หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5304

เฉินผิงไม่ใช่นักบุญ ในโลกนี้เส้นแบ่งระหว่างความดีความชั่วเลือนราง มีเพียงมิตรและศัตรู

ศัตรูต้องถูกกำจัด

หลี่ชุนเฟิงเข้าใจ เขาสะบัดแขนเสื้อ ปราณดาบคำราม ศิษย์สำนักเฉิงกวงที่สั่นสะท้านกรีดร้องออกมา ก่อนที่คมดาบจะวาดรอยสีแดงฉานลงบนคอของพวกเขา

หลี่ชุนเฟิงสลายรัศมีดาบของเขา “เฉินผิง ที่นี่ไม่ปลอดภัยอีกแล้ว กลับเมืองเจี่ยนเชิงกันเถอะ”

เฉินผิงพยักหน้า คำถามต่างๆ ผุดขึ้นมาในหัว มีแต่เรื่องที่เขาอยากถามหลี่ชุนเฟิง

หลี่ชุนเฟิงขยับเบาๆ ใช้พลังยกร่างเฉินผิง หูหม่าซือและม่อเฉินขึ้นสู่อากาศ ทั้งสามกลายเป็นแสงดาว ทะยานสู่เส้นขอบฟ้าทางตะวันออก

เบื้องหลังพวกเขา สำนักเฉิงกวงเหลือเพียงซากปรักหักพังกลางแสงอาทิตย์สลัว

เฉินผิงเหลือบมองกลับไป ในหัวมีความรู้สึกหลากหลาย

จากหุบเขากู่จนถึงสำนักเฉิงกวง อันตรายคืบคลานเข้ามาเรื่อยๆ หากไม่มีม่อเฉิน หูหม่าซือและหลี่ชุนเฟิง เขาคงกลายเป็นฝุ่นปลิวไปกับสายลมแล้ว

จ้าวมาร ท่านหายไปไหน?

เฉินผิงเรียกจ้าวมารสีชาดในใจ

หากจ้าวมารสีชาดสิงร่าง เขาก็คงไม่เกือบตาย

เมืองเจี่ยนเชิงผุดขึ้นมาท่ามกลางหมอก แสงของหลี่ชุนเฟิงพาทั้งสามคนร่อนลงเหนือสำนักดาบ หลังคาสำนักสะท้อนแสงเป็นเงา

สำนักหลังเล็กทางตะวันออกของเมืองเต็มไปด้วยความสงบยามเย็น ช่างขัดกับสำนักที่เพิ่งโดนถล่มไป

“พักผ่อนที่นี่ก่อน” หลี่ชุนเฟิงกล่าวพลางสลายพลัง พลังวิญญาณแผ่วเบาพาพวกเขาร่อนลงพื้นดิน “ข้าเตรียมยาไว้แล้ว หากต้องการอะไรก็เรียกได้”

เฉินผิงฝืนตัวเองให้ลุกขึ้นยืน ความเจ็บปวดแล่นผ่านแขนซ้ายของเขา แต่ภายในเส้นลมปราณ ปราณดาบของหลี่ชุนเฟิงกล่อมให้พลังวิญญาณที่สับสนสงบลง

เขาขมวดคิ้ว พลางหยิบยาเม็ดสีแดงออกมาจากแหวนเก็บของแล้ววางลงบนลิ้น ทันทีที่สัมผัสเพดานปาก ยาก็ละลายกลายเป็นสายธารเย็นที่ไหลผ่านเส้นเลือดและเส้นลมปราณ ความร้อนระอุบรรเทาลง จางลงเหมือนแม่น้ำไหลลงทะเล

เสียงไอแห้งๆ ดังขึ้น เฉินผิงหันกลับมา เขาเห็นม่อเฉินเดินเข้ามาพร้อมศิษย์คนหนึ่งที่คอยประคอง ใบหน้าซีดๆ ของเขาดูโล่งใจ “เฉินผิง เจ้าสบายดีหรือ”

“ยังหายใจอยู่ ท่านอาจารย์ แปลว่าสบายดี” เฉินผิงยิ้มกว้าง “อาจารย์กับหูหม่าซือควรพักผ่อน”

ม่อเฉินโบกมือก่อนจะขยับเข้ามาใกล้ เสียงเบาลง “บอกข้าสิ ปรมาจารย์หลี่สาบานว่าจะรับใช้เจ้าจริงหรือ?”

เขายังรู้สึกว่าเหตุการณ์ที่สำนักเฉิงกวงยากที่จะเชื่อ

ปรมาจารย์ดาบระดับนั้นยอมก้มหัวให้กับเซียนพเนจร หากเรื่องนี้กระจายออกไปคงแตกตื่นถ้วนหน้า

เฉินผิงตอบพร้อมยิ้มแห้งๆ “เราเจอกันในบันไดสวรรค์ ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น ผมไม่ใช่เจ้านายของเขา หลี่ชุนเฟิงแค่อยากตอบแทนบุญคุณ”

เขาพูดแค่นั้น สายสัมพันธ์บางอย่างควรจะเก็บไว้ ยิ่งมีคนรู้น้อย พวกเขาก็ยิ่งปลอดภัยมากขึ้นเท่านั้น