“ใครกันที่กล้าเหยียบย่างเข้ามาในสำนักหุบเขาซีหนานส๋วนเยว่?” เสียงอันเยือกเย็นดังก้องขึ้นมาในอากาศ
หลังจากสิ้นเสียงนั้นก็ปรากฏชายชราสามคนก้าวออกมาจากเงามืด ประกายรัศมีอันเป็นเอกลักษณ์ของพวกเขาทำให้พวกเขาแตกต่างจากกันและกัน
“ต้าฉางเหล่า!” ผู้อาวุโสสามตะโกนออกมาด้วยความตกใจ
“ผู้อาวุโสสาม?” ต้าฉางเหล่าอ้าปากค้างด้วยตกตะลึง “คุณตายไปแล้วไม่ใช่หรือ?” ก่อนหน้านี้ เฉียนเฟิงบอกว่าเขาตายไปแล้ว อีกอย่างฉันยังเห็นกู่ฉงที่ตายแล้วด้วยสายตาตัวเอง แล้วเขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?
“ต้าฉางเหล่า ผมยังไม่ตาย ให้ผมอธิบายก่อน…” ผู้อาวุโสสามโพล่งออกมาพร้อมกับรีบก้าวเข้าไปหาต้าฉางเหล่า
เฉินผิงกลัวว่าผู้อาวุโสสามจะวางแผนหลอกลวงเขา เขาจึงเดินตามผู้อาวุโสสามไปอย่างใกล้ชิด เขาหยุดห่างจากผู้อาวุโสสามไปเพียงไม่กี่นิ้ว ถ้าเขาพยายามจะทำอะไรที่ไม่เข้าท่า ฉันจะฆ่าเขาให้ตายด้วยหมัดเดียว
เมื่อเฉินผิงเดินตามติดผู้อาวุโสสามเข้ามา ชายชราทั้งสามคนก็มองเห็นเฉินผิงทันที
“เฉินผิง!” ทันใดนั้นเหล่าผู้เฒ่าก็ตั้งท่าเตรียมต่อสู้ทันที
“ต้าฉางเหล่า ผู้เฒ่ารอง ผู้เฒ่าสี่ อย่าเพิ่งสู้กับเขา! ให้ผมอธิบายก่อน” ผู้อาวุโสสามขยับเข้าขวางทั้งสามคนด้วยความร้อนรน
“ต้าฉางเหล่า ผมยังไม่ตาย เฉินผิงเป็นคนช่วยสกัดกู่ฉงออกจากร่างกายของผม มันตายทันทีที่ตัวมันสัมผัสกับแสงแดด เพราะแบบนั้นกู่ฉงที่อยู่ในภาชนะดินเผาของเฉียนเฟิงจึงได้ตายตามไปด้วย” ผู้อาวุโสสามอธิบาย
ถึงแม้ว่าจะได้ยินคำอธิบายจากผู้อาวุโสสามแต่ต้าฉางเหล่าก็ยังไม่มั่นใจ “มันจะเป็นยังไง? กู่ฉงถูกเลี้ยงอยู่ในร่างกายของพวกเรามาหลายปีจนกลายเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายเราไปแล้ว เขาจะสามารถสกัดมันออกไปได้ยังไง?”
“ต้าฉางเหล่าคุณไม่เห็นหรือว่าผมยังยืนอยู่ที่นี่? มันเป็นความจริง พวกเราไม่ต้องอยู่ภายใต้การควบคุมของเฉียนเฟิงอีกต่อไปแล้ว อีกอย่างคุณเซินลูกสาวของเซินเตี้ยนซานก็อยู่กับผมที่นี่ด้วย” ผู้อาวุโสสามบอกพร้อมกับชี้ไปที่เซินเมิ่งเฉิน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...