หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5295

ราชาว่านกระแทกที่วางแขนอย่างแรงจนแท่นหินแตกออก พื้นแตกร้าวและเถาวัลย์สีเขียวเข้มผุดขึ้นมาจากรอยแยก เลื้อยคลานราวกับงูพิษที่ฉกเข้าหาทั้งสามคน

ดาบยาวของม่อเฉินร่ายรำ ปราณดาบสีเงินตัดผ่านเถาวัลย์ที่อยู่ใกล้ที่สุด ขาดไปทีละเส้นก่อนที่จะสัมผัสตัวเขา “ระวัง! มันคือเถาวัลย์กัดกร่อน มันจะฝังขนขนาดเล็กใต้ผิวหนังและทำให้หัวใจเน่าเปื่อย!”

หูหม่าซือกางตาข่ายสีทองประดับอักขระ ขยายขนาดจนกลายเป็นกำแพงแสงที่กั้นเถาวัลย์ไว้ “เฉินผิง ตาแก่นั่นอยู่ที่ขั้นเซียนโลการะดับเจ็ด ระวังวิชาพิษของมันด้วย!”

เฉินผิงไม่เหลือบมองเถาวัลย์ สายตาของเขาจับจ้องราชาว่าน “แกต้องเจอกับฉัน”

เขาพุ่งอีกครั้ง คราวนี้ผสานวิชาดาบเข้ากับวิชาท่าเท้าที่จดจำมาจากสุสานดาบอย่างกลมกลืน ท่าโจมตีของเขามีการหลอกล่อซ้อนกันหลายชั้น

กระบี่พิฆาตมังกรในมือของเขาราวกับมีชีวิต บางครั้งเป็นอสรพิษสีทองที่ฟาดฟันอย่างดุเดือด และบางครั้งก็ตวัดราวกรงเล็บมังกรดำ ทุกครั้งที่ฟันจะสร้างช่องว่างให้การป้องกันของราชาว่าน

ราชาว่านไม่ได้เตรียมตัวรับมือวิชาดาบที่พริ้วไหวขนาดนี้ เขาถอยครั้งแล้วครั้งเล่า ปราณดาบฉีกเสื้อคลุมสีมรกตของเขา เผยให้เห็นผิวใต้เสื้อคลุมที่ดูเหมือนเปลือกไม้มากกว่าเนื้อหนัง

“เด็กโอหัง คิดว่าข้ากลัวเจ้าหรือ?”

ราชาว่านโกรธจัด ฉีกเสื้อคลุมที่ขาดวิ่นออก รอยสักงูสีดำขดอยู่บนอกของเขา และเมื่อได้ยินเสียงท่องคาถามันก็หลุดออกมา กลายเป็นงูยาวสองฟุตเลื้อยขึ้นคอและเกาะอยู่บนหัวของเขา

“จงดูปรสิตที่ฝังอยู่ในตัวข้า อสรพิษกร่อนวิญญาณ มันจะเจาะเข้าไปในทะเลจิตสำนึกของเจ้า กัดกินวิญญาณจนเจ้าอยู่ในสภาพกึ่งเป็นกึ่งตาย”

มันส่งเสียงขู่ฟ่อแผ่วเบา งูกลายเป็นริ้วสีดำ พุ่งเข้าตรงกลางหน้าผากของเฉินผิงอย่างรวดเร็ว

ม่อเฉินและหูหม่าซือตะโกน แต่เถาวัลย์กลับรัดแน่นขึ้นจนยากจะหลุดพ้น

เฉินผิงอ่านการโจมตีล่วงหน้า แทนที่จะถอยเขากลับพุ่งเข้าไป แสงสีทองฉายออกมาจากหน้าผากของเขา สร้างโล่พลังมังกรขึ้นมาจากแก่นมังกร

เสียงเสียดสีดังไปทั่วห้องโถง อสรพิษพุ่งชนกำแพงทองคำและกระเด็นกลับไป ควันสีขาวพวยพุ่งออกมาจากเกล็ดที่ไหม้เกรียมขณะที่มันลอยละลิ่ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน