หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5294

เฉินผิงไม่ได้ช่วยไล่ตาม แต่ยืนอยู่หน้าร่างของผู้อาวุโสเฉอที่กระตุก นิ้วทั้งสองเปล่งประกายด้วยรัศมีมาร เขาส่งรัศมีเข้าไปในจุดชีพจรของศพอย่างแผ่วเบาราวกับศัลยแพทย์ที่กำลังผ่าตัด

ไม่นานเขาก็ถอยออกมา เส้นใยสีทองคำพันรอบปลายนิ้ว “เจอแล้ว” เขาพูดเสียงเบาแต่มั่นใจ

แสงระยิบระยับนั้นคือรัศมีของวิญญาณอันเป็นเอกลักษณ์ของตระกูลหูหม่า เป็นหลักฐานที่จับต้องได้ว่าผู้อาวุโสเฉอเคยปล้นสะดมของวิเศษของตระกูล

“หูหม่าซือ” เฉินผิงเรียกโดยไม่หันไปมอง “สมบัติของตระกูลคุณน่าจะถูกเก็บไว้ที่ตำหนักพิษ”

นิ้วของหูหม่าซือกำเครื่องรางไว้แน่น “สมบัติของบรรพบุรุษข้า” เขากระซิบ “ต้องเอากลับคืนมา”

ทั้งสามก้าวเดินไปด้วยกันบนพื้นที่เต็มไปด้วยศพ มุ่งหน้าสู่เงาสีขาวของตำหนักพิษ

ละอองพิษพวยพุ่งออกห่างจากรัศมีมารของเฉินผิง ราวกับใช้คบเพลิงเปิดทาง แม้แต่ปรสิตพิษที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดก็ยังขุดลงไปในดินด้วยความกลัว

ประตูตำหนักสร้างขึ้นจากกะโหลกของสัตว์ร้ายขนาดยักษ์ ผิวหนังมนุษย์แห้งกรังสีซีดๆ ห้อยลงมาจากเขี้ยว พลิ้วไหวไปตามสายลมราวกับธงอันน่าสะพรึงกลัว

ทหารยามแปดนายสวมชุดเกราะเกล็ดยืนอยู่สองข้างทางเข้า ผิวของพวกเขาเป็นสีน้ำเงินอมม่วง แต่ละคนถือหอกที่ฝังผลึกพิษ

ทหารยามคนหนึ่งเล็งอาวุธไปที่เฉินผิง “ถอยไป!” เขาตวาดด้วยเสียงแหบพร่า “ผู้บุกรุกตำหนักพิษจะต้องตาย!”

เฉินผิงคร้านจะฟังคำพูดไร้สาระ เขาสะบัดกระบี่พิฆาตมังกร

แสงสีทองปนดำยาวสิบฟุตกวาดไปทั่วประตู ตัดร่างทหารยามแปดนายและหอกของพวกเขาเป็นสองท่อน ก่อนจะทำลายกะโหลกมหึมาด้วยเสียงระเบิดสนั่น

เปรี๊ยะ!

กะโหลกศีรษะแข็งแกร่งแตกละเอียดราวกับกระเบื้องเปราะบาง เศษกระจัดกระจายไปทั่ว บรรยากาศมืดมนในตำหนักเผยออกมา

“จะรีบร้อนไปไหน” ราชาว่านเลียริมฝีปาก ลิ้นของเขาเป็นสีเขียวเข้มและแยกเป็นสองแฉก “เมื่อข้าหลอมพวกเจ้าทั้งสามให้เป็นยาพิษ ความแค้นในวันนั้นก็จะหมดไป”

สายตาของเขาจ้องมองเฉินผิง “ร่างกายที่อาบไปด้วยรัศมีมาร แต่พิษทำอะไรไม่ได้ ไม่มีอะไรเหมาะจะเป็นวัตถุดิบของยาพิษรัศมีมารไปกว่านี้อีกแล้ว”

“เลิกพล่ามได้แล้ว” เฉินผิงพุ่งไปข้างหน้าพร้อมกระบี่พิฆาตมังกร ริ้วสีทองปนดำพุ่งตรงไปที่หน้าผากของราชาว่าน

ราชาว่านไม่หลบ เขาเพียงยื่นนิ้วไปยังหม้อต้มทองแดงข้างๆ น้ำซุปสีเขียวข้นหนืดในหม้อเดือดพล่าน บิดตัวเป็นมังกรพิษขนาดมหึมา เขี้ยวแหลมของมันพุ่งฉกเฉินผิง ลมหายใจของมันร้อนระอุและมีฤทธิ์กัดกร่อน

“ก็แค่ของเด็กเล่น” ดวงตาของเฉินผิงเป็นประกายเย็นชา ปราณดาบของเขาพุ่งทะยาน แสงสีทองและดำที่ประสานกันแทงทะลุหัวมังกรพิษ ร่างของมันระเบิดออก

ฝนพิษพัดกระหน่ำไปทั่วห้องโถง แต่ทุกหยดที่เข้าใกล้เฉินผิงในระยะหนึ่งเมตรจะลุกไหม้เมื่อปะทะกับรัศมีมารของเขาและสลายไป

“โอ้?” ดวงตาสีเหลืองซีดของราชาว่านดูประหลาดใจเล็กน้อย “รัศมีของเจ้าเผาผลาญพิษของข้าได้ น่าทึ่งจริงๆ...”