หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5297

หลี่ซิ่วหยวนเหวี่ยงดาบ ลำแสงเจิดจ้าซัดสาดประตู ทำลายทั้งเสาและกระเบื้อง จนสีทองสว่างอาบไปทั่ว กลิ่นธูปอบอวลในอากาศราวกับมุ่งหมายจะชำระล้างเงามืดจากร่างกายและจิตวิญญาณ

เฉินผิงยกกระบี่พิฆาตมังกร “วิชากระจอก” เขาพึมพำ วงแสงสีดำทองพุ่งออกมาจากกระบี่ ปะทะกับประกายแสงเจิดจ้า

ตูม!

แสงสว่างและความมืดบดขยี้กันจนสั่นสะเทือนไปทั้งภูเขา ชั่วพริบตานั้นตำหนักก็พังทลาย

ทุกคนต่างตกตะลึง กระบี่ของเฉินผิงแทงทะลุผ่านคลื่นสีทอง ฉีกกระชากจนกลายเป็นประกายไฟที่โปรยปรายลงมาคล้ายหิ่งห้อย

หลี่ซิ่วหยวนถอยไปสามก้าว ดวงตาเบิกกว้าง “วิชาดาบของเจ้า... เหนือกว่าแสงศักดิ์สิทธิ์ของข้าได้ยังไง?”

“เพราะแสงศักดิ์สิทธิ์ของแกมันไม่ศักดิ์สิทธิ์จริง” เฉินผิงพูด กระบี่พิฆาตมังกรของเขาสั่นไหวด้วยรัศมีที่รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ “จิตดาบศักดิ์สิทธิ์ของแกหล่อหลอมขึ้นจากความเคียดแค้นของวิญญาณที่แกสังหาร ยังจะกล้าเรียกว่าศักดิ์สิทธิ์อีกเหรอ?”

ใบหน้าของหลี่ซิ่วหยวนถอดสี “เหลวไหลไร้สาระ!” แต่ดวงตาของเขากลับสั่นระริกเมื่อถูกเฉินผิงเปิดโปง

“แกรู้ความจริงอยู่แล้ว” เฉินผิงกล่าวเสียงต่ำๆ “ของวิเศษที่ชิงมาจากตระกูลหูหม่า พวกแกเก็บไว้ที่ไหน? คงซ่อนไว้ในตำหนักสิท่า”

ความมุ่งมั่นปรากฎในดวงตาของหลี่ซิ่วหยวน “อย่างนั้นข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้ารอดกลับไป”

เสียงแหลมดังออกมาจากปอดของเขา แสงสีทองสว่างอีกครั้ง บัดนี้แฝงไปด้วยเส้นพลังสีดำ

“วิชาดาบแสงศักดิ์สิทธิ์กระบวนท่าที่สาม หอกพิพากษา!” เขาตะโกน

หอกสีทองนับไม่ถ้วนรวมกันเป็นหนึ่ง ปลายหอกเปล่งประกายงดงาม ระดมยิงใส่พวกเฉินผิงอย่างดุเดือด

ดาบยาวของม่อเฉินตวัดเป็นดาวหางสีเงิน ตัดหอกขาดเป็นชิ้นๆ ส่วนหูหม่าซือก็ขว้างเครื่องรางป้องกันสีเหลืองออกไป หอกทุกอันที่พุ่งชนแตกกระจายเป็นประกายแสง

ทว่าหอกส่วนใหญ่ไล่ตามเฉินผิง หมายหัวชายผู้กล้าลอกคราบนักบุญ

สายตาของเฉินผิงแข็งกร้าว เขารวบรวมพลังวิญญาณและรัศมีมาร กระบี่พิฆาตมังกรตื่นขึ้น สีทองและดำหมุนวนรอบกระบี่ ราวกับพายุหมุนแห่งแสงและเงาขนาดเล็ก

“มังกรเหินเวหา!”

เลือดเปื้อนริมฝีปาก ความมุ่งมั่นของหลี่ซิ่วหยวนกลบความกลัว “จะคิดบัญชีกับเจ้าสำนักหรือ? เจ้าต้องผ่านข้าไปก่อน!”

เขาทุบหน้าอกตัวเอง คายแก่นโลหิตสีทองออกมาแล้วโยนลงพื้น อักขระส่องสว่างและเรียงรายเป็นอาคมซับซ้อน

“แสงศักดิ์สิทธิ์สังเวย!”

ประกายแสงพลุ่งพล่าน โซ่ทองคำพุ่งออกมาจากอาคม จู่โจมเฉินผิงราวกับงูที่กระหายจะพันธนาการร่างและวิญญาณของเขา

โซ่แต่ละเส้นเชื่อมโยงกันด้วยอักขระศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งเป็นวิชาต้องห้ามที่ใช้กักขังทุกสิ่งที่ถูกโซ่สัมผัส

“รนหาที่ชัดๆ” เฉินผิงพึมพำด้วยความดูถูกเหยียดหยาม

เขาฟาดฟัน กระบี่พิฆาตมังกรฟันออกไปเป็นพระจันทร์เสี้ยวที่ถักทอด้วยสีทองและสีดำ ตัดสายโซ่ทุกเส้นในคราวเดียว

จันทร์เสี้ยวยังไม่หยุด พุ่งเข้าไปหมายจะตัดคอหลี่ซิ่วหยวน