หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5320

ความหวาดหวั่นผุดขึ้นในแววตาขององครักษ์โลหิต อารามเหลยหยินคงอยู่มายาวนานนับหมื่นปี ไม่ควรประมาทเด็ดขาด

ทว่าความโลภกลับเข้าครอบงำจิตใจเมื่อเห็นธนูศักดิ์สิทธิ์และกิเลนเพลิง “ข้าจะไม่ปรานี! ตำหนักทวยเทพ สังหารพวกมัน!”

“ฆ่ามัน!”

เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรของตำหนักทวยเทพหลายร้อยคนพุ่งทะยานไปข้างหน้าพร้อมกัน แสงสีแดงเข้มสว่างวาบเมื่อโล่ของแต่ละคนผสานรวมกันเป็นกำแพง แผ่ไปทั่วสนามรบดุจทะเลสีแดง

“ศิษย์อารามเหลยหยิน รวมพล!” อู๋เหวยคำราม

นักบวชหลายสิบคนยืนรวมกันที่ขอบสนามรบ ริมฝีปากของพวกเขาขยับพร้อมกัน เปล่งเสียงสวดมนต์โบราณที่สั่นสะเทือนห้วงอากาศ แสงศักดิ์สิทธิ์รวมตัวเหนือพวกเขา และกลายเป็นฝ่ามือขนาดมหึมา มันฟาดลงมาพร้อมเสียงดังสนั่น ปะทะกับกำแพงสีแดงเข้ม

“สำนักดาบ ตั้งค่ายกล!” ม่อเฉินตะโกนสั่ง

เหล่าศิษย์สำนักดาบเข้าประจำตำแหน่งตามคำสั่ง เท้าเหยียบลงตามตำแหน่งดวงดาว กระแสพลังวิญญาณพุ่งทะยานจากร่างกาย ประสานกันจนกลายเป็นดาบเซียนที่ฟันใส่ศัตรูซึ่งกำลังพุ่งเข้ามา

หลี่ชุนเฟิงและหนานป้าเถียนได้จังหวะและกลับเข้าสู่การต่อสู้ทันที สถานการณ์พลิกผันในพริบตา

ท่ามกลางความโกลาหล เฉินผิงยืนนิ่ง ลมหายใจสะดุด

ในวินาทีที่เขารู้สึกสิ้นหวัง คนเหล่านี้ยกอาวุธขึ้นสู้เพื่อเขา

เขารู้ว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น

ธนูศักดิ์สิทธิ์ สายเลือดมังกร และกิเลนเพลิงจะนำปัญหามาสู่เขาหลังจากถูกเปิดเผย

วงแหวนอาคมของอารามเหลยหยินผสานเข้ากับดาบเจ็ดดาว แสงศักดิ์สิทธิ์และปราณดาบรวมพลัง ฉีกกระชากกำแพงสีแดงเข้มของผู้บำเพ็ญเพียรแห่งตำหนักทวยเทพให้แหลกสลาย

กิเลนเพลิงอาละวาดดุจไฟนรก แผงคอของมันร้อนระอุ ไม่ว่าจะควบเท้าไปที่ใด ศิษย์ตำหนักวิถีมารจะถูกเผาไหม้เป็นเถ้าถ่าน เสียงกรีดร้องของพวกเขาดังลั่นและหายไปอย่างรวดเร็วดุจประกายไฟกลางสายฝน

“ถอยเร็ว! ถอยทัพ!” คำสั่งอันตื่นตระหนกดังก้องไปทั่ว

ผู้อาวุโสจากสำนักเล็กๆ ต่างพาศิษย์ของพวกตนถอยทัพ

พวกเขาเข้าร่วมศึกนี้เพราะหวังรางวัลที่ฉินหลี่สัญญาไว้ เมื่อเห็นทั้งตำหนักทวยเทพและตำหนักวิถีมารเพลี่ยงพล้ำ จึงไม่อยู่รอให้ตัวเองโดนเชือดไปด้วย

เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรหนีกระเจิดกระเจิง และภายในไม่กี่วินาที ฝ่ายรุกรานมากกว่าครึ่งก็หายไป

เย่าหวู่เซี่ยมองดูศิษย์ของเขาล้มตาย สายตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

เฉินผิงเข้าไปใกล้ กระบี่พิฆาตมังกรยังคงเปื้อนเลือด “ฉินหลี่ แกร่วมมือกับมารและพาพวกพ้องมาตาย วันนี้แกต้องตาย!”

“ท่านพ่อ ช่วยข้าด้วย! ข้าไม่อยากตาย!” ฉินเฟิงกรีดร้อง นอนแผ่หลาอยู่บนพื้นดิน

เลือดกระฉูดจากแผลตรงที่แขนของฉินเฟิงเคยอยู่ เปลี่ยนพื้นดินที่แตกระแหงให้กลายเป็นแอ่งน้ำสีเข้ม

แววตาของฉินหลี่ลุกโชน “เฉินผิง ถ้าลูกชายข้าตาย แม้ตายไปข้าก็จะตามไปหลอกหลอนเจ้า!”

ฉินหลี่ตะโกนด้วยความสิ้นหวัง พุ่งไปข้างหน้า ตั้งใจที่จะตายไปพร้อมกับศัตรู

“ดื้อด้านนัก!”

สายตาของเฉินผิงเย็นชา กระบี่พิฆาตมังกรเปล่งประกายเย็นเยียบ

ฉับ!

ศีรษะของฉินหลี่ร่วงหล่นลงพื้น ดวงตาเบิกกว้าง

ฉินเฟิงจ้องมองศพของพ่อ เขาตัวสั่นด้วยความกลัว “ได้โปรด... ได้โปรดไว้ชีวิตข้า...”