หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5302

เสียงกระแทกกระทั้นดังก้องไปทั่ว

พลังหนักหน่วงเท่าภูเขาทุบใส่หลังของเฉินผิง เขาพุ่งทะลุห้องโถงราวกับว่าวสายขาด

เขาทะลุหลังคากระจกของตำหนักจนเป็นรู ก่อนจะร่วงหล่นลงมายังลานด้านนอก เศษกระเบื้องแตกกระจายพร้อมเลือดไหล

“เฉินผิง!”

หูหม่าซือและม่อเฉินร้องออกมาพร้อมกัน ลืมทุกสิ่งทุกอย่างพลางวิ่งเข้าไปหา

หวังเฉิงกวงลอยอยู่ด้านบน จ้องมองร่างที่บาดเจ็บของเฉินผิงราวกับเหยี่ยวจ้องเหยื่อใกล้ตาย “ก็แค่เซียนพเนจร” เขาพูดพร้อมเม้มริมฝีปาก “ต่อให้เป็นอัจฉริยะ เจ้าก็ไม่มีทางชนะคนที่ระดับสูงกว่า”

เขายกมือขวาขึ้น ในมือมีดวงแสงสว่างจ้าที่กำลังลุกไหม้ ความร้อนของมันทำเอาอากาศบิดเบี้ยว

“จบเท่านี้ล่ะ”

ดวงแสงแผดเผาลอยลงสู่เบื้องล่าง ไอร้อนทำให้หินหลอมเหลวและอากาศระเหยเป็นควันขาว

ทันใดนั้น หูหม่าซือและม่อเฉินก็เข้าไปขวางตรงหน้าเฉินผิง

หูหม่าซือขว้างเครื่องรางทุกชิ้นที่มีออกไป แต่ละแผ่นลุกโชนราวกับคบเพลิง ผสานกันกลางอากาศและเกิดเป็นกำแพงอักขระ ส่วนด้านม่อเฉินยกดาบยาวขึ้นพาดบ่า คมดาบคำรามเบาๆ ทั้งคู่รวบรวมพลังวิญญาณทั้งหมดในร่าง เตรียมพร้อมรับมือการโจมตีที่รู้ว่าไม่อาจหลบเลี่ยงได้

“พวกเจ้าประเมินตัวเองสูงเกินไป” หวังเฉิงกวงเย้ยหยัน เสียงของเขาเหยียดหยาม ดวงแสงที่อยู่ในฝ่ามือสั่นสะท้าน

ตูม!

เสียงระเบิดราวกับฟ้าร้องดังกึกก้องไปทั่ว กระเบื้องหลังคาที่หลุดร่วงกระทบพื้นระรัว หูหม่าซือและม่อเฉินกระอักเลือด ร่างของพวกเขากระเด็นไปด้านหลัง กระแทกเข้ากับพื้นหินจนเกิดเสียงดังสนั่น ทั้งสอนนอนคว่ำหมดสติ ไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย

เฉินผิงฝืนเงยหน้า ดวงตาแดงก่ำจับจ้องพรรคพวกทั้งสองที่สลบไป ความโกรธและรู้สึกผิดแล่นพล่านยิ่งกว่าความเจ็บปวด เขาพยายามลุกแต่ร่างกายไม่ตอบสนอง แขนขาชาไปหมด พลังวิญญาณและรัศมีมารภายในปั่นป่วน เขาได้แต่นอนอย่างไร้พลัง

เปรี้ยง!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน