หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5360

เฉินผิงหัวเราะอย่างเย็นชา “ภูมิใจเหรอ? ไม่เลย ผมเห็นแต่ความหลงตัวเองอย่างงมงาย ที่ชั้นหกแห่งนี้ พลังคืออำนาจ แต่แคว้นเฉินกลับยกยอตำรากับความสูงส่ง เชื่อมั่นว่าแค่ท่องจำคัมภีร์ไม่กี่เล่มจะทำให้เหนือกว่า ความจริงคือศิษย์ของคุณพ่ายแพ้ทั้งด้านพลัง ทั้งด้านความรู้ และเมื่อถูกต้อนจนมุมก็จะใช้สายเลือดชาวสวรรค์เป็นข้ออ้างป้องกันตัว ความคิดของคนโง่ชัดๆ”

คำพูดของเขาแทงใจ จื่อหยวนนึกอยากเถียงก็แต่ก็พูดไม่ออก

ย้อนกลับไปที่หอบัณฑิต เฉินผิงล่วงรู้กฎฟ้าดินและทฤษฎีบำเพ็ญเพียรอย่างแตกฉาน แม้แต่ที่ปรึกษาของราชาอย่างเธอยังต้องทึ่ง

กลับกันศิษย์หอบัณฑิตทำได้เพียงท่องจำตำรา ฝึกวิชาแบบคร่ำครึ ไม่เพียงแต่ถกเถียงแพ้ แต่ยังต้องเสียแขนไปข้างหนึ่งด้วย

“ข้างหน้าคือศาลาสมบัติ” เธอกล่าวพร้อมเปลี่ยนเรื่อง “สมบัติล้ำค่าจากทั่วอาณาจักรแดนสรวงอยู่ในนั้น ความสามารถของเจ้าน่าประทับใจ เฉินผิง แต่ระดับบำเพ็ญเพียรยังต่ำ ไม่แน่อาจมีของวิเศษในนั้นที่ช่วยได้”

คำเชิญนั้นเปี่ยมไปด้วยความสุภาพ แต่ภายในใจเธอหยั่งเชิงเขา

หากมีกลุ่มอำนาจทรงพลังหนุนหลัง เขาคงไม่กระหายอยากได้ของวิเศษ หากเขาเป็นผู้บำเพ็ญเพียรพเนจร สมบัติในศาลาอาจจุดประกายความโลภในแววตา

สายตาของเฉินผิงมองหอคอยหยกขาวจากไกลๆ ไข่มุกที่ฝังอยู่บนหลังคาส่องประกายแม้ในเวลากลางวัน มีองครักษ์ขั้นเซียนโลการะดับแปดสองนายยืนสองข้างประตู รัศมีของพวกเขามั่นคงดุจขุนเขา

มีแต่สมบัติชั้นสูงเท่านั้นที่ได้รับการป้องกันหนาแน่นเช่นนี้

“ไม่จำเป็น ผมไม่ได้มองหาของวิเศษ” เฉินผิงกล่าว น้ำเสียงแผ่วเบาคล้ายเบื่อหน่าย