หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5294

เฉินผิงไม่ได้ช่วยไล่ตาม แต่ยืนอยู่หน้าร่างของผู้อาวุโสเฉอที่กระตุก นิ้วทั้งสองเปล่งประกายด้วยรัศมีมาร เขาส่งรัศมีเข้าไปในจุดชีพจรของศพอย่างแผ่วเบาราวกับศัลยแพทย์ที่กำลังผ่าตัด

ไม่นานเขาก็ถอยออกมา เส้นใยสีทองคำพันรอบปลายนิ้ว “เจอแล้ว” เขาพูดเสียงเบาแต่มั่นใจ

แสงระยิบระยับนั้นคือรัศมีของวิญญาณอันเป็นเอกลักษณ์ของตระกูลหูหม่า เป็นหลักฐานที่จับต้องได้ว่าผู้อาวุโสเฉอเคยปล้นสะดมของวิเศษของตระกูล

“หูหม่าซือ” เฉินผิงเรียกโดยไม่หันไปมอง “สมบัติของตระกูลคุณน่าจะถูกเก็บไว้ที่ตำหนักพิษ”

นิ้วของหูหม่าซือกำเครื่องรางไว้แน่น “สมบัติของบรรพบุรุษข้า” เขากระซิบ “ต้องเอากลับคืนมา”

ทั้งสามก้าวเดินไปด้วยกันบนพื้นที่เต็มไปด้วยศพ มุ่งหน้าสู่เงาสีขาวของตำหนักพิษ

ละอองพิษพวยพุ่งออกห่างจากรัศมีมารของเฉินผิง ราวกับใช้คบเพลิงเปิดทาง แม้แต่ปรสิตพิษที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดก็ยังขุดลงไปในดินด้วยความกลัว

ประตูตำหนักสร้างขึ้นจากกะโหลกของสัตว์ร้ายขนาดยักษ์ ผิวหนังมนุษย์แห้งกรังสีซีดๆ ห้อยลงมาจากเขี้ยว พลิ้วไหวไปตามสายลมราวกับธงอันน่าสะพรึงกลัว

ทหารยามแปดนายสวมชุดเกราะเกล็ดยืนอยู่สองข้างทางเข้า ผิวของพวกเขาเป็นสีน้ำเงินอมม่วง แต่ละคนถือหอกที่ฝังผลึกพิษ

ทหารยามคนหนึ่งเล็งอาวุธไปที่เฉินผิง “ถอยไป!” เขาตวาดด้วยเสียงแหบพร่า “ผู้บุกรุกตำหนักพิษจะต้องตาย!”

เฉินผิงคร้านจะฟังคำพูดไร้สาระ เขาสะบัดกระบี่พิฆาตมังกร

แสงสีทองปนดำยาวสิบฟุตกวาดไปทั่วประตู ตัดร่างทหารยามแปดนายและหอกของพวกเขาเป็นสองท่อน ก่อนจะทำลายกะโหลกมหึมาด้วยเสียงระเบิดสนั่น

เปรี๊ยะ!

กะโหลกศีรษะแข็งแกร่งแตกละเอียดราวกับกระเบื้องเปราะบาง เศษกระจัดกระจายไปทั่ว บรรยากาศมืดมนในตำหนักเผยออกมา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน