หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5327

ในตอนแรก พลังวิญญาณของหลิงเสวี่ยพยศราวกับม้าป่า กระแทกเข้ากับเส้นลมปราณที่ฉีกขาดระหว่างฝึกฝนในหอคอย แต่ละครั้งส่งความเจ็บปวดไปทั่วเส้นประสาทของเธอ

แต่พลังวิญญาณของเฉินผิงกลับเคลื่อนไหวด้วยความอดทนและแม่นยำ เขาเปลี่ยนกระแสที่เชี่ยวกรากให้สงบนิ่ง พาไปตามเส้นลมปราณจนกระทั่งอาการพยศเริ่มลดลง

“ที่นี้ก็ใช้พลังหนึ่งในสามต้านเอาไว้” เขาพึมพำขณะที่พลังวิญญาณไปถึงจุดฝังเข็มบนแขนซ้ายของเธอ “นึกว่าพลังวิญญาณเป็นลำธารที่ล่องลอยไปตามเส้นลมปราณ กดเบาๆ อย่ารุนแรง”

เธอทำตาม แต่ความร้อนระอุพุ่งทะลุเส้นลมปราณที่เสียหาย และเหงื่อก็ผุดขึ้นบนหน้าผากของเธอ

นั่นคือจุดที่หลิงเสวี่ยกักเก็บพลังมังกรของเฉินผิงไว้ในช่วงสุดท้ายในหอคอย จนทิ้งรอยร้าวเล็กๆ ไว้

“ใจเย็นๆ ไม่ต้องรีบร้อน” เฉินผิงค่อยๆ ผ่อนพลังวิญญาณของเขา ราวกับยาที่ซึมซาบเข้าสู่เส้นลมปราณ “ปล่อยใจให้ว่างเปล่า รู้สึกถึงพลังวิญญาณแบบเดียวกับที่น้ำแข็งละลายไหลผ่านหิน ช้าๆ ใสสะอาด หลบเลี่ยงไม่ได้”

บางอย่างในจังหวะนั้นทำให้หัวใจที่เต้นแรงของเธอสงบลง เธอสูดหายใจเข้า นึกภาพเหตุการณ์ที่เฉินผิงบรรยาย

ความเจ็บปวดที่ทิ่มแทงในเส้นลมปราณของเธอค่อยๆ จางหายไป พลังวิญญาณของเฉินผิงช่วยปลุกเร้า ขจัดสิ่งปนเปื้อนออกจากพลังวิญญาณของเธอ จนกระทั่งพลังละเอียดและสว่างไสว

แสงอาทิตย์ส่องสูงผ่านทิวต้นสน สาดสีทองลงบนวงแหวนอาคมหยก แผ่นหยกล้อมทั้งสองด้วยพลังวิญญาณอันอ่อนโยน

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าใด ทันใดนั้นความร้อนก็ผลิบานในจุดชีพจรของหลิงเสวี่ย พลังวิญญาณที่เกิดใหม่พุ่งทะยานไปตามเส้นลมปราณของเธอ โคจรมาบรรจบเป็นวงจร ก่อนจะรวมตัวกันที่ปลายนิ้วและควบแน่นเป็นหยดน้ำใส

เมื่อหยดน้ำกระทบกับแผ่นหิน มันก็ดังเสียงใส ราวกับเสียงระฆังหยกถูกตีในความเงียบ จังหวะต่อมาหยดน้ำก็แตกกระจาย กลายเป็นประกายแสงพลังวิญญาณ

เฉินผิงยืนอยู่ที่ขอบผา หักกิ่งไม้เรียวยาวจากต้นสนที่อยู่ใกล้ๆ แล้วเริ่มขูดขีดบนหน้าผา “ดาบผ่าหินเป็นวิชาหนักหน่วง แต่ภายใต้พลังนั้นซ่อนเร้นความยืดหยุ่น ลองนึกถึงก้อนหินเหล่านี้ ถูกลมฝนกัดเซาะนานหลายร้อยปี แต่ก็ยังยืนหยัดไม่พังทลาย”

กิ่งไม้สัมผัสกับหินเบาๆ ร่องรอยจางๆ ปรากฏขึ้น ดูเหมือนภาพธรรมดา แต่เมื่อมองใกล้ๆ จะเห็นรายละเอียดที่ซ่อนอยู่

“ถึงตาคุณแล้ว อัดพลังวิญญาณที่เพิ่งก่อตัวขึ้นใหม่ลงในวิชาดาบ ลองนึกภาพพลังวิญญาณเป็นแผ่นหยก หนักแต่ก็นุ่มนวลเมื่อสัมผัส” เขากล่าว

หลิงเสวี่ยถือดาบยาวและสูดลมหายใจเข้า นึกถึงพลังอันสงบนิ่งที่เธอสัมผัสได้ในวงแหวนอาคมกักพลังวิญญาณ จากนั้นก็ค่อยๆ แผ่พลังเข้าไปในดาบ

เธอแทงและปลดปล่อยปราณดาบออกมา และเมื่อปลายดาบสัมผัสหน้าผา พลังก็ทะลวงเข้าไป เหลือเพียงรูที่ลึกพอเหมาะพอดี จากการแทงอย่างแม่นยำและไร้ซึ่งพลังที่สูญเปล่า