หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5292

แสงสีทองพุ่งเข้าใส่เกราะของตะขาบเหล็กไหล เกิดประกายไฟและทิ้งไว้เพียงรอยแผลสีขาวตื้นๆ

แข็งมาก! เฉินผิงอึ้งไป เขาจึงเปลี่ยนวิธีและใช้รัศมีมารเคลือบกระบี่

“แข็งเป็นบ้า!” หูหม่าซืออ้าปากค้าง ก่อนจะพูดด้วยความอิจฉา “ถ้าของข้าแข็งแบบนี้บ้างก็คงดี”

เฉินผิงจ้องมองเขาเขม็งโดยไม่พูดอะไร

ม่อเฉินยกดาบขึ้นฟัน แสงสีดำผ่าเกราะตะขาบเหล็กไหลราวกับใยไหม

ชิ้นส่วนถูกตัดขาดออกเป็นชิ้นๆ พิษสีเขียวสาดกระจาย ก่อนจะส่งเสียงซ่าๆ เมื่อกระทบโล่รัศมีมารที่ปกป้องพวกเขา

“เล็งไปที่ท้องของพวกมัน เกราะตรงนั้นอ่อนกว่าจุดอื่น!” คำเตือนของม่อเฉินดังมาจากด้านบน เขาขี่ลำแสงสีเงินพุ่งไปในอากาศ ดาบยาวของเขากระจายเป็นเงาดาบนับร้อย ทำลายส่วนใต้ท้องของตะขาบเหล็กไหลทุกตัวที่ดิ้นรนอยู่เบื้องล่าง

หูหม่าซือเปิดขวดยาและนำเม็ดยาสีส้มอมเหลืองหลายสิบเม็ดออกมา

เม็ดยาเหล่านั้นระเบิดราวกับดอกไม้ไฟเมื่อกระทบพื้น ควันสีเหลืองพวยพุ่งรอบขากรงเล็บและลำตัวเคลือบโลหะของตะขาบ

เกราะโลหะที่สัมผัสควันหลอมเหลว ตะขาบเหล็กไหลส่งเสียงแหลมแสบแก้วหู

“ยาควันกำมะถัน ไม่มียาไหนเหมาะกับปรสิตพิษมากกว่านี้แล้ว!” หูหม่าซือพูดด้วยแววตาที่ดูภาคภูมิ

เฉินผิงไม่นึกว่านักกลั่นยาประหลาดอย่างเขาจะพกของเล่นอันตรายแบบนี้ ใบหน้าของเขาดูชื่นชมและมุ่งมั่น

เฉินผิงไม่ยอมแพ้ ดึงพลังของเขาเข้าสู่ภายใน รัศมีมารรวมตัวที่ปลายนิ้วของเขา ถักทอเป็นเส้นใยสีดำคดเคี้ยวหลายสิบเส้น พุ่งตรงไปยังถ้ำจำนวนมากที่เรียงรายอยู่บนหน้าผา

ทันทีที่เส้นใยเหล่านั้นหายไป เสียงฟ่อๆ ก็ดังขึ้น ก่อนจะเงียบลงอย่างน่าขนลุก ไม่มีอะไรคืบคลานออกมาอีก

“พวกมันตายหมดแล้วใช่ไหม?” หูหม่าซือกระพริบตา ทั้งตะลึงทั้งเหลือเชื่อ

“ผมใช้รัศมีมารปิดผนึกรังของพวกมัน” เฉินผิงตอบพลางดึงด้ายสีดำออก “จะไม่มีศัตรูรบกวนเราอีกสักพัก”

เมื่อภัยคุกคามหายไป ทั้งสามก็เร่งฝีเท้า ช่องเขาแคบๆ เปิดออกเผยให้เห็นโลกที่ซ่อนอยู่เบื้องล่าง

เฉินผิงกำกระบี่พิฆาตมังกรแน่น พลังวิญญาณและรัศมีมารโคจรไปทั่วร่าง “จัดการให้ไว จะปล่อยให้พวกมันไปเตือนราชาว่านไม่ได้”

พูดยังไม่ทันขาดคำผู้อาวุโสเฉอก็ตะโกน “จับพวกมันเป็นๆ! ข้าอยากให้พวกมันลิ้มรสพิษของข้าให้หนำใจ!”

เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรในชุดคลุมดำคว่ำน้ำเต้า พิษสีมรกตพุ่งพล่าน รวมตัวเป็นใยแมงมุมเรืองแสงหล่นลงมาคลุมร่างของทั้งสาม

หูหม่าซือรออยู่แล้ว เครื่องรางทองคำสิบชิ้นพุ่งออกมาจากแขนเสื้อและกางออก

เครื่องรางประสานกัน ก่อตัวเป็นอาคมแปดแฉกเปล่งประกาย พิษกระจายไปทั่วอาคมพร้อมกับเสียงกัดกร่อน แต่ไม่อาจผ่านเข้ามา

“ตายซะ!” ม่อเฉินตะโกน ดังกึกก้องราวกับฟ้าผ่า

เขาพุ่งไปข้างหน้าดั่งสายฟ้าในร่างมนุษย์ แสงสว่างพุ่งออกมาจากดาบยาวของเขาหนึ่งครั้ง สองครั้งและสามครั้ง ผู้บำเพ็ญเพียรสามคนเอามือกุมคอตัวเอง ก่อนจะรู้ตัวว่าถูกฟัน

พวกเขาล้มลงกับพื้น ยังคงไม่เข้าใจว่าเหตุใดความตายถึงรวดเร็วเพียงนี้