หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5357

เฉินผิงยิ้ม “อักขระศักดิ์สิทธิ์สะท้อนกฎธรรมชาติ ใช่ แต่สิ่งที่ปลุกอักขระคือความเชี่ยวชาญในการใช้พลังวิญญาณ ไม่ใช่สายเลือด ถึงผมจะไม่ใช่ชาวสวรรค์ แต่ก็ยังสร้างเครื่องรางที่สะกดอักขระศักดิ์สิทธิ์ได้”

เขาสะบัดนิ้ว เครื่องรางปัดเป่ามารโผล่ขึ้นกลางอากาศ อักขระที่สลักบนนั้นปล่อยคลื่นสีทองที่บดบังอักขระศักดิ์สิทธิ์

เฉินผิงเคยร่ำเรียนกับเหว่ยฉีและเจิ้นมัวมาแล้ว การที่เฟิงเวิ่นใช้อักขระศักดิ์สิทธิ์ต่อหน้าเขาก็เหมือนกับสอนปลาให้ว่ายน้ำ

เฟิงเวิ่นหรี่ตาลง “งั้นก็อธิบายคัมภีร์หมื่นศาสตร์มาสิ เล่มนั้นบอกว่าการบำเพ็ญเพียรต้องก้าวหน้าไปทีละขั้น การเพิ่มระดับข้ามขั้นจะนำไปสู่หายนะ เจ้าอ้างว่าเรื่องนี้ก็เป็นเท็จหรือ?”

“ความก้าวหน้าอย่างมั่นคงควรเป็นรากฐาน ไม่ใช่โซ่ตรวน” เฉินผิงส่ายหัว “ตอนที่บรรพบุรุษมนุษย์คนแรกเพิ่มระดับ เขากระโดดข้ามสองขั้นในชั่วข้ามคืน จากเซียนโลกาสู่เซียนสวรรค์ ต้องทำทุกอย่างตามตำราด้วยหรือ? การบำเพ็ญเพียรคือการพายเรือทวนน้ำ แต่บางครั้งก็ต้องสละเรือเพื่อค้นหากระแสน้ำที่ซ่อนอยู่”

เขาอ้างอิงทั้งบันทึกโบราณและประวัติศาสตร์อย่างละเอียด หักล้างทุกหน้ากระดาษในตำรา

เหล่าศิษย์ต่างเข้ามามุงพร้อมพยักหน้า ดวงตาเบิกโพลงเมื่อได้ยินความเป็นไปได้ใหม่ๆ ขณะที่คำพูดของเฉินผิงสั่นคลอนความเชื่อที่พวกเขาไม่เคยกล้าตั้งคำถาม

เส้นเลือดบนขมับของเฟิงเวิ่นปูดขึ้นมา เขาแพ้ทุกทางและได้แต่ตะโกน “คำพูดก็แค่ลมปาก ความแข็งแกร่งตัดสินทุกสิ่ง!”

เฟิงเวิ่นชี้นิ้วใส่เฉินผิง เสียงของเขาเชือดเฉือน “เจ้าเป็นแค่เซียนโลการะดับหนึ่งแสนต่ำต้อย ต่อให้พูดสวยหรูแค่ไหนก็ไม่อาจปกปิดความอ่อนแอของเจ้าได้ ถ้าแน่จริงก็มาสู้กับข้า ข้าจะแสดงให้ทุกคนเห็นว่าชาวสวรรค์ที่แท้จริงเหนือกว่ามนุษย์ที่ไม่รู้จักเจียมตัว!”

ขณะที่พูด อักขระศักดิ์สิทธิ์สีทองก็เปล่งประกายขึ้นบนกาย พลังกดดันของขั้นเซียนโลการะดับเจ็ดปะทุออกมาจากร่างของเขาและแผ่ขยายไปทั่ว เห็นได้ชัดว่าเขาเอาจริง

จื่อหยวนขมวดคิ้ว “เฟิงเวิ่น พอได้แล้ว ให้เกียรติคนอื่นบ้าง!” คำสั่งของเธอดังผ่านความตึงเครียด แต่ก็ไม่อาจหยุดเขาได้

สายตาของเฟิงเวิ่นยังคงจับจ้องเฉินผิง “เป็นอะไรไป พูดไม่ออกเลยเหรอ เมื่อครู่นี้เจ้ายังพูดไม่จบเลย บัดนี้เจ้าจะได้รู้ว่าเมื่อเผชิญกับพลัง ความรู้ของเจ้ามันไร้ค่า”

เฉินผิงจ้องมองเฟิงเวิ่นที่กำลังเดือดดาล ริมฝีปากยิ้มเย็นชา “ก็ได้ สู้มากัน แต่มีเงื่อนไขข้อหนึ่ง”