หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5298

ความสิ้นหวังผุดขึ้นในดวงตาของหลี่ซิ่วหยวน ปากของเขาอ้าแต่ไร้ถ้อยคำหลุดออกมา เสียงดังฉับและหัวของเขาก็ร่วงลงจากบ่า

ภายในอาณาเขตสำนักเฉิงกวง ความตื่นตระหนกปะทุขึ้น ศิษย์นับสิบในชุดขาวหลั่งไหลออกมา ล้อมรอบเฉินผิงและสหายทั้งสอง

“ปกป้องสำนัก!”

“กำจัดมารร้าย!”

ดาบยาวสีเงินของพวกเขาเป็นประกาย หลอมรวมเป็นทะเลแห่งแสงที่พุ่งเข้าใส่ทั้งสามคน

แววตาของเฉินผิงดูเศร้าแวบหนึ่งเมื่อมองศิษย์ที่ตามืดบอดเหล่านั้น จากนั้นกลับมาเย็นชาอีกครั้ง

“ใครขวางทางต้องตาย”

เขาส่งเสียงคำราม กระบี่พิฆาตมังกรฟาดฟัน แสงสีทองดำพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าดุจงูที่โกรธเกรี้ยว ฉีกกระชากทะเลสีทอง

แสงสว่างแผ่ขยายเป็นร่างมังกรเกล็ดทอง มาพร้อมกับรัศมีมารอันเย็นยะเยือกและไม่อาจหลบหนีพ้น

เขาฟาดฟันลงมาหนึ่งครั้ง กระบี่ของเฉินผิงพ่นแสงสีทองที่เจือปนด้วยพลังสีดำออกมาเป็นสาย ผ่าแยกทะเลดาบของสำนักเฉิงกวงราวกับฉีกผ้าไหม

ศิษย์หลายสิบคนแถวหน้าไม่ทันได้กรีดร้อง อากาศท่วมท้นด้วยหมอกสีแดง เศษผ้าขาวและเลือดโปรยปรายรวมกันเป็นสายฝนอันน่าสยดสยอง

“บ้าไปแล้ว เป็นไปไม่ได้!”

คนที่ยังรอดชีวิตตัวสั่นจนดาบยาวสั่นตาม ความกล้าหาญหดหายและไม่มีใครกล้าก้าวออกมาอีก

เฉินผิงไม่คิดจะไล่ตามพวกเขา สายตาของเขามองผ่านไปยังสิ่งก่อสร้างอันยิ่งใหญ่ที่อยู่ลึกลงไปภายในป้อมปราการบนภูเขา นั่นคือตำหนักแสงศักดิ์สิทธิ์อันเจิดจ้า

“หูหม่าซือ ท่านอาจารย์ ผมยกพวกปลาซิวปลาสร้อยให้เป็นหน้าที่ของพวกคุณ ผมจะไปตามหาเจ้าสำนัก”

พูดยังไม่ทันขาดคำร่างของเขาก็กลายเป็นลำแสงสีทอง ทะยานตรงไปยังประตูตำหนัก

“เฉินผิง ระวังตัวด้วย!” ม่อเฉินและหูหม่าซือตะโกนพร้อมกันตามหลังลำแสงที่เลือนหายไป

ดาบยาวของม่อเฉินฟันเป็นวงกว้าง ทอแสงเป็นตาข่ายพลังเจิดจ้า ต้อนศัตรูให้ถอยกลับไป “หูหม่าซือ จัดการให้เร็วที่สุด เราจะได้ตามไปสมทบเฉินผิง!”

ตูม!

ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหวังเฉิงกวง เจ้าสำนักเฉิงกวง ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนโลการะดับแปด

ผู้อาวุโสหลายคนที่คุกเข่าลงข้างเท้าของเขาตัวสั่นเทา เห็นได้ชัดว่าเพิ่งได้รับข่าวร้าย

ขณะที่ประตูที่พังถล่มลงมา หวังเฉิงกวงก็เงยหน้าขึ้นอย่างสงบนิ่ง ไร้ความรู้สึก ดูไม่ประหลาดใจ

“ในที่สุดเจ้าก็มา” เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแต่ทรงพลัง “ข้ารอคอยเวลานี้มานานหลายศตวรรษ”

“รออยู่แล้วงั้นเหรอ” เฉินผิงถามพลางขมวดคิ้ว

“แน่นอน” หวังเฉิงกวงตอบพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ “ลูกหลานของตระกูลหูหม่าย่อมมาล้างแค้นในท้ายที่สุด แม้ข้าจะไม่คาดคิดว่าผู้มาเยือนจะเป็นอัจฉริยะอายุน้อย”

เขาลุกขึ้นยืน เสื้อคลุมสีม่วงพลิ้วไหวแม้ไม่มีลม แสงสีทองสาดส่องรอบตัวเขา “รัศมีมารของเจ้าช่างประหลาด มันบดบังแสงศักดิ์สิทธิ์ของข้า และถึงแม้เจ้าจะเป็นเพียงเซียนพเนจร เจ้ากลับปราบผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนโลกาได้ง่ายดาย”

หวังเฉิงกวงหยุดครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ “หากจำไม่ผิด เจ้าคงเป็นเฉินผิงที่ชาวเมืองเจี่ยนเชิงพากันพูดถึง”