หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5345

ทันทีที่นักรบคนนั้นร้องออกมา สองคนที่เหลือก็หันมาข้างหลัง หอกของพวกเขาวาดเป็นวงโค้งขณะที่รีบเข้าไปช่วย

หูหม่าซือสะบัดข้อมืออย่างใจเย็น เครื่องรางพันธนาการทำงาน อักขระบนเครื่องรางลุกไหม้เป็นสีทองก่อนที่จะสะบัดออกไป นักรบคนที่อยู่ใกล้ที่สุดถูกมัดกลางคัน แขนขาถูกรัดแน่น ส่วนเฉินผิงฟันกระบี่เป็นรูปเสี้ยวพระจันทร์ บีบให้นักรบอีกคนถอยกรูด

หญิงสาวคว้าจังหวะนั้นจุดไฟขึ้นที่ปลายนิ้ว แสงสีทองพุ่งเข้าใส่เกราะอกของนักรบที่ถูกมัดไว้ เลือดพุ่งกระฉูดออกมาและเขาก็ล้มลง

“พวกเจ้าเป็นใครกัน?” หัวหน้านักรบสวรรค์คำรามด้วยความตื่นตระหนก “บังอาจเข้ามายุ่งเรื่องของแคว้นเฉินหรือ?”

“ไปซะ” เฉินผิงพูดเสียงเยือกเย็น “ถ้ากลับมาอีก พวกแกตายแน่”

เปลวเพลิงสีทองลุกขึ้นบนไหล่ของเฉินผิง แผ่รัศมีอันทรงพลัง ใบหน้าของนักรบสวรรค์ซีดเผือด เขาไม่พูดอะไรอีกและลากพวกพ้องที่บาดเจ็บหนีเข้าไปในป่า เสียงเกราะดังโครมครามขณะเผ่นหนีไป

เมื่อเสียงนั้นหายไป เหลือเพียงเฉินผิง หูหม่าซือและหญิงสาวชาวสวรรค์ท่ามกลางต้นหญ้าและเศษใบไม้ที่ถูกเหยียบย่ำ

หญิงคนนั้นรวบรวมปราณเซียนกลับคืนสู่ร่าง ดวงตาสีหยกมองทั้งสอง แววตาไร้ซึ่งความขอบคุณ มีเพียงความเย่อหยิ่งและไม่วางใจ

เธอใช้สองนิ้วซับเลือดบนไหล่ หันหลังกลับและมุ่งหน้าสู่ป่าลึกมืดๆ โดยไม่คิดจะขอบคุณ

“เดี๋ยว!” หูหม่าซือเรียกเธอ เสียงขุ่นเคืองเล็กน้อย “เราเสี่ยงชีวิตช่วยเจ้า ถ้าไม่คิดจะตอบแทนข้าบนเตียง แค่พูดขอบคุณคงไม่ลำบากอะไร”

เธอชะงักครู่หนึ่ง ส้นเท้าเหยียบหญ้าบนพื้นขณะหันกลับไปมอง “ผู้บำเพ็ญเพียรมนุษย์ อย่าได้คิดไปเองว่าการช่วยข้าจะทำให้เจ้ามีสิทธิ์สั่งข้า หากพลังของข้าไม่หมดก่อน พวกอ่อนแอสามคนนั้นจะแพ้ในพริบตา” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

พูดจบเธอก็เดินเข้าไปในดงต้นไม้ ไม่นานเสียงฝีเท้าก็หายไป

หูหม่าซือยืนอ้าปากค้าง ความโกรธพลุ่งพล่าน “อะไรกัน ชาวสวรรค์เย่อหยิ่งทุกคนเลยหรือไง? น่าจะลากนางกลับไปสอนมารยาทเสียบ้าง!”

เฉินผิงถอนหายใจและส่ายหัว “ปล่อยไปเถอะ ชาวสวรรค์หัวสูง ถึงอย่างนั้นก็เผลอหลุดปากพูดบางอย่างออกมา แคว้นเฉินวางแผนที่จะเป็นพันธมิตรกับตำหนักลำดับหก ให้เธอแต่งงานกับลูกชายของเจ้าตำหนักซาน สถานการณ์เปลี่ยนไปแล้ว”

“พันธมิตรเหรอ?” หูหม่าซือขมวดคิ้ว “แคว้นเฉินเป็นศัตรูกับตำหนักทวยเทพไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมตอนนี้ถึงร่วมมือกัน?”

เหล่านักบวชมองหน้ากันอย่างรู้ใจ “เจ้าคือเฉินผิงนี่เอง ตามเรามาเถิด”

เฉินผิงนึกสงสัย “รู้จักชื่อผมด้วยเหรอ?”

“นักพรตฉีเต้าจางสั่งเราไว้ หากชายที่ชื่อเฉินผิงมาถึง ให้พาเขามาหาทันทีโดยไม่ชักช้า” นักบวชคนหนึ่งกล่าว

เฉินผิงไม่นึกว่าฉีเต้าจางจะทำนายการเคลื่อนไหวของเขาล่วงหน้า แถมยังรู้ว่าจะมาตามหาเขาที่อารามเหลยหยิน

เฉินผิงและหูหม่าซือเดินตามเส้นทางคดเคี้ยวที่ตัดผ่านต้นสนโบราณขึ้นไป โดยมีนักบวชนำทาง กิ่งสนห้อยลงมาจากด้านบน และอากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นไม้หอมและปราณเซียน

หลังจากผ่านไปราวหนึ่งชั่วโมง เส้นทางก็พาตรงเข้าสู่ประตูสูงตระหง่านสองบาน สลักจากไม้สีเข้มที่เก่าแก่ตามกาลเวลา บนประตูสลักชื่ออารามเอาไว้

สิงโตหินหมอบอยู่สองข้างทาง แผ่รัศมีขับไล่ความชั่วร้าย