หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5303

หวังเฉิงกวงจ้องมองด้วยสายตาว่างเปล่า หูหม่าซือและม่อเฉินที่เพิ่งฟื้นคืนสติทำหน้าตะลึงเช่นเดียวกัน

การที่หลี่ชุนเฟิง ผู้ครองเมืองเจี่ยนเชิงซึ่งอยู่ที่ขั้นเซียนโลการะดับสูงสุดเรียกเฉินผิงที่เป็นเพียงเซียนพเนจรระดับเก้าว่านายท่านนั้นยากที่จะเชื่อ

หวังเฉิงกวงครุ่นคิดด้วยสีหน้าเย่อหยิ่ง เขากัดฟันแน่น “อย่าคิดว่าข้าจะกลัวเจ้า หลี่ชุนเฟิง! ที่นี่คือสำนักเฉิงกวง แม้แต่ปรมาจารย์ดาบก็ยังต้องเชื่อฟังข้า ส่วนเจ้า-”

พูดยังไม่จบ หลี่ชุนเฟิงก็เคลื่อนไหว

ไม่มีใครมองทันตอนที่ดาบหลุดออกจากฝัก ทันใดนั้นทั่วตำหนักก็ร้อนระอุ แสงสีเงินพุ่งตัดแสงตะวันในพริบตา

ท่ามกลางแสงเรืองรองของวงดาบ หวังเฉิงกวงตัวแข็งทื่อ ใบหน้าบิดเบี้ยว เส้นเลือดที่ขมับปูดโปน เขาไม่ได้ล้มลง ยังยืนอยู่ที่เดิม

รอยสีแดงเข้มผุดขึ้นบนลำคอของเขา ทันใดนั้น ท่ามกลางความเงียบสงัด ทั้งคนและเกราะแตกสลายเป็นละอองสีทองและสีขาวนับไม่ถ้วน ระยิบระยับดุจดวงดาว ก่อนที่สายลมจะพัดพาไป

เจ้าสำนักเฉิงกวงร่างสลายไปในชั่วพริบตา

ทั่วตำหนักเงียบสงัด เหล่าศิษย์สำนักเฉิงกวงหน้าซีดเซียว บางคนทรุดลงคุกเข่า แต่ไม่มีใครกล้าวิ่งหนี

หลี่ชุนเฟิงเก็บดาบเข้าฝักและหยุดตรงหน้าเฉินผิง เขาโค้งคำนับและกล่าว “เฉินผิง โปรดอภัยที่ข้ามาช้า”

เฉินผิงรู้สึกตัวและตอบว่า “คุณ... เป็นเจ้าเมืองเจี่ยนเชิงงั้นเหรอ?”

หลี่ชุนเฟิงยิ้มและพยักหน้า “ถูกต้อง เมืองนั้นอยู่ใต้อำนาขของข้า”

เฉินผิงขมวดคิ้ว จากที่ตกใจกลายเป็นอยากรู้อยากเห็น “แล้วคนที่ปกครองเมืองตอนนี้ล่ะ?”

“เขาเป็นคนของข้า ตั้งแต่ข้าไม่อยู่ เขาก็ดูแลเมืองเจี่ยนเชิงแทน” หลี่ชุนเฟิงน้ำเสียงต่ำและหนักแน่น

“เฉินผิง ตั้งแต่ที่ช่วยข้าจากบันไดสวรรค์ ข้าก็กลับมาฝึกฝนที่ชั้นห้า ข้าไม่เคยออกจากเมืองเจี่ยนเชิงและแสดงตัวเลย”

“จนกระทั่งข้าได้ยินชื่อเจ้า ข้าจึงรู้ว่าเจ้าอยู่ในอาณาจักรแดนสรวงชั้นห้า ไม่นึกว่าเจ้าจะขึ้นมาถึงที่นี่เร็วขนาดนี้”

“ข้าต้องรับผิดชอบที่ทำให้เจ้าตกอยู่ในอันตราย”

หลี่ชุนเฟิงรู้สึกผิดเพราะเขาสัญญาว่าจะรับใช้เฉินผิงเป็นเวลาสามร้อยปี

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน