าจะจดจำความเมตตาครั้งนี้จนกว่าชีวิตจะหาไม่”

หนานป้าเถียนก็ยกแก้วขึ้นเช่นกัน “เฉินผิง เจ้าคือผู้มีพระคุณของเรา ไม่ว่าในอนาคตเจ้าต้องการอะไร ข้าจะบุกน้ำลุยไฟไปช่วยเจ้าอย่างไม่ลังเล”

“ขอบคุณ อาซุ่ย” เขาพับแผนที่และซุกไว้แนบหน้าอก “ไม่รู้จะตอบแทนคุณยังไงดี”

รอยยิ้มของอาซุ่ยนุ่มนวล “สัญญากับข้าว่าเจ้าจะระวังตัว จ้าวมารนั่นใช่ว่าจะโค่นได้ง่ายๆ หากต้องการพันธมิตร หอคอยกระซิบยินดีรับใช้”

หนานป้าเถียนพยักหน้าอย่างเด็ดขาด “ใช่ ถ้าต้องการข้า ข้าจะไปกับเจ้า”

เฉินผิงซาบซึ้งใจ “ถ้าอยากให้ช่วย ผมจะมาหาคุณเอง สหาย”

เฉินผิงไม่อยากแย่งเวลาของหนานป้าเถียน ชายคนนั้นกับอาซุ่ยเพิ่งจะกลับมาพบกัน จึงสมควรได้พักอย่างสงบสุข ยิ่งกว่านั้น เฉินผิงไม่เคยมองว่าหนานป้าเถียนเป็นลูกน้อง ไม่ควรใช้คำสัญญาผูกมัดเขา