หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5324

แก้มของหลิงเสวี่ยแดงก่ำ แต่ก่อนที่เธอจะตอบ หูหม่าซือก็กระโดดลงจากแท่น เดินเอามือไพล่หลัง ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ

“หูหม่าซือ คุณเพิ่งไปถึงขั้นเซียนโลการะดับเก้า เป็นเรื่องน่ายินดี แล้วทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นล่ะ” เฉินผิงถามด้วยความงุนงง

หูหม่าซือหยุดพูดทันทีและหันไปมองเฉินผิง “แล้วเจ้าคิดยังไงล่ะ? พวกเจ้าสองคนคร่ำครวญอยู่ในนั้นทุกวัน ข้าจะตั้งสมาธิได้ยังไง? ข้าผ่านมาได้ก็จริง แต่ข้าร้อนรนไม่มีที่ให้ปลดปล่อย ไม่มีเหตุผลให้ดีใจเลยสักนิด!”

เฉินผิงหัวเราะดังลั่น หลิงเสวี่ยรู้สึกอับอายและแทบอยากมุดลงดิน มือทั้งสองข้างลูบไล้ตัวเอง แม้แต่ปลายหูก็เป็นสีแดงก่ำ

“ผมผิดเอง ยินดีรับผิดทั้งหมด” เฉินผิงยอมรับพลางหัวเราะ

“กลับออกไปข้างนอกเมื่อไหร่ ผมจะหาผู้บำเพ็ญเพียรหญิงมาให้สักสองสามคน แบบนี้ดีไหม” เฉินผิงพูดต่อ

หูหม่าซือแค่นเสียง แต่คำสัญญานั้นทำให้สีหน้าบึ้งตึงของเขาอ่อนลง ถึงกระนั้นสายตาที่มองเฉินผิงก็ยังเต็มไปด้วยความอิจฉา

หลังจากเก็บข้าวของเรียบร้อย ทั้งสามก็ออกจากหอสะกดมาร เฉินผิงเก็บหอคอยและพาคนอื่นๆ ออกจากถ้ำ

เมื่อประตูหินปิดลง แสงแดดก็สาดส่องเข้ามา แสงอันอบอุ่นที่พวกเขาคุ้นเคย

พวกเขาตระหนักว่าเวลาในหอคอยผ่านไปปีหนึ่ง แต่โลกภายนอกกลับผ่านไปเพียงสามวัน

ประตูถูกปิดลงพร้อมอักขระอาคมที่ดับตาม เหลือเพียงเงาในถ้ำและเสียงสะท้อนจากลมหายใจของพวกเขา

ปลายนิ้วของหลิงเสวี่ยยังคงรู้สึกเสียววูบด้วยปราณเซียนที่เธอจดจำได้ ขณะที่สายลมบนเขาพัดพายอดสนด้านบน

“อากาศข้างนอกสดชื่นกว่าในหอคอยอีก” เฉินผิงพูดพลางบิดขี้เกียจจนข้อต่อของเขาดังกรอบแกรบ

พลังวิญญาณของเซียนโลกาที่เพิ่งได้มาไหลผ่านเส้นลมปราณของเขาอย่างเชื่องช้า แข็งแกร่งและมั่นคง