หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5278

“เฉินผิง” หลี่หานเจียงกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม ความเย่อหยิ่งก่อนหน้านี้หายไป “ข้านับถือวิชาดาบของเจ้า แต่การประลองครั้งนี้ถือเป็นเกียรติของสำนัก เพราะฉะนั้น ข้าจะไม่ยั้งมือ”

เฉินผิงโค้งคำนับ น้ำเสียงของเขาสงบนิ่งแต่แฝงด้วยความคาดหวัง “ได้โปรด หลี่หานเจียง ให้ผมได้เห็นวิชาดาบเจ็ดดาวที่แท้จริง”

หลี่หานเจียงสะบัดข้อมือ ดาบชีซิ่งส่งเสียงคำรามราวกับสายฟ้า อัญมณีทั้งเจ็ดที่ฝังอยู่ในดาบเปล่งแสงสีน้ำเงินเยือกเย็นพร้อมกัน

“เจ็ดดาวตกกระบวนท่าแรก วงแหวนดวงดาว!”

เสียงตะโกนดังก้อง ดาราจักรลำแสงดาบสีน้ำเงินพุ่งออกมาจากดาบ ดั่งแสงดาวที่ปิดกั้นทุกทางหนีรอบตัวเฉินผิง ล้อมเขาไว้ด้วยกลุ่มดาวที่แน่นขนัด

แม้แสงจะกระจัดกระจายเข้าตา แสงของดาวแต่ละดวงก็สะท้อนซึ่งกันและกัน ราวกับหมู่ดาวที่ขังเฉินผิงไว้ด้วยตาข่ายดาราจักร

เหล่าผู้ชมเอนตัวไปข้างหน้าพร้อมมองภาพในสนามประลอง อ้าปากค้างเมื่อพายุลำแสงดาบก่อตัว

“นั่นมันวงแหวนดวงดาว! หลี่หานเจียงเก่งขึ้นไปอีกขั้นแล้ว!”

“ลำแสงหนาแน่นมาก ไม่มีช่องว่างให้หลบเลย! คราวนี้เฉินผิงอาจจะแย่เอาจริงๆ!”

ถึงกระนั้นเฉินผิงก็ยังยืนนิ่ง ไม่มีสิ่งใดรบกวนสมาธิของเขาได้

เขาควงกระบี่พิฆาตมังกรช้าๆ กระบี่วาดเป็นเป็นวงกลมที่กว้างขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งกงล้อดาบแสงทองปรากฏขึ้นเบื้องหน้า

กงล้อดาบสว่าง จิตดาบถูกบีบอัดจนคมกริบ สีทองตัดกับแสงสีน้ำเงินที่สาดส่องเข้ามา

เสียงกระทบกันครั้งแล้วครั้งเล่าดังกึกก้องไปทั่วสนามประลอง ขณะที่แสงสีฟ้ากระทบกงล้อ ไม่อาจฝ่าเข้าไปได้และร่วงหล่นราวกับประกายไฟ ไม่มีลำแสงใดทะลุผ่านกำแพงทองคำ

หลี่หานเจียงขมวดคิ้ว เขาไม่นึกว่าวิชาป้องกันของเฉินผิงจะแข็งแกร่งขนาดนี้

เขาตะโกนออกมา “เจ็ดดาวตกกระบวนท่าสอง หมู่ดาวสะท้อนกลับ!”

มือซ้ายของเขาสร้างผนึกอย่างรวดเร็ว และดาบยาวในมือขวาก็พุ่งขึ้นไป แสงสีฟ้าที่กระจัดกระจายหมุนกลางอากาศ หวนกลับเข้าหาเฉินผิงด้วยความเฉียบคมยิ่งกว่ากระบวนท่าแรกเป็นสองเท่า

การเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนรู้สึกราวกับสายฟ้าแลบ

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงก็เคลื่อนไหว เขาใช้กระบวนท่าก้าวเท้าไหลลื่น ร่างของเขาพร่าเลือนราวกับภาพลวงตาที่ประดับด้วยแสง

กระบี่พิฆาตมังกรสะบัดเป็นเส้นโค้งสีเงินอย่างฉับไว ปัดป้องคมดาบได้ฉิวเฉียด และบีบให้หลี่หานเจียงเป็นฝ่ายตั้งรับ

หลี่หานเจียงหายใจหอบ อัญมณีเปล่งประกายเจิดจ้า “เจ็ดดาวตกกระบวนท่าที่สาม ทลายจันทร์!”

หลี่หานเจียงต่อสู้ยาวนานจนลมหายใจมีแต่กลิ่นเลือด ในใจหงุดหงิด เขาเงยหน้าขึ้นและเปล่งเสียงคำรามอย่างท้าทาย ทันใดนั้นพลังวิญญาณทั้งหมดของเขาก็หลั่งไหลออกมา ละทิ้งความทระนงตัวและไม่ออมมืออีกต่อไป

อัญมณีเจ็ดเม็ดที่ประดับบนดาบชีซิ่งกระพริบพร้อมกัน แสงสีน้ำเงินของแต่ละเม็ดปะทุเป็นเปลวเพลิง ลำแสงสีฟ้าครามเจ็ดสายบิดเบี้ยวและดุร้ายดุจมังกร พุ่งทะยานไปในอากาศ ผสานรวมเป็นคมดาบมหึมา พุ่งลงมาหาเฉินผิงด้วยรัศมีทำลายล้าง

นี่คือการโจมตีที่รุนแรงที่สุดของวิชาดาบเจ็ดดาวตก การผสานแสงทั้งเจ็ดเข้าด้วยกัน พวกผู้บำเพ็ญเพียรกระซิบคุยกันว่ากระบวนท่านี้เทียบได้กับการโจมตีเต็มกำลังของเซียนโลการะดับหก

เสียงุทานของฝูงชนดังรอบสนามประลอง บางคนถึงกับหยุดหายใจ กลัวจะรบกวนทั้งสองที่กำลังห้ำหั่นกัน

“จบสิ้นแล้ว! ไม่มีใครสามารถหยุดการโจมตีนั้นได้ เฉินผิงเสร็จแน่!” ใครบางคนโพล่งออกมาด้วยความหวาดกลัว

“น่าเสียดายจริงๆ เขาสู้ได้ดี” อีกคนพึมพำ รู้สึกเศร้าระคนเกรงขาม

ฝ่ามือของหลิงเสวี่ยชุ่มไปด้วยเหงื่อ หูหม่าซือหลับตาลงอย่างหมดแรง ไม่เต็มใจรับรู้ถึงสิ่งที่จะเกิดต่อจากนี้

เฉินผิงเผชิญกับดาบที่ผ่าท้องฟ้าฟันลงมา แววตากลับดูตื่นเต้น