หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5268

แสงอาทิตย์ยามบ่ายสาดส่องผ่านหน้าต่างเมืองเจี่ยนเชิง สาดแสงลงบนแผ่นหินสีฟ้า

เฉินผิงและหูหม่าซือนั่งอยู่ในห้อง ก้มตัวมองแผนที่หุบเขาลมดำอันกว้างใหญ่ รอบตัวพวกเขามียันต์วางอยู่ ซึ่งเป็นเครื่องรางสอดแนมแบบใหม่ของหูหม่าซือ เครื่องรางส่งเสียงกระหึ่มเบาๆ ปลายนิ้วของเขาแตะกระดาษแผ่นหนึ่ง “ที่นั่นเต็มไปด้วยควันพิษ เครื่องรางของข้าปกป้องเราได้เพียงระยะสั้นๆ ก่อนที่เราจะสำลักตาย”

แผนการของพวกเขาพังลงเมื่อเสียงดาบกระทบกันดังขึ้นข้างนอก ตามมาด้วยเสียงร้องตะโกนด้วยความตกใจ หูหม่าซือผุดลุก ยัดเครื่องรางของเขาเข้าไปในเสื้อคลุมแล้วอุทาน “บ้าเอ๊ย อะไรอีกล่ะทีนี้!”

พอเฉินผิงไปถึงประตู ร่างทั้งห้าในชุดเกราะที่ขี่ดาบบินก็ปรากฎ ชายที่อยู่ข้างหน้าสวมเสื้อคลุมทองคำปักลายสัตว์ร้ายคำราม แสงอาทิตย์ส่องกระทบตรารูปดาบกลางหน้าผากของเขา เขาคือเจ้าตำหนักหลิว ผู้ปกครองตำหนักลำดับหกแห่งตำหนักทวยเทพ ด้านหลังเขาคือองครักษ์ยอดฝีมือสี่นายถือหอกยาวประดับแสงสีทอง พวกเขาคือองครักษ์เกราะทองแห่งตำหนักทวยเทพ

“เฉินผิง!” เสียงตะโกนของเจ้าตำหนักหลิวดังก้องไปทั่วราวกับฟ้าร้อง พลังที่พวยพุ่งออกมาจากเสียงของเขากระแทกเข้ากับประตูหินของโรงเตี๊ยม

เปรี้ยง! ประตูระเบิดเป็นผุยผง เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรที่อยู่ใกล้ๆ ต่างพากันหาที่กำบัง ไม่มีใครกล้าเข้าไปขวาง เฉินผิงก้าวเข้าไป สายตาเย็นชาไม่หวาดหวั่น “คุณเป็นใคร?”

“ข้าคือผู้ปกครองตำหนักลำดับหกแห่งตำหนักทวยเทพ” เขาเอ่ยชื่อนั้นด้วยน้ำเสียงน่าเกรงขาม ทันใดนั้นผู้บำเพ็ญเพียรทุกคนที่อยู่โดยรอบที่ถอยออกไป ไม่มีใครอยากติดร่างแหไปด้วย ทุกคนรู้ดีว่าชื่อนั้นหมายถึงอะไร ชาวสวรรค์ต่างเย่อหยิ่งโอหัง ทำผิดนิดเดียวอาจถึงแก่ชีวิตได้

“หมารับใช้ชาวสวรรค์!” หูหม่าซือคำราม ความโกรธเกรี้ยวปรากฎบนใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็น เขาสะบัดยันต์สามแผ่นขึ้นไปในอากาศ เปล่งประกายแสงสีทอง ก่อนจะกลายเป็นอีกาปีกไฟสามตัวที่ส่งเสียงร้องแหลมใส่เจ้าตำหนักหลิว “เฉินผิง ข้าขอทดสอบฝีมือสักหน่อย!”

“หูหม่าซือ อย่า พลังของคุณ-” เฉินผิงเริ่มพูด แต่ตาแก่ก็พุ่งไปข้างหน้าแล้ว