หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5325

เธอนึกถึงลมหายใจของเขาที่สัมผัสหน้าผาก กลิ่นปราณเซียนจางๆ ให้ความรู้สึกผ่อนคลายยิ่งกว่ายาใดๆ

“เฉินผิง...” หลิงเสวี่ยรวบรวมความกล้า เงยหน้าขึ้นมองแววตาซุกซนของเขา “การเป็นเซียนโลกามันรู้สึกยังไง”

“รู้สึกแบบนี้” เขาชี้มือไปยังก้อนหินที่อยู่ห่างออกไปหกก้าว แล้วกำนิ้วกลางอากาศ แท่นหินที่สูงถึงเอวแตกกระจายเป็นแผ่นเรียบโดยไม่มีเสียง

“ผมเคยมองภูเขาแล้วเห็นเพียงหินก้อนเดียว ตอนนี้ผมเห็นร่องรอยบนหินทุกก้อน” ปลายนิ้วของเฉินผิงแตะแก้มเธอ “เหมือนกับที่สัมผัสได้ถึงพลังวิญญาณที่ปั่นป่วนในตัวคุณตอนนี้ คุณนึกตอนอยู่ในหอคอยใช่ไหม”

ความร้อนแผ่ซ่านไปทั่วใบหน้าของหลิงเสวี่ย เธอสะบัดมือออก ก้าวถอยหลังและจ้องมองเขาด้วยสายตาเคืองๆ “แกล้งข้าอีกแล้วนะ เฉินผิง!”

แต่เสียงประท้วงของเธอไม่รุนแรงนัก มันแผ่ไปทั่วร่างเขาราวกับสายลมฤดูใบไม้ผลิ มีความอบอุ่นอันแผ่วเบา

เธอหันกลับไปทางสำนัก เดินช้าลงกว่าเดิม ตั้งใจผ่อนระยะให้เขาตามทัน

เฉินผิงมองเธอเดินหนีอย่างรีบร้อน ไหล่สั่นระริกพลางหัวเราะเบาๆ เขาก้าวยาวขึ้นจนกระทั่งยืนอยู่ข้างเธอ เสียงกรวดกระทบพื้นใต้รองเท้าเป็นจังหวะ

หลิงเสวี่ยหยุดชะงัก ค้นกระเป๋าสัมภาระของเธอและยื่นถุงผ้าเล็กๆ ให้ “เอาไปสิ ดอกรวมใจแห้ง เก็บเอาไว้เถอะ โบราณกล่าวไว้ว่าดอกไม้นี้ช่วยให้ผู้บำเพ็ญเพียรต่อสู้ด้วยจิตใจที่เป็นหนึ่งเดียวกัน”

เธอเย็บถุงผ้าด้วยด้ายที่ดึงมาจากเส้นด้ายวิญญาณของเธอ ที่มุมหนึ่งของถุงมีลวดลายรูปดาบเล่มเล็ก เป็นตราสัญลักษณ์ของศิษย์สำนักดาบ

เฉินผิงรับถุงผ้าไว้ หนักเท่ากลีบดอกไม้ ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วมือของเขา ราวกับหลิงเสวี่ยวางหัวใจดวงน้อยของเธอลงบนฝ่ามือ

เขายกขึ้นมาดมกลิ่น กลิ่นดอกไม้ภูเขาเย็นๆ ผสมกับกลิ่นจางๆ บนผิวของเธอ กลิ่นที่หอมยิ่งกว่าของวิเศษทุกชิ้นที่เขาเคยพบเจอ

เขาสอดถุงผ้าไว้หลังชายเสื้อคลุมด้านใน ปล่อยให้แนบกับอก “ผมจะเก็บไว้” เขาพูดเสียงเบา “พอกลับมาจากหุบเขาลมดำ ผมจะสอนวิชาดาบใหม่ให้คุณ เป็นวิชาที่ผมเรียนรู้ระหว่างเพิ่มระดับครั้งล่าสุด น่าจะเข้ากับกระแสพลังวิญญาณของคุณได้ดี”