หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5359

จื่อหยวนสูดหายใจเข้าลึกๆ ก้าวไปข้างหน้า เข้าไปขวางระหว่างเฉินผิงกับอาจารย์ เสียงของเธอยังคงสงบนิ่งแม้แววตากังวล

“เฉินผิง ศิษย์ของเราทำผิดตั้งแต่แรก แต่การตัดแขนขาดต่อหน้าทุกคนมัน...รุนแรงเกินไป เสนาบดีเฟิงมีอิทธิพลกว้างขวางในแคว้นเฉิน หากเรื่องนี้แพร่ออกไปจะเป็นผลร้ายกับเจ้าเอง ให้หมอประจำหอบัณฑิตรักษาเขาก่อน ข้าจะรายงานเรื่องนี้กับฝ่าบาทและจัดการให้เรียบร้อย ตกลงไหม?” เธอถาม

เธอเลิกมองเฉินผิงเป็นเพียงเบี้ยตัวหนึ่งแล้ว

ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนโลการะดับหนึ่งที่บดขยี้คู่ต่อสู้ขั้นเซียนโลการะดับเจ็ดในขณะถกเถียงเรื่องปรัชญานั้นไม่มีทางเป็นแค่ปลายแถว แม้เขาจะรับใช้ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง แต่ตำแหน่งคงไม่ธรรมดา

อย่าไปยั่วยุคนแบบนี้ จนกว่าเธอจะรู้ว่าเขาต้องการอะไร

เฉินผิงเหลือบมองจื่อหยวนแวบหนึ่ง ก่อนจะหันไปหาเฟิงเวิ่นที่กำลังกุมแขนไว้ “ไหนคุณบอกว่าผมไร้ค่า ตอนนี้ผมเห็นแล้วว่าใครกันแน่ที่ไร้ค่าของจริง อย่างคุณไม่คู่ควรให้ผมลงมือเต็มกำลังหรอก”

“จะ-เจ้า!” เฟิงเวิ่นสั่นไปทั้งตัว แต่กลับเดินไม่ออก เขากัดฟันแน่น “ท่านพ่อจะไม่มีวันยกโทษให้ เจ้าจะต้องเสียใจ คอยดูเถอะ!”

“ผมจะรอดู” เฉินผิงตอบเสียงเรียบ “แต่ถ้าคราวหน้ายังไม่เลิกจองหองอีก แค่แขนข้างเดียวคงไม่พอ”

เมื่อไม่มีอะไรจะพูดแล้ว เขาก็หันหลังเดินไปยังประตู ฝูงชนแหวกทางให้เขา

หลังของเขาตั้งตรงสง่าผ่าเผย แม้ทุกคนจะรู้ว่าเขาเป็นแค่เซียนโลการะดับหนึ่ง แต่ผู้บำเพ็ญเพียรชาวสวรรค์ทุกคนที่ได้เห็นต่างรู้ว่าแม้แต่สวรรค์คงไม่กล้าขวางทางเขา

สายตาของจื่อหยวนมองตามร่างเฉินผิงที่ไกลออกไป จนกระทั่งหายเข้าไปในฝูงชน อารมณ์ของเธอสับสนวุ่นวาย ทั้งหงุดหงิด ชื่นชม และเกรงขามปั่นป่วนอยู่ในใจเธอราวกับเมฆฝน