หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5279

ลึกลงไปในตัวเขา พลังวิญญาณเดือดพล่านรุนแรง กระบี่พิฆาตมังกรในมือโต้ตอบด้วยการสั่นเบาๆ กระหายที่จะทำลายล้าง

“เข้ามาเลย!” เขาตะโกน น้ำเสียงแฝงพลังหนักแน่น

เขาเลิกตั้งท่าป้องกันและรวบรวมจิตดาบทั้งหมด อัดใส่กระบี่พิฆาตมังกรที่กำลังรออยู่

แสงสีทองสว่างวาบตามใบดาบ ราวกับดวงตะวันจะผุดออกมาจากกระบี่

“พิฆาตมังกร!” เขาตะโกน เสียงก้องกังวานราวกับคำพิพากษา

เสียงคำรามอันเรียบง่าย แต่แฝงไว้ด้วยรัศมีที่ทำลายภูเขาได้

แสงสีทองเส้นเล็กพุ่งออกมาจากปลายกระบี่ ถึงจะเล็กแต่ภายในแฝงด้วยพลังอันเฉียบคม ราวกับกระบี่ที่ถูกตีขึ้นตั้งแต่บรรพกาล พุ่งตรงไปยังพลังดาบสีน้ำเงินสูงตระหง่าน

ตูม! การปะทะสั่นสะเทือนไปทั่ว

แสงสีทองปะทะกับสีน้ำเงินราวกับจะผ่าสวรรค์ออกจากกัน แสงส่องประกายเจิดจ้า เสียงคำรามดังกึกก้อง

คลื่นกระแทกรุนแรงซัดออกมาจากสนามประลอง แต่ก็ถูกวงแหวนอาคมกั้นพลังวิญญาณกลืนกินและปกป้องผู้ชมไว้

เมื่อแสงจ้าสลัวลง ภาพบนสนามประลองก็ทำให้ทุกคนที่เห็นตะลึง

ดาบทลายจันทร์ของหลี่หานเจียงแตกสลาย อัญมณีสามชิ้นบนดาบชีซิ่งแตกร้าว เขาถอยหลังไปหลายสิบก้าว ใบหน้าไร้สีเลือด และริมฝีปากซีดขาว

เฉินผิงยังคงยืนอยู่ที่เดิม กระบี่พิฆาตมังกรตั้งมั่น เขาเป็นต้นสนยืนโดดเดี่ยวหลังพายุโหมกระหน่ำ แม้ลมหายใจจะหอบอย่างเห็นได้ชัด

ความเงียบเข้าปกคลุม เงียบสนิท

จากนั้น ราวกับความเงียบสลายหายไป รอบสนามประลองเกิดเสียงโห่ร้องดังสนั่น ดังกว่าช่วงใดๆ ก่อนหน้านี้

“ทำได้แล้ว! เฉินผิงชนะ!” เสียงโห่ร้องด้วยความยินดีระคนเหลือเชื่อ

“ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนพเนจรระดับแปดโค่นขั้นเซียนโลการะดับห้าได้ ปาฏิหาริย์ชัดๆ!” ใครบางคนตะโกนเสียงดัง

“ตัดสินให้เฉินผิงชนะได้แล้ว!” อีกคนเรียกร้อง กำหมัดชูขึ้นท้องฟ้า

หลิงเสวี่ยและคนอื่นๆ บนที่นั่งข้างเวทีกอดกันแน่น น้ำตาไหลอาบแก้ม หูหม่าซือกระโดดขึ้นพร้อมตะโกน “ต้องแบบนี้สิเฉินผิง!”

ดวงตาของม่อเฉินเป็นประกาย เขาพึมพำกับตัวเอง “สำนักดาบยังมีความหวัง”