หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5293

“รนหาที่แท้ๆ” เสียงของเฉินผิงดังผ่านหมอกพิษ รอยยิ้มเย็นชาปรากฏบนใบหน้า

แค่ขั้นเซียนระดับห้าแต่กลับกล้าท้าทายฉัน แค่คิดเฉินผิงก็แทบจะหัวเราะ

เขาเผชิญหน้ากับงูตะขาบโดยไม่กระพริบตา กระบี่พิฆาตมังกรตวัด ปลดปล่อยกระบี่แสงนับร้อยออกมา พุ่งเข้าหาอสรพิษราวกับฝนดาวตก

ร่างของงูตะขาบแตกสลายกลางอากาศ กระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยลงสู่พื้น เลือดสีดำเหม็นเน่ากระเด็นไปทั่วพงหญ้าพิษ สัมผัสของมันกัดกร่อนจนแม้แต่หญ้าพิษก็ยังถูกละลายควันพวยพุ่ง

“บังอาจ! กล้าดียังไงฆ่างูตะขาบของข้า!” ดวงตาข้างเดียวของผู้อาวุโสเฉอปูดโปน มือของเขากำแน่นจนซีดขาวด้วยความโกรธ

เซียนพเนจรระดับเก้าสังหารสัตว์อสูรที่เขาอุตส่าห์ชุบเลี้ยงมานาน ผู้อาวุโสเฉอคับแค้นใจยิ่ง ทั้งที่งูตะขาบอยู่ที่ขั้นเซียนโลการะดับห้า น้อยคนนักกล้าจะยุ่งกับมัน

เขาทุบอกตัวเองอย่างแรง ผู้อาวุโสเฉอคายโลหิตสีเขียวอ่อนลงบนพื้นดิน

ของเหลวคืบคลานราวกับมีจิตใจของตัวเอง ทันใดนั้นตะขาบเหล็กไหลที่ถูกยาควันกำมะถันของหูหม่าซือแผดเผาก็ฟื้นคืนชีพ ร่างกายของพวกมันใหญ่ขึ้นเป็นสองเท่า เปลือกหุ้มตัวเปล่งประกายสีแดงเข้ม

“กองทัพสัตว์พิษ ฆ่าพวกมันให้หมด!” เขาคำรามพร้อมใช้มือสร้างผนึกอย่างบ้าคลั่ง

ราวกับได้ยินคำสั่ง กองทัพตะขาบเหล็กไหลขยับขานับร้อย โถมเข้าใส่เฉินผิงราวกับคลื่น

“เขาใช้แก่นโลหิตทำให้พวกมันคลุ้มคลั่ง!” หูหม่าซือหน้าซีดด้วยความหวาดหวั่น

ดาบยาวของม่อเฉินควงป็นรัศมีสีเงิน บดขยี้ตะขาบที่พุ่งใส่หูหม่าซือจนกลายเป็นผงโลหะ “เฉินผิง รีบจัดการพวกมันเร็ว!”

แทนที่จะตกใจ ริมฝีปากของเฉินผิงกลับเผยรอยยิ้ม

เขายกกระบี่พิฆาตมังกรขึ้น แสงสีทองและรัศมีมารสถิตรอบคมกระบี่ พันกันเป็นเกลียวและกระพริบเป็นจังหวะ

“กล้าใช้แมลงต่ำต้อยกับฉันเหรอ?”

ทันใดนั้นเขาก็หายวับไป เร็วเกินกว่าที่ใครจะมองทัน

พลังสีทองและสีดำที่ประสานกันปะทุขึ้นกลางฝูงตะขาบเหล็กไหล พายุพลังทำลายล้างพวกมันแตกกระเจิง

ไม่ใช่แสงธรรมดา แต่เป็นอาณาเขตดาบของเฉินผิงที่ขับเคลื่อนด้วยพลังวิญญาณของขั้นเซียนพเนจรระดับเก้า

ภายในทุ่งสังหารขนาดเล็ก ความรู้จากสุสานดาบผสานกับรัศมีมารของเขา ก่อให้เกิดอาณาเขตดาบที่เปี่ยมด้วยจิตสังหาร

เขาสะบัดข้อมือ กระบี่พิฆาตมังกรฟันออกไปเป็นรูปเสี้ยวพระจันทร์ เย็นชาและไร้ปรานี “การที่แกมีชีวิตอยู่ได้นานขนาดนี้” เขาพึมพำ “เพราะโลกเมตตาเกินไป”

ผู้อาวุโสเฉอผงะถอยหลัง หายใจหอบ “ไม่! ข้าคือผู้คุมกฎแห่งหุบเขากู่! หากฆ่าข้าราชาว่านจะไม่มีวันปล่อยเจ้า-”

เสียงโวยวายเงียบลงกะทันหัน

คมกระบี่ฟาดฟัน ศีรษะของเขาหลุดลอยไป

หัวของผู้อาวุโสเฉอลอยช้าๆ อย่างงดงาม ก่อนจะร่วงลงสู่พื้น ดวงตาข้างเดียวยังคงตกตะลึงขณะที่เลือดสีดำพุ่งออกมาจากลำคอ ทว่าละอองเลือดไม่ทันตกถึงพื้น ถูกรัศมีมารของเฉินผิงเผาผลาญจนเป็นควันสีเทาอมเขียว

เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรในชุดคลุมดำที่เหลือต่างมองดูศพไร้หัวของผู้เฒ่า ความหวาดกลัวทำเอาเสียขวัญ ทุกคนต่างตะเกียกตะกายเอาตัวรอดจากกระบี่ของเฉินผิง

“อย่าคิดว่าจะรอดไปได้!” หูหม่าซือคำราม เสียงดังลั่นราวเสียงแส้ฟาด

เขาโยนเครื่องรางสีเหลืองสามชิ้นออกไปพร้อมร่ายคาถา กระดาษกลายเป็นเปลวเพลิง เปลวเพลิงกลายเป็นมังกร สายธารเพลิงสามสายบิดเบี้ยวไปในอากาศ ไล่ล่าศัตรูที่กำลังเผ่นหนี

ขณะเดียวกัน ม่อเฉินก็รำดาบผ่านดงหนามและต้นไม้พิษอย่างกับเดินชมหมอกยามเช้า ดาบสัมผัสที่ลำคอของศัตรูแต่ละคนเพียงแผ่วเบา และเหยื่อทุกคนก็สิ้นใจอย่างไร้เสียง ดาบของเขาไร้มลทิน จิตดาบชำระพิษออกไปหมดสิ้น