หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5345

ทันทีที่นักรบคนนั้นร้องออกมา สองคนที่เหลือก็หันมาข้างหลัง หอกของพวกเขาวาดเป็นวงโค้งขณะที่รีบเข้าไปช่วย

หูหม่าซือสะบัดข้อมืออย่างใจเย็น เครื่องรางพันธนาการทำงาน อักขระบนเครื่องรางลุกไหม้เป็นสีทองก่อนที่จะสะบัดออกไป นักรบคนที่อยู่ใกล้ที่สุดถูกมัดกลางคัน แขนขาถูกรัดแน่น ส่วนเฉินผิงฟันกระบี่เป็นรูปเสี้ยวพระจันทร์ บีบให้นักรบอีกคนถอยกรูด

หญิงสาวคว้าจังหวะนั้นจุดไฟขึ้นที่ปลายนิ้ว แสงสีทองพุ่งเข้าใส่เกราะอกของนักรบที่ถูกมัดไว้ เลือดพุ่งกระฉูดออกมาและเขาก็ล้มลง

“พวกเจ้าเป็นใครกัน?” หัวหน้านักรบสวรรค์คำรามด้วยความตื่นตระหนก “บังอาจเข้ามายุ่งเรื่องของแคว้นเฉินหรือ?”

“ไปซะ” เฉินผิงพูดเสียงเยือกเย็น “ถ้ากลับมาอีก พวกแกตายแน่”

เปลวเพลิงสีทองลุกขึ้นบนไหล่ของเฉินผิง แผ่รัศมีอันทรงพลัง ใบหน้าของนักรบสวรรค์ซีดเผือด เขาไม่พูดอะไรอีกและลากพวกพ้องที่บาดเจ็บหนีเข้าไปในป่า เสียงเกราะดังโครมครามขณะเผ่นหนีไป

เมื่อเสียงนั้นหายไป เหลือเพียงเฉินผิง หูหม่าซือและหญิงสาวชาวสวรรค์ท่ามกลางต้นหญ้าและเศษใบไม้ที่ถูกเหยียบย่ำ

หญิงคนนั้นรวบรวมปราณเซียนกลับคืนสู่ร่าง ดวงตาสีหยกมองทั้งสอง แววตาไร้ซึ่งความขอบคุณ มีเพียงความเย่อหยิ่งและไม่วางใจ

เธอใช้สองนิ้วซับเลือดบนไหล่ หันหลังกลับและมุ่งหน้าสู่ป่าลึกมืดๆ โดยไม่คิดจะขอบคุณ

“เดี๋ยว!” หูหม่าซือเรียกเธอ เสียงขุ่นเคืองเล็กน้อย “เราเสี่ยงชีวิตช่วยเจ้า ถ้าไม่คิดจะตอบแทนข้าบนเตียง แค่พูดขอบคุณคงไม่ลำบากอะไร”

เธอชะงักครู่หนึ่ง ส้นเท้าเหยียบหญ้าบนพื้นขณะหันกลับไปมอง “ผู้บำเพ็ญเพียรมนุษย์ อย่าได้คิดไปเองว่าการช่วยข้าจะทำให้เจ้ามีสิทธิ์สั่งข้า หากพลังของข้าไม่หมดก่อน พวกอ่อนแอสามคนนั้นจะแพ้ในพริบตา” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

พูดจบเธอก็เดินเข้าไปในดงต้นไม้ ไม่นานเสียงฝีเท้าก็หายไป

หูหม่าซือยืนอ้าปากค้าง ความโกรธพลุ่งพล่าน “อะไรกัน ชาวสวรรค์เย่อหยิ่งทุกคนเลยหรือไง? น่าจะลากนางกลับไปสอนมารยาทเสียบ้าง!”

เฉินผิงถอนหายใจและส่ายหัว “ปล่อยไปเถอะ ชาวสวรรค์หัวสูง ถึงอย่างนั้นก็เผลอหลุดปากพูดบางอย่างออกมา แคว้นเฉินวางแผนที่จะเป็นพันธมิตรกับตำหนักลำดับหก ให้เธอแต่งงานกับลูกชายของเจ้าตำหนักซาน สถานการณ์เปลี่ยนไปแล้ว”

“พันธมิตรเหรอ?” หูหม่าซือขมวดคิ้ว “แคว้นเฉินเป็นศัตรูกับตำหนักทวยเทพไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมตอนนี้ถึงร่วมมือกัน?”