หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5302

เสียงกระแทกกระทั้นดังก้องไปทั่ว

พลังหนักหน่วงเท่าภูเขาทุบใส่หลังของเฉินผิง เขาพุ่งทะลุห้องโถงราวกับว่าวสายขาด

เขาทะลุหลังคากระจกของตำหนักจนเป็นรู ก่อนจะร่วงหล่นลงมายังลานด้านนอก เศษกระเบื้องแตกกระจายพร้อมเลือดไหล

“เฉินผิง!”

หูหม่าซือและม่อเฉินร้องออกมาพร้อมกัน ลืมทุกสิ่งทุกอย่างพลางวิ่งเข้าไปหา

หวังเฉิงกวงลอยอยู่ด้านบน จ้องมองร่างที่บาดเจ็บของเฉินผิงราวกับเหยี่ยวจ้องเหยื่อใกล้ตาย “ก็แค่เซียนพเนจร” เขาพูดพร้อมเม้มริมฝีปาก “ต่อให้เป็นอัจฉริยะ เจ้าก็ไม่มีทางชนะคนที่ระดับสูงกว่า”

เขายกมือขวาขึ้น ในมือมีดวงแสงสว่างจ้าที่กำลังลุกไหม้ ความร้อนของมันทำเอาอากาศบิดเบี้ยว

“จบเท่านี้ล่ะ”

ดวงแสงแผดเผาลอยลงสู่เบื้องล่าง ไอร้อนทำให้หินหลอมเหลวและอากาศระเหยเป็นควันขาว

ทันใดนั้น หูหม่าซือและม่อเฉินก็เข้าไปขวางตรงหน้าเฉินผิง

หูหม่าซือขว้างเครื่องรางทุกชิ้นที่มีออกไป แต่ละแผ่นลุกโชนราวกับคบเพลิง ผสานกันกลางอากาศและเกิดเป็นกำแพงอักขระ ส่วนด้านม่อเฉินยกดาบยาวขึ้นพาดบ่า คมดาบคำรามเบาๆ ทั้งคู่รวบรวมพลังวิญญาณทั้งหมดในร่าง เตรียมพร้อมรับมือการโจมตีที่รู้ว่าไม่อาจหลบเลี่ยงได้

“พวกเจ้าประเมินตัวเองสูงเกินไป” หวังเฉิงกวงเย้ยหยัน เสียงของเขาเหยียดหยาม ดวงแสงที่อยู่ในฝ่ามือสั่นสะท้าน

ตูม!

เสียงระเบิดราวกับฟ้าร้องดังกึกก้องไปทั่ว กระเบื้องหลังคาที่หลุดร่วงกระทบพื้นระรัว หูหม่าซือและม่อเฉินกระอักเลือด ร่างของพวกเขากระเด็นไปด้านหลัง กระแทกเข้ากับพื้นหินจนเกิดเสียงดังสนั่น ทั้งสอนนอนคว่ำหมดสติ ไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย

เฉินผิงฝืนเงยหน้า ดวงตาแดงก่ำจับจ้องพรรคพวกทั้งสองที่สลบไป ความโกรธและรู้สึกผิดแล่นพล่านยิ่งกว่าความเจ็บปวด เขาพยายามลุกแต่ร่างกายไม่ตอบสนอง แขนขาชาไปหมด พลังวิญญาณและรัศมีมารภายในปั่นป่วน เขาได้แต่นอนอย่างไร้พลัง

เปรี้ยง!

ร่างในชุดขาวยืนบนอากาศ ฝีเท้าไม่เร่งรีบแต่กระนั้นก็แผ่รัศมีที่มหาศาลมากพอจะสร้างแรงกดดัน ในมือของเขามีดาบยาวที่ดูสามัญ ใบหน้าโดดเด่นสะดุดตา สายตาของเขามองราวกับว่าทุกสิ่งใต้ฟ้าไม่สำคัญ

เฉินผิงหรี่ตาลง เขารู้จักใบหน้านั้น เขาช่วยนักดาบคนนั้นไว้ที่บันไดสวรรค์ หลี่ชุนเฟิง

หลี่ชุนเฟิงลงตรงหน้าเฉินผิง เขาสะบัดข้อมือเบาๆ คลื่นปราณดาบบางเบาพัดผ่านเฉินผิง หูหม่าซือ และม่อเฉิน กล้ามเนื้อที่ฉีกขาดประสานกัน กระดูกกลับมาเข้าที่ ลมหายใจเริ่มสม่ำเสมอในชั่วพริบตา

เขาหันไปหาหวังเฉิงกวง น้ำเสียงยังคงสงบนิ่ง แต่ในคำพูดแฝงจิตสังหาร “เจ้าทำร้ายเฉินผิง ดังนั้นเจ้าต้องตาย”

หวังเฉิงกวงชะงักไป “หละ-หลี่ชุนเฟิง? เจ้าหายตัวไปตั้งหลายร้อยปี! เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? แล้วเจ้ารู้จักเฉินผิงด้วยหรือ?”

หลี่ชุนเฟิงไม่ได้ตอบคำถามของหวังเฉิงกวงโดยตรง เขาพูดว่า “เฉินผิงคือเจ้านายข้า”

เจ้านาย คำนั้นดังก้องในรูหูของหวังเฉิงกวง ความเงียบงันตามมา พร้อมความตกตะลึงและสิ้นหวัง