หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5277

“เข้าใจแล้ว” จ้าวจิงเฟิงพยักหน้า กระนั้นก็ยังวางท่าเย่อหยิ่งไม่เลิก

ในการประลองรอบต่อๆ มา จ้าวจิงเฟิงฝ่าฟันคู่ต่อสู้ขั้นเซียนโลการะดับสี่อีกสองคน วิชาดาบทลายฟ้าของเขาผ่าอากาศราวกับสายฟ้า ทำให้เขาเป็นหนึ่งในแปดคนสุดท้าย

หลี่หานเจียงแห่งสำนักดาบเจ็ดดาวก็สร้างความตื่นตาให้กับฝูงชนเช่นกัน วิชาดาบเจ็ดดาวตกของเขาเบ่งบานเป็นดาบเจ็ดเล่มซ้อนกัน ลอยอยู่เหนือศีรษะราวกับกลุ่มดาว ขังคู่ต่อสู้ทุกคนไว้ในกรงแห่งดาบ

รอบก่อนรองชนะเลิศ เฉินผิงต้องเจอกับศิษย์จากสำนักฮั่นปิง ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนโลการะดับห้า ผู้ใช้วิชาดาบน้ำแข็งที่สามารถแช่แข็งพลังวิญญาณของคู่ต่อสู้ได้ในพริบตา

เมื่อเสียงระฆังดังขึ้น ศิษย์คนนั้นก็ฟันดาบและกางม่านหมอกน้ำแข็ง กลืนกินทั่วสนามประลอง ภายในหมอกนั้นน้ำแข็งที่บางราวกับเข็มพุ่งลงมาใส่เฉินผิงไม่หยุด เข็มแต่ละเล่มเย็นยะเยือกถึงตาย

ผู้ชมที่อยู่เบื้องล่างเห็นร่างของเฉินผิงเลือนหายไป ทันใดนั้นกระบี่พิฆาตมังกรก็เปล่งแสง เข็มน้ำแข็งแตกกระจาย และหมอกน้ำแข็งก็ถอยกลับไปราวกับไม่กล้าสัมผัสเขา ทิ้งไว้เพียงพื้นที่ว่างเปล่ารอบเฉินผิงที่ยืนสงบนิ่งตรงกลาง

“นะ-นั่น...นั่นมันอาณาเขตดาบในตำนาน” คู่ต่อสู้โพล่งออกมาด้วยเสียงแหบพร่า

ว่ากันว่าอาณาเขตดาบเป็นวิชาของเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรที่ก้าวเข้าสู่ขั้นเซียนโลกา ปรมาจารย์ผู้สามารถใช้จิตดาบเปลี่ยนความเป็นจริง และรังสรรค์สนามรบของตัวเองได้

ทว่าเฉินผิงยังเป็นเพียงเซียนพเนจรระดับแปด หากพิจารณาตามหลักเหตุผลแล้ว เขาไม่น่าจะใช้อาณาเขตดาบได้

เสียงร้องโหยหวนดังกึกก้องไปทั่วหมอก เมื่อม่านน้ำแข็งสลายไป ศิษย์สำนักฮั่นปิงก็เซถอยหลัง กุมหน้าอกที่เปื้อนเลือดไว้ สีแดงเข้มโปรยลงบนพื้นหิมะ และดาบที่เขาหวงแหนถูกผ่าเป็นสองท่อน

เฉินผิงยืนนิ่งอยู่กลางสนามประลอง ดาบของเขาเป็นประกายไร้ตำหนิ ราวกับไม่ได้เพิ่งผ่านการต่อสู้

“ข้า... ขอยอมแพ้” คู่ต่อสู้พูดเสียงแหบ ดวงตาเต็มไปด้วยความอับอาย เขาหันขวับและลงมาจากสนามประลอง ทุกย่างก้าวแฝงความพ่ายแพ้

ความเงียบสงัดปกคลุมสนามประลอง ดังกึกก้องยิ่งกว่าเสียงโห่ร้องตะโกน

ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนพเนจรระดับแปดที่ใช้อาณาเขตดาบ เอาชนะขั้นเซียนโลการะดับห้าได้ ไม่ว่าใครก็คงไม่เชื่อ

ฉินหลี่ตอบกลับอย่างเย็นชา “ก็แค่วิชาปลายแถว” เขาพูดพลางหรี่ตาลง “ในรอบก่อนรองชนะเลิศ เขาจะพบกับหลี่หานเจียง เราจะได้เห็นว่าละครปาหี่ของเขาจะรับมือดาบดาวตกได้หรือไม่”

วิชาดาบเจ็ดดาวตกของหลี่หานเจียงอยู่ในขั้นเชี่ยวชาญ ในฐานะผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนโลการะดับห้าที่กำลังจะก้าวสู่ขั้นถัดไป เขาย่อมเหนือกว่าศิษย์สำนักฮั่นปิงที่เพิ่งพ่ายแพ้ ผู้ชมส่วนใหญ่ต่างคิดว่าโชคของเฉินผิงจะหมดลงเมื่อต้องเผชิญหน้ากับอัจฉริยะผู้นี้

และแล้วรอบก่อนรองชนะเลิศรอบสุดท้ายก็จบลง เฉินผิงปะทะหลี่หานเจียง ทั่วสนามประลองต่างคาดหวัง ราวกับเสียงเตือนก่อนพายุจะมา ความสนใจของผู้ชมทุกคนจับจ้องการประลองที่ใกล้เกิด

ฝั่งหนึ่งคือม้ามืดตัวฉกาจของการประลอง ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนพเนจรระดับแปด ผู้ใช้จิตดาบโค่นตัวเต็งได้

ฝั่งตรงข้ามคือศิษย์ผู้มีชื่อเสียงของสำนักเจ็ดดาว ฝีมือของเขาถูกขัดเกลาจนเกือบสมบูรณ์แบบ แม้ทั้งสองจะยังไม่ขยับเขยื้อน แต่แรงกดดันที่มองไม่เห็นก็แผ่ซ่านไปทั่ว ทำเอาคบเพลิงวูบวาบและผู้ชมหายใจไม่ทั่วท้อง

หลี่หานเจียงในชุดคลุมสีฟ้างดงามก้าวมาข้างหน้า ชูดาบเงินที่ประดับมณีเจ็ดเม็ดขึ้นมา เป็นสมบัติของสำนักที่มีนามว่าดาบชีซิ่ง