หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5350

หุบเขาราตรีนั้นสมชื่อ แสงยามพลบค่ำปกคลุมหุบเขา แสงสีชมพูและแดงเข้มที่พาดผ่านดอกไม้นานาพันธุ์นับไม่ถ้วน ทำให้ทั้งหุบเหวเปล่งประกายงดงาม

ใจกลางแสงเหล่านั้นคือลำธารสีเงิน องค์หญิงจื่อแห่งแคว้นเฉินนั่งอย่างโดดเดี่ยวบนโขดหินในชุดคลุมสีขาวขณะที่ปลายนิ้วแตะผิวน้ำ อักขระศักดิ์สิทธิ์สีทองระยิบระยับบนพื้นผิว ผู้หญิงที่เฉินผิงและหูหม่าซือช่วยไว้เมื่อหลายวันก่อน

เฉินผิงซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ มองดูความโศกเศร้าที่ปกคลุมใบหน้า และเลือกที่จะเงียบไปชั่วขณะ

เมื่อดวงอาทิตย์ลับฟ้าไปและแสงสนธยาปกคลุมหุบเหว องค์หญิงจื่อจึงลุกขึ้นเตรียมจะไป ทันใดนั้นโซ่พลังวิญญาณสีทองก็ฟาดเข้าที่ข้อมือ ปราณเซียนของเธอถูกสะกด

“เจ้าอีกแล้ว! ต้องการอะไร” ดวงตาของเธอที่เปล่งประกายดุจทองคำหรี่ลงด้วยความระแวง

“ผมจะพาคุณกลับแคว้นเฉิน” เฉินผิงตอบเสียงเรียบ รัศมีรัดข้อมือเธอแน่น “นักรบสวรรค์กำลังตามหาคุณไปทั่ว ไปกับผมดีกว่าถูกล่ามโซ่ลากกลับบ้าน ผมไม่รุนแรงเหมือนพวกนั้นหรอก”

“หยุดเปลืองแรงเถอะ ระดับของเจ้าต่ำกว่าข้า ถ้ายังไม่เลิกราเจ้าจะต้องเจ็บปวด” องค์หญิงจื่อพยายามดิ้นรนให้หลุด แต่พลังวิญญาณของเฉินผิงกลับรัดแน่น เธอเรียกปราณเซียนในตัว อักขระศักดิ์สิทธิ์สีทองสว่างขึ้นทั่วร่าง แต่กลับถูกเครื่องรางปัดเป่ามารจากมืออีกข้างของเฉินผิงสะกดไว้ทันที

“เป็นไปไม่ได้! เจ้าอยู่ที่ขั้นเซียนโลการะดับหนึ่ง ทำไมถึงสะกดพลังข้าได้” องค์หญิงจื่อยังคงดิ้นรนต่อไป

แต่ถึงแม้จะบิดตัวรุนแรงเพียงใด ด้ายทองคำก็ยังรัดแน่น บีบรัศมีของเธอราวกับกรามเหล็ก

“ถึงจะเป็นแค่เซียนโลการะดับหนึ่ง คุณก็สู้ผมไม่ได้อยู่ดี หยุดโวยวายแล้วเดินไป” รอยยิ้มเย็นชาปรากฏบนริมฝีปากของเฉินผิง

“ข้าขอตายดีกว่ากลับไปเหยียบแคว้นเฉินอีกครั้ง!”

เธอดิ้นรน ปราณเซียนพลุ่งพล่านขณะพยายามดึงพลังกลับเข้าร่าง ตั้งใจจะทำลายเส้นลมปราณของตนเอง