หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5347

เฉินผิงมองลงต่ำขณะใช้ความคิด พวกมารคงวางแผนนานนับศตวรรษเพื่อทำลายผนึก เมื่อเสียงระฆังครบรอบร้อยปีใกล้เข้ามา ระฆังเหลยหยินกลับหายไปงั้นหรือ? ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ พวกมันกำลังเคลื่อนไหว

“นักพรตฉีเต้าจาง ผมอาจมีทางแก้ชั่วคราว” เฉินผิงกล่าวพลางเงยหน้าขึ้นมอง

เขาดึงระฆังมังกรออกมาจากแหวนเก็บของ สายฟ้าจากก้อนเมฆที่อยู่ไกลๆ สะท้อนผิวระฆัง “ระฆังมังกรอาจทดแทนพลังของระฆังเหลยหยินไม่ได้ แต่ถ้าสลักอักขระที่ทรงพลังพอ เราก็อาจเลียนแบบเสียงสะท้อนของมันได้ ซึ่งมากพอที่จะสะกดวิญญาณมาร”

เป็นครั้งแรกที่มีความหวังในดวงตาของฉีเต้าจาง เขาใช้มือจับระฆัง รู้สึกถึงน้ำหนักของมัน “โลหะชั้นดี งานฝีมือชั้นเยี่ยม” เขาพึมพำ “หากมีอักขระที่ถูกต้องก็น่าจะลองดู แต่เราต้องการยอดฝีมือด้านเครื่องราง”

“งั้นก็ปล่อยให้เราสองคนจัดการ นักพรตฉีเต้าจาง” เฉินผิงกล่าวด้วยความมั่นใจ

หูหม่าซือตบอกตัวเอง “วาดอักขระสะกดน่ะง่ายมาก ขอแค่ผงถ่านกับพู่กันดีๆ สักอัน แล้วข้าจะวาดให้สุดฝีมือ!”

ฉีเต้าจางเรียกใช้ศิษย์ ซึ่งไม่นานก็กลับมาพร้อมกับผงพลังวิญญาณสายฟ้า พู่กันวิญญาณ และกระดาษเครื่องราง

เฉินผิงและหูหม่าซือเก็บตัวในห้องฝึกวิชา แสงเทียนส่องไปตามผนังขณะที่ประตูปิดลง

ชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่า คืนแล้วคืนเล่า ชายทั้งสองก้มๆ เงยๆ เหนือระฆังมังกร ทุกการเคลื่อนไหวต้องใช้แรงกดที่สมบูรณ์แบบ ทุกครั้งที่ตวัดพู่กันต้องใช้สมาธิ จนกระทั่งเหงื่อไหลท่วมตัว

อักขระแต่ละตัวดูดกลืนพลังวิญญาณของผู้เขียนและประสานเข้ากับลวดลายมังกร เกล็ดบนระฆังเปล่งประกายสายฟ้า

หลังจากนั้นไม่กี่วัน ระฆังมังกรก็ปกคลุมไปด้วยอักขระที่ปกคลุมอย่างหนาแน่นและเปล่งรัศมีลึกลับ

ทันใดนั้น เขาเหลยหยินก็สั่นสะเทือน เมฆดำทะมึนลอยด้านบน ในเมฆเหล่านั้นคือเงามืด ร่างของมารตะเกียกตะกายขึ้นสู่ท้องฟ้า เสียงกรีดร้องของพวกมันดังไปตามสันเขา และหินด้านล่างก็ส่งเสียงปริแตก

“ไม่มีเวลาแล้ว! เราต้องตีระฆังเดี๋ยวนี้!” เฉินผิงตะโกน

เปรี้ยง!

มันเงยหน้าขึ้นและคำราม หุบเขาสั่นไหว เมฆหมอกกระจายไป กรงเล็บของมันทำลายวิญญาณมารที่พากันหลบหนีราวเศษแก้ว วิญญาณกระจัดกระจายราวขี้เถ้าที่ปลิวไปตามลม

ภูเขาสงบลงอีกครั้ง แต่ไม่มีใครโล่งใจ ทุกคนรู้ว่าระฆังมังกรขังพวกมันได้เพียงชั่วคราว

พลังของระฆังมีไว้เพื่อจุดประสงค์อื่น และไม่อาจผนึกวิญญาณมารได้ตลอดไป

“เราต้องเอาระฆังเหลยหยินกลับคืนมาให้เร็วที่สุด!” เฉินผิงมองฉีเต้าจางอย่างเคร่งขรึมแล้วพูด “ท่านนักพรต ใครก็ตามที่ขโมยระฆังไปต้องการปลดปล่อยวิญญาณพวกนี้ ต้องเป็นฝีมือเผ่ามารแน่ หูหม่าซือกับผมจะลองสืบดู ให้ศิษย์ของท่านจับตาดูระฆังมังกรด้วย รักษาผนึกนั้นไว้ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม”

ฉีเต้าจางพยักหน้าตอบ “ได้ ต้องรบกวนพวกเจ้าแล้ว อารามเหลยหยินจะไม่ยอมปล่อยให้วิญญาณมารหลุดออกไปได้แม้แต่ดวงเดียว”

เฉินผิงและหูหม่าซือกระโดดขึ้นฟ้า พุ่งลงมาจากภูเขาราวกับดาวหางคู่