หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5347

เฉินผิงมองลงต่ำขณะใช้ความคิด พวกมารคงวางแผนนานนับศตวรรษเพื่อทำลายผนึก เมื่อเสียงระฆังครบรอบร้อยปีใกล้เข้ามา ระฆังเหลยหยินกลับหายไปงั้นหรือ? ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ พวกมันกำลังเคลื่อนไหว

“นักพรตฉีเต้าจาง ผมอาจมีทางแก้ชั่วคราว” เฉินผิงกล่าวพลางเงยหน้าขึ้นมอง

เขาดึงระฆังมังกรออกมาจากแหวนเก็บของ สายฟ้าจากก้อนเมฆที่อยู่ไกลๆ สะท้อนผิวระฆัง “ระฆังมังกรอาจทดแทนพลังของระฆังเหลยหยินไม่ได้ แต่ถ้าสลักอักขระที่ทรงพลังพอ เราก็อาจเลียนแบบเสียงสะท้อนของมันได้ ซึ่งมากพอที่จะสะกดวิญญาณมาร”

เป็นครั้งแรกที่มีความหวังในดวงตาของฉีเต้าจาง เขาใช้มือจับระฆัง รู้สึกถึงน้ำหนักของมัน “โลหะชั้นดี งานฝีมือชั้นเยี่ยม” เขาพึมพำ “หากมีอักขระที่ถูกต้องก็น่าจะลองดู แต่เราต้องการยอดฝีมือด้านเครื่องราง”

“งั้นก็ปล่อยให้เราสองคนจัดการ นักพรตฉีเต้าจาง” เฉินผิงกล่าวด้วยความมั่นใจ

หูหม่าซือตบอกตัวเอง “วาดอักขระสะกดน่ะง่ายมาก ขอแค่ผงถ่านกับพู่กันดีๆ สักอัน แล้วข้าจะวาดให้สุดฝีมือ!”

ฉีเต้าจางเรียกใช้ศิษย์ ซึ่งไม่นานก็กลับมาพร้อมกับผงพลังวิญญาณสายฟ้า พู่กันวิญญาณ และกระดาษเครื่องราง

เฉินผิงและหูหม่าซือเก็บตัวในห้องฝึกวิชา แสงเทียนส่องไปตามผนังขณะที่ประตูปิดลง

ชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่า คืนแล้วคืนเล่า ชายทั้งสองก้มๆ เงยๆ เหนือระฆังมังกร ทุกการเคลื่อนไหวต้องใช้แรงกดที่สมบูรณ์แบบ ทุกครั้งที่ตวัดพู่กันต้องใช้สมาธิ จนกระทั่งเหงื่อไหลท่วมตัว

อักขระแต่ละตัวดูดกลืนพลังวิญญาณของผู้เขียนและประสานเข้ากับลวดลายมังกร เกล็ดบนระฆังเปล่งประกายสายฟ้า

หลังจากนั้นไม่กี่วัน ระฆังมังกรก็ปกคลุมไปด้วยอักขระที่ปกคลุมอย่างหนาแน่นและเปล่งรัศมีลึกลับ

ทันใดนั้น เขาเหลยหยินก็สั่นสะเทือน เมฆดำทะมึนลอยด้านบน ในเมฆเหล่านั้นคือเงามืด ร่างของมารตะเกียกตะกายขึ้นสู่ท้องฟ้า เสียงกรีดร้องของพวกมันดังไปตามสันเขา และหินด้านล่างก็ส่งเสียงปริแตก

“ไม่มีเวลาแล้ว! เราต้องตีระฆังเดี๋ยวนี้!” เฉินผิงตะโกน